Όλα καλά και όλα ωραία. Παρά τα όσα λέει ο στίχος, πάντα φαινόταν ότι εννοούσε τα αντίθετα. Λίγο πριν το μπασκετικό ραντεβού της σεζόν στο Κάουνας, ο τίτλος του τραγουδιού από το 1975, ίσως να σημαίνει και την άτυπη απαγόρευση των αναμνήσεων του πρόσφατου παρελθόντος. Ξεχάστε. Πρέπει να ξεχάσετε. Η ζωή προχωράει και μπαίνει σε νέα εποχή. Αφήστε τα παλιά στη λήθη.
Το κίνημα του μαγικού ρεαλισμού ξεκίνησε από τη Λατινική Αμερική τη δεκαετία του 1920 και παράλληλα ξεκίνησε και στην Ευρώπη. Αρχικά, εμφανίστηκε στη λογοτεχνία και τη ζωγραφική ενώ στις μέρες μας έχει επίδραση και στον κινηματογράφο. Στην ουσία, σε κάθε πτυχή του, παρατηρούμε την είσοδο μαγικών στοιχείων σε ένα ρεαλιστικό σύμπαν χωρίς αυτά να το αλλάζουν. Δηλαδή, δεν μιλάμε για σουρεαλισμό ούτε για φανταστικό κόσμο αλλά για απολύτως ρεαλιστικό περιβάλλον. Οι χαρακτήρες είναι πραγματικοί και δέχονται τα φανταστικά στοιχεία. Έτσι, η αρχή και το τέλος μιας ιστορίας δεν είναι ευδιάκριτα στοιχεία, έτσι η επικοινωνία με το παρελθόν και τους νεκρούς είναι εφικτή. Έτσι, γεφυρώνεται η προσπάθεια συγκαλυμμένης συνάφειας κοινωνικών σχολίων με σκοπό να φωτιστεί ο ίδιος ο ρεαλισμός, χωρίς να ανατραπεί. Ο ρεαλισμός είναι η τονικότητα. Η κλίματα ενός θέματος. Η αλλαγή υπάρχει στην πραγματικότητα και το φως που δέχεται από ένα γυμνό καθρέπτη του στέρεου σύμπαντος. Η ευκολία με την οποία εκφραζόμαστε όσο γίνεται πιο λόγια τόσο μεταμορφώνεται σε κοροϊδία. Αντιθέτως, το πλαίσιο γεννά εικόνες. Το μεγαλύτερο ζητούμενο είναι να γεννήσει και συναίσθημα. Είναι μια μορφή γυμνάσματος. Η ευαισθησία και η ευμεταβλητότητα είναι η τραγική μοίρα του καλλιτέχνη. Η δισδιάστατη πράξη της δημιουργίας χωρίς το εμπόδιο του ίδιου του δημιουργού. Ό,τι είναι προς τα μέσα, είναι θλίψη. Ό,τι είναι προς τα έξω, είναι χαρά. Οι εκρήξεις είναι συγκρατημένες. Συναισθηματικός διάλογος μεταξύ δύο μερών.
Η ζωή μπορεί να διαιρεθεί σε τρεις περιόδους, στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον. Από αυτές, εκείνη που ζούμε τώρα έχει φύγει κιόλας, εκείνη που θα ζήσουμε επαφίεται στο τυχαίο και η μόνη σίγουρη είναι εκείνη που έχουμε ζήσει. Κανένας δεν επιστρέφει οικειοθελώς στο παρελθόν εκτός από εκείνον που μπορεί και ασκεί αντικειμενικό αυτοέλεγχο. Αυτός που κάποτε καιγόταν από φιλοδοξίες και περιφρονούσε τους πάντες με έπαρση, αυτός που νικούσε με αλαζονεία και εξαπατούσε με κυνισμό, εξοικονομούσε με φιλαργυρία και ξόδευε με ασωτία είναι φυσικό να φοβάται τη μνήμη του. Η μνήμη βλέπεις, είναι εκείνος ο βωμός, αυτό το ιερό κομμάτι του χρόνου μας στο οποίο υποτάσσεται η παντοδυναμία της μοίρας. Εκεί όπου όλες οι ανθρώπινες κακοτυχίες έχουν ξεπεραστεί. Ούτε η πενία ούτε ο φόβος ούτε οι επιδημίες θα μπορούσαν να τη διαταράξουν. Δεν μπορεί ούτε να παραβιαστεί ούτε να κλαπεί. Την κατέχουμε σταθερά και διαρκώς. Τη μνήμη. Ο Σενέκας από το βιβλίο: Είναι μικρή η ζωή, εκδόσεις Περίπλους, 2000.
