Όλα αυτά τα χρόνια παρακολουθώντας την ομάδα μας, τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ, έχω πολλές αναμνήσεις και γεγονότα που θα μπορούσα να περιγράφω για ώρες πιθανόν και για ημέρες, αλλά επειδή αυτό δεν είναι δυνατόν, παραθέτω κάποια που για εμένα είναι χαρακτηριστικά και δεν αφορούν όλα αγωνιστικά θέματα και είναι τα παρακάτω:
1) Η ‘’τρέλα’’ που έχουμε όλοι με την ομάδα μας και αυτό που θα αναφέρω είναι ένα δείγμα. Την 10ετία του 1970 και αρχές της δεκαετίας του 1980, τις Κυριακές που είχε αγώνα, συνήθως, μαζευόμασταν σε κάποια καφετέρια ή καφενείο με την παρέα μας και πηγαίναμε στο γήπεδο με το λεωφορείο. Ή με το πράσινο που πήγαινε στο Σύνταγμα ή με τα μπλε που πέρναγαν από το Καραϊσκάκης (έτσι τα λέγαμε τότε και πιστεύω όσοι είναι αυτής της εποχής θα το θυμούνται). Μετά τον αγώνα αν το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που περιμέναμε, δηλαδή, η νίκη, όταν πηγαίναμε να πάρουμε το λεωφορείο, (τότε τα μπλε λεωφορεία όταν είχε αγώνα ήταν αραγμένα στο ρεύμα προς Πειραιά, μερικά από αυτά για να πάρουν τον κόσμο), και όταν επιβιβαζόμασταν αρχίζαμε όπως γίνεται συχνά πυκνά μετά από ένα κακό αποτέλεσμα τις παρορμητικές επικρίσεις: ο ένας τι χάλια που παίξαμε, ο άλλος κάτι άλλο, αλλά όλοι σε ένα πράγμα συμφωνούσαμε στο τέλος ‘’Εγώ δεν έρχομαι ξανά γήπεδο. Τέλος για εμένα το γήπεδο’’ . Στον επόμενο αγώνα, έβλεπες ξανά τα ίδια πρόσωπα και ειδικά δε αν το αποτέλεσμα δεν ήταν το επιθυμητό, όπως καταλαβαίνετε οι δηλώσεις ήταν ίδιες με τις παραπάνω από τα ίδια πρόσωπα, που στον επόμενο αγώνα ήταν και πάλι όλοι παρόντες!
2) Σε ένα αγώνα ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΑΕΚ 3-0, την περίοδο 1974-1975, τότε που πήραμε και το πρωτάθλημα (εύχομαι το ίδιο και φέτος), αυτό που θυμάμαι εκτός από το πολύ ωραίο (πραγματικά) 1ο γκόλ του Καραβίτη, αυτό που δεν θα ξεχάσω είναι το 3Ο γκόλ που πέτυχε ο αείμνηστος Κώστας Δαβουρλής με πέναλτι, το οποίο χτύπησε τρεις φορές ευστοχώντας και στις τρεις (ο διαιτητής είχε δώσει δύο φορές επανάληψη). Επί τη ευκαιρία ο Κώστας Δαβουρλής ήταν κατά την γνώμη μου, αυτό που λέμε παικταράς, με όλη την σημασία της λέξης. Αυθεντικό ταλέντο, και πιστεύω ότι αδίκησε τον εαυτό του αλλά αδικήθηκε και από τους δημοσιογράφους, γιατί ήταν πολύ καλλίτερος από αρκετούς που αναφέρονται ως μεγάλα ταλέντα εκείνης της εποχής.
3) Θα κάνω και μία προσωπική αναφορά για τα γούρια που έχω (όπως αρκετοί πιστεύω, άσχετα αν πολλοί δεν το παραδέχονται) πριν από τους αγώνες. Συγκεκριμένα για ένα που απέκτησα (δεν ήταν βλέπετε μόνο οι αείμνηστοι ΑΛΕΦΑΝΤΟΣ και ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ). Την περίοδο 1982-1983 παίζαμε στο τότε κύπελλο πρωταθλητριών την ρεβάνς με το ΑΜΒΟΥΡΓΟ (που το κατέκτησε εκείνη την σεζόν, όπως γινόταν συνήθως εκείνη την εποχή! Δηλαδή, με όποιον παίζαμε στον 1ο γύρο, στην χειρότερη στον 2ο, η ομάδα αυτή θα έφθανε ή στον τελικό ή θα το κατακτούσε). Στον πρώτο αγώνα είχαμε χάσει με 1-0 και είχαμε βάλει όλοι τα κασκόλ μας για να πάμε στο ματς πανέτοιμοι για να τους αποκλείσουμε όπως νομίζαμε, χωρίς να έχουμε ιδέα πόσο καλή ομάδα ήταν. Μεταξύ άλλων, στη γερμανική ομάδα αγωνίζονταν οι Μάγκατ – Χρούμπες. Ξεκινάει η αναμέτρηση και μετά από λίγο καταλάβαμε πόσο λάθος κάναμε. Τελικό αποτέλεσμα 0-4 και από τότε το κασκόλ υπάρχει μόνο στο σπίτι! Δεν το φόρεσα ξανά σε αγώνα.
Συμπληρωματικά για τα γούρια θα αναφέρω, ότι με τον κουμπάρο μου τον ΚΩΣΤΑ, που δυστυχώς δεν είναι πλέον μαζί μας, πριν από κάθε εντός έδρας ματς είχαμε ολόκληρη ιεροτελεστία την οποία ακολουθούσαμε πάντα πιστά και που δεν γίνεται να αναλύσω. Θα σημειώσω μόνον ότι για τα εκτός έδρας παιχνίδια, αν δεν θα βρισκόμασταν την ημέρα του αγώνα, δεν επικοινωνούσαμε μέχρι την λήξη του, επειδή συνομιλία μας πριν ή κατά την διάρκεια του αγώνα σήμαινε κακό αποτέλεσμα. Ήταν όρος απαράβατος, τον οποίον τηρήσαμε ευλαβικά εκτός από μία φορά, όσο και αν αυτό φαίνεται υπερβολικό…
4) Για το συμβάν με την θύρα 7, το 1981 το μόνο που έχω να πω είναι, ότι θα το θυμάμαι πάντα. Ήμουν στο γήπεδο (σε άλλη θύρα) και όταν φεύγαμε βλέπαμε ότι κάτι γινόταν χωρίς να ξέρουμε τι και, δυστυχώς, μετά μάθαμε τα τραγικά γεγονότα.
5) Θα κλείσω με μικρές αναφορές επιγραμματικά: α) ότι οι παίκτες που έπαιζαν τη δεκατία 1970 και 1980, ανεξάρτητα του ταλέντου τους, στους αγώνες έδιναν και την ψυχή τους για την ομάδα, β) στους αγώνες που παίζαμε εντός/εκτός έδρας τους παρακολουθούσαμε μαζί με τους φιλάθλους και των άλλων ομάδων (ΑΕΚ, ΠΑΟ, κλπ) και αν γινόντουσαν επεισόδια (σπάνια) ήταν μεμονωμένα και συνήθως σε προσωπικό επίπεδο λόγω διαφωνίας στην συζήτηση, όπως γίνεται και σήμερα πλέον μεταξύ των φιλάθλων της ίδιας ομάδας, γιατί παίζει ο ένας και όχι ο άλλος, κλπ.