Ήταν 1963. Η σύμπραξη Παπαγιαννοπούλου, Χατζιδάκι και Μπιθικώτση, η εγγύηση. Το προοίμιο της τότε συνεργασίας ήταν οι “έξι λαϊκές ζωγραφιές”. Αργότερα, ήρθε το «Είμαι αητός χωρίς φτερά». Ο μπασκετικός Ολυμπιακός, από χέρια λατρεμένα, έχει φτερούγες λυγισμένες, η προσμονή για νέα κατορθώματα έδωσε τη θέση της στην απογοήτευση και ο ξεπεσμός της ανυποληψίας πλησιάζει. Τουλάχιστον τα χρόνια του Κορυδαλλού ήταν δεδομένες οι αδυναμίες και υπήρχε μόνο συμπάθεια. Από τον περσινό και φετινό θίασο των παλιάτσων και των ληστών, η θλίψη κυριαρχεί.
Σημειώναμε σε προσωπικές συζητήσεις με τη συντακτική ομάδα στις 24 Ιουλίου τα ακόλουθα: Χαπ αντί Μπόγρη, Ρούμπιτ αντί Λεντέι, Κουζμίνσκας αντί Τίμα, Πολ αντί Τουπάν, Τσέρι αντί Μάντζαρη, Μπόλντγουιν αντί Γκος, Πάντερ αντί Στρέλνιεκς. Δηλαδή ούτε αναβάθμιση ποιοτική στην περιφέρεια ούτε δημιουργία ούτε “τερματοφύλακας” στους ψηλούς. Σαν να θεώρησε o Mπλατ ότι ο περσινός σχεδιασμός πέτυχε και απέτυχαν μόνο τα πρόσωπα να τον υλοποιήσουν. Εάν σε αυτά συνυπολογίσουμε ότι έρχεται Παγκόσμιο Κύπελλο το Σεπτέμβρη, ότι ο Σπανούλης έχει να παίξει 7 μήνες (όταν αρχίσουν οι αγώνες τον Οκτώβρη) και δεν υπάρχει και πρωτάθλημα για να δέσει η ομάδα τα ζητήματα θα είναι μπόλικα. Με βάση αυτά τα δεδομένα, διεκδικούμε με Ερυθρό Αστέρα, Ζενίτ, Βιλερμπάν και ίσως Βαλένθια, την αποφυγή της τελευταίας θέσης και οδεύουμε, προσεχώς, για τέταρτο χρόνο χωρίς τίτλο. Επίσης, το ερχόμενο καλοκαίρι τελειώνουν τα συμβόλαιο των Σπανούλη, Πρίντεζη, Παπανικολάου, Βεζένκοφ και τα μόνα ενεργά συμβόλαια θα είναι εκείνα των Κόνιαρη και του Χαραλαμπόπουλου, εφόσον αποκτηθεί. Ολοκληρώνεται και η διετία της παρουσία του προπονητή και των συνεργατών του στον πάγκο της ομάδας.
Κάπως έτσι, πηγαίνει στο βρόντο η περιβόητη προσπάθεια ανοικοδόμησης του συλλόγου σε ρυθμούς οι οποίοι υπηρετούν το σύγχρονο μπάσκετ, στην απεμπλοκή από την πλήρη εξάρτηση απ’το Σπανούλη και διάφορα άλλα ενθαρρυντικά και ουτοπικά. Μόνο που η ουτοπία, μετατράπηκε βίαια σε δυστοπία. Από την αναμέτρηση με τη Φενέρμπαχτσε κι έπειτα, όταν και άρχισε η κατρακύλα, ο κομιστής των επιθετικών εγχειριδίων παρουσίασε την εξής συγκομιδή πόντων από την 20η έως και την 30η αγωνιστική. Το ρεκόρ εκείνο το διάστημα ήταν 3-11. Ο μέσος όρος στην επίθεση 73.5 πόντοι. Mάλλον απέχει αυτή η επίδοση από την περιβόητη δήλωση: “η ομάδα πρέπει να φτάνει τους 90 πόντους διότι σε αυτή την περίπτωση όποιος θέλει να την κερδίσει πρέπει να βάλει περισσότερους κι αυτό δεν είναι ποτέ εύκολο για κανέναν”. Όχι, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, με τις δομές, τους κανόνες, τα στεγανά, τη συνοχή και την πειθαρχία είχε αποχωρήσει το προηγούμενο καλοκαίρι μαζί με την προβληματική επιθετική λειτουργία, υποτίθεται. Τέτοια ήταν μεν, τα προβλήματα ήταν διαφορετικά δε. Τουλάχιστον η ομάδα ήταν ανταγωνιστική σε όλες τις έδρες με ελάχιστες τρανταχτές εξαιρέσεις, με κατεύθυνση, ρόλους και σεταρισμένες αρχές. Η φθίνουσα ποιοτική πορεία της στελέχωσης είχε αρχίσει νωρίτερα. Όταν χάθηκαν όλα και θυσιάστηκαν στο ελεύθερο παιγνίδι, το καλούπι έσπασε. Το υπάρχον χάσμα με τις ομάδες της πρώτης ταχύτητας αυτομάτως άνοιξε περισσότερο.
Μπορεί να είναι άτοπο διότι δεν έχουμε προσωπική επαφή με τον προπονητή ή τη διοίκηση της ομάδας, η πραγματικότητα παρόλα αυτά μας φανερώνει πως η δημοσιοποίηση του θέματος που αντιμετωπίζει ο Ντέιβιντ Μπλατ λειτούργησε ως αλεξικέραυνο για να μην ασκηθεί ουσιαστική κριτική τόσο στον ίδιο, όσο και στους ιδιοκτήτες. Σημειώνουμε πως ο σχεδιασμός, υποτίθεται ότι άρχισε στις 4 Απριλίου…
Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι υπόσχονταν στο συνέδριο του υπέροχου λαού ανταγωνιστικό σύνολο και ότι οι Σπανούλης, Πρίντεζης δε θα παίξουν στην Α2. Ήταν συνεπής ως προς το τελευταίο. Ο προπονητής, κάνει δηλώσεις για ακριβά και φθηνά αυτοκίνητο αλλά κράτησε το Σκούνι Πεν, πουλέν του, και την τρέχουσα χρονιά. Μάλλον για το περσινό κατάντημα έφταιγε ο Μάντζαρης τον 10′ μέσο όρο και ο Αγραβάνης. Ο Μπόγρης, ο οποίος θα ήταν πάντοτε μαζί του, έφυγε πρώτος το καλοκαίρι. Ανακολουθίες ή ρητορικές υπερβολές από έναν γνήσιο εικονοπλάστη, υποκειμενικής πραγματικότητας.
Αναφορικά με το σχέδιο των αγώνων, παρατηρούμε μια συνέχεια των περσινών, μεμψίμοιρων και ελλιπέστατων πλάνων, δίχως εναλλακτικές. Διαφωνούμε ότι είναι τακτική το παιγνίδι στο λόου ποστ. Απλά εκεί υπερτερούν οι Πρίντεζης, Μιλουτίνοφ, μόνο με τέτοιους αντιπάλους σε τέτοιο βαθμό, άρα, λογικά, εκεί θα πάει η μπάλα. Το πλάνο φαίνεται όταν χαλάσει η αρχική στόχευση. Η συνολικότερη προσέγγιση