Βασικές μας αρχές, από την περσινή κιόλας περίοδο, αναφορικά με την πορεία του Ολυμπιακού ήταν η σταθερότητα στην απόδοση και στο λόγο νικών/ηττών, η διάρκεια και το πλήθος των τραυματισμών και τέλος η ισορροπία, το μέτρο και η ηρεμία στα αποδυτήρια. Με την ικανοποίηση των τριών συνθηκών, δεν είναι παράξενο ότι η ομάδα τερμάτισε, την κανονική περίοδο, στη 2η θέση το 2021/2022 και στην 1η το 2022/2023. Ο Ολυμπιακός της δεύτερης θητείας του Γιώργου Μπαρτζώκα είναι θεμελιωμένος πάνω στη βαθμιαία και μεθοδική βελτίωση. Στην ενίσχυση και τη στόχευση σε συγκεκριμένους τομείς. Εδώ, διαφέρει σε σύγκριση με την προηγούμενη εποχή. Το θαύμα, η ανάμνηση του υπερβατικού, το φούσκωμα στο στήθος, το κύμα, το θεριό, έδωσαν τη θέση τους, στην πλήρη και ολόπλευρη ανάπτυξη του συνόλου. Άλλωστε κάθε καλή γνώση όταν χωρίζεται από την αρετή, καθίσταται πανουργία.
Μπορεί να φαίνεται περίεργο αλλά ξεχωρίζω τη νίκη στη Μπολόνια στις 12/1/2023. Τότε, η ομάδα προερχόταν από ήττα στο Μονακό, με άσχημα ποσοστά, πολλές χαμένες ευκαιρίες για να πάρει τον αγώνα και αγωνίστηκε χωρίς τον Κώστα Σλούκα. Ήταν το έναυσμα για να ενεργοποιηθεί ο ΜακΚίσικ ο οποίος έκανε δίμηνο εκτόξευσης και συμπαρέσυρε και την υπόλοιπη ομάδα σε πορεία κατάκτησης των πρώτων στόχων. Του Κυπέλλου και της πρόκρισης στα πλέι οφς.
Μια ημέρα έμεινε για το όνειρο, μια ημέρα για την προσπάθεια του Ολυμπιακού να κατακτήσει το 4ο ευρωπαϊκό του τρόπαιο. Μια προσπάθεια η οποία του αξίζει απεριόριστα να διαθέτει. Για να φτάσουμε σε αυτή την προσπάθεια όμως μεσολάβησε ολόκληρη η χρόνια, η αγωνιστική περίοδος 2022-2023 η οποία ήταν γεμάτη συναισθήματα, πότε θετικά και πότε αρνητικά. Ο σκοπός του άρθρου είναι να αναφέρω την στιγμή και τον αγώνα που με έκανε να αισθανθώ ότι αυτή η ομάδα είναι φτιαγμένη από πολύ σκληρό μέταλλο και που σημάδεψε εν πολλοίς την φετινή χρονιά. Φυσικά αυτή η στιγμή δεν είναι άλλη από το Buzzer beater τρίποντο του Σλούκα στην Πόλη απέναντι στην Φενέρ. Για εμένα αυτό το σουτ μας έστειλε στο φάιναλ φορ, όποτε φυσιολογικά αυτή είναι η κορυφαία στιγμή της χρονιάς και ο πιο σημαντικός αγώνας. Μέχρι την επόμενη…