Ο Έρικ Μίκλαντ γεννήθηκε στις 21 Ιουλίου του 1971, στο Ρίσορ, μια μικρή πόλη στο νότιο άκρο της Νορβηγίας. Είχε το παρατσούκλι «κουνούπι» κατά τη διάρκεια της καριέρας του, λόγω του ύψους και του σωματότυπού του (1,72 μέτρα), καθώς και ότι συνήθιζε να ανεμίζει τα χέρια και τους αγκώνες του σαν ένα όταν πανηγύριζε τα γκολ του. Μέσα στο γήπεδο όμως, ήταν «λιοντάρι» και δέσποζε στο κέντρο του γηπέδου, χάρη στην αεικίνητη παρουσία του!
Οι εντυπωσιακές εμφανίσεις και η εξωγηπεδική ζωή
Πρώτος «σταθμός» του Έρικ Μίκλαντ ήταν η Μπρίνε, μιας μέτριας δυναμικότητας ομάδα, το 1989. Την ίδια χρονιά αποκτήθηκε από την πιο ισχυρή Σταρτ, στην οποία έμεινε για 7 ολόκληρα χρόνια, έως το 1996, με ένα μικρό «διάλειμμα» το 1995, όταν και δόθηκε δανεικός στην ολλανδική Ουτρέχτη. Σε αυτό το διάστημα ξεχώρισε, πραγματοποιώντας 159 συμμετοχές και 11 γκολ, ενώ ψηφίστηκε και μία φορά παίκτης της χρονιάς στη Νορβηγία, το 1992, ντεμπουτάροντας παράλληλα και στην εθνική ομάδα της πατρίδας του. Έφυγε ξανά στο εξωτερικό, αυτή τη φορά για την Αυστρία και τη Λιντζ, στη μία και μόνη σεζόν που έπαιξε με τη φανέλα της, εντυπωσιάζοντας μεν αγωνιστικά, έχοντας 28 συμμετοχές, αλλά οι άνθρωποι του συλλόγου έκαναν πολλά παράπονα για την εξωγηπεδική του ζωή. Το αλκοόλ άρχισε να κάνει την εμφάνιση του και να επηρεάζει την απόδοση του στον αγωνιστικό χώρο.
Ο καλύτερος παίκτης του Παναθηναϊκού
Κάπου εκεί ήρθε ο Παναθηναϊκός να μπει στην ζωή του και να τα αλλάξει σχεδόν όλα για τα επόμενα 3 χρόνια. Ουσιαστικά, ήρθε στον Παναθηναϊκό την περίοδο που το «τριφύλλι» περνούσε μία μεταβατική περίοδο και ήταν σε εξέλιξη το ξήλωμα της ομάδας του 1996. Παρόλα αυτά, στο διάστημα που έμεινε ήταν, ίσως, ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της ομάδας, αν και την τελευταία σεζόν άρχισε να δείχνει σημάδια… αποσύνθεσης. Οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού είχαν παράπονα από τον Νορβηγό μόνον όσον αφορά την ζωή του εκτός προπονήσεων, καθώς οι φήμες της εποχής έλεγαν πως τον είχαν μαζέψει αρκετές φορές από διάφορα μαγαζιά τύφλα στο μεθύσι!
Η αγάπη του για το αλκοόλ άλλωστε ήταν και η μεγάλη του αδυναμία, ειδικά όταν είχε για παρέα τον συμπατριώτη του Φρανκ Στράντλι. Στους πράσινους ο Μίκλαντ έμεινε για τρεις σεζόν (1997-2000) πραγματοποιώντας συνολικά 95 εμφανίσεις, εκ των οποίων οι 71 με 3 γκολ για το πρωτάθλημα. Εκείνο που θυμούνται όλοι όμως είναι αυτό στον αγώνα με την Ντιναμό Κιέβου, στις 16 Σεπτεμβρίου του 1998 για το Champions League με κεφαλιά, παρά το ύψος του! Το μόνο που έλειψε στον Μίκλαντ στην εν Ελλάδι καριέρα του ήταν οι τίτλοι. Επιδεικνύοντας όλες τις αρετές του, άφησε το στίγμα του στη μεσαία γραμμή του «τριφυλλιού», όντας από τους καλύτερους της ομάδας στα 3 χρόνια που έπαιξε σε αυτή. Είχε την ευκαιρία να κατακτήσει ένα τρόπαιο, αφού συμμετείχε σε δύο συνεχόμενους τελικούς Κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό (1998 και 1999), αλλά και στις δύο περιπτώσεις δεν τα κατάφερε, αφού οι «πράσινοι» ηττήθηκαν, 0-1 από τον Πανιώνιο το 1998 και 0-2 από τον Ολυμπιακό, το 1999.
Την τελευταία σεζόν όλοι αγωνιούσαν για το αν θα ανανέωνε το συμβόλαιο του, με τον ίδιο να μην αποκαλύπτει τα σχέδια του. Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, στην τελευταία του χρονιά στην ομάδα, έκανε ότι μπορούσε για να τον κρατήσει, όμως ο Νορβηγός άσος έφυγε τελικά για να πάει στην Μόναχο 1860 που έπαιζε στο Champions League. Αξίζει να αναφερθεί πάντως ένα συγκινητικό παιχνίδι, όπου όλο το γήπεδο φώναζε το όνομα του Μίκλαντ, με σκοπό να τον κρατήσουν στον Παναθηναϊκό. Ο ίδιος έβαλε το χέρι στην καρδιά και ευχαρίστησε τον κόσμο, ενώ μετά τους χαιρέτησε.
Εθισμένος στον αλκοολισμό
Κάπου εκεί ουσιαστικά τελείωσε και η καριέρα του Μίκλαντ, αφού πλέον ο αλκοολισμός είχε γίνει αναπόσπαστο μέρος της ζωής του, με αποτέλεσμα στην Μόναχο 1860 να μείνει για μόλις μία σεζόν. Μάλιστα είχε τσακωθεί πολλές φορές με τον προπονητή του, τον Πέτερ Πάκουλτ, ο οποίος του ζητούσε να δει έναν ειδικό γιατρό για να μπορέσει να βοηθήσει τον εαυτό του. Τα πράγματα χειροτέρεψαν όμως για τον, τότε, 30χρονο άσο, με αποτέλεσμα το τέλος να έρθει όταν τον έπιασαν μεθυσμένο σε μία γέφυρα να επιτίθεται σε περαστικές γυναίκες!
Η επιστροφή, η σύλληψη και η οριστική απόσυρση
Τον Ιανουάριο του 2002 υπέγραψε στην Κοπεγχάγη, παίζοντας λίγο λόγω τραυματισμών ενώ είχε κι ένα αμφιλεγόμενο επεισόδιο εκτός γηπέδου, όταν η εφημερίδα «Ekstra Bladet» τον βρήκε τρεις ημέρες πριν από έναν αγώνα μεθυσμένο σε ένα πεζοδρόμιο έξω από ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης, ζητώντας από τους περαστικούς να … παλέψουν μαζί του. Μετά από δυο χρόνια, που η αλήθεια είναι πως κάπως βελτιώθηκε η κατάσταση του, παρουσιάστηκε σε μία εκπομπή, όπου παραδέχθηκε δημόσια τα προβλήματα με τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, ενώ στη συνέχεια μίλησε για το διαζύγιο με τη σύζυγο του, που τον παράτησε λόγω της κατάστασης του. Αποσύρθηκε από την ενεργό δράση το 2004 και για τα επόμενα τρία χρόνια πάλεψε σκληρά για να ξεφύγει από τον εφιάλτη των ναρκωτικών, αφού πρώτα κλείσθηκε σε κλινική αποτοξίνωσης. Παρόλα αυτά η αγάπη του για την κοκαΐνη τον οδήγησε στο να συλληφθεί μαζί με άλλον ένα συμπατριώτη του. Ευτυχώς για αυτόν δεν κατηγορήθηκε για διακίνηση, αλλά μόνο για κατοχή και χρήση. Αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους και προσπάθησε να επανέλθει στην ενεργό δράση μήπως και ξεφύγει. Ξαναφόρεσε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια για λογαριασμό της Σταρτ! Συμμετείχε σε μερικά μόνο ματς της, και το 2009 αποσύρθηκε οριστικά αγωνιζόμενος στην τρίτη κατηγορία της Νορβηγίας με τη Ντράμεν.
Λιώμα σε μαγαζί στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998
Χρίσθηκε 78 φορές διεθνής, σημειώνοντας 2 γκολ, κάνοντας το ντεμπούτο του για την εθνική Νορβηγίας στις 7 Νοεμβρίου του 1990, σε μια νίκη με 3-1 επί της Τυνησίας. Σκόραρε το πρώτο από τα δύο διεθνή γκολ του, στις 8 Σεπτεμβρίου του 1992, κατά τη διάρκεια ενός αγώνα για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1994 εναντίον του Σαν Μαρίνο, το οποίο τελείωσε 10-0. Πήρε μέρος στο UEFA EURO του 2000 και σε δύο Παγκόσμια Κύπελλα, αυτά του 1994 στις Ηνωμένες Πολιτείες και του 1998 στη Γαλλία. Κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1998, οι παπαράτσι τον «συνέλαβαν» μαζί με τον τωρινό προπονητή Χένινγκ Μπεργκ σε μαγαζί να είναι λιώμα! Ο ίδιος ωστόσο την επόμενη ημέρα τόνισε πως απλά ήπιαν 2-3 μπύρες! Ο ίδιος ο Μπεργκ αργότερα παραδέχτηκε στη βιογραφία του που στην πραγματικότητα ήταν τύφλα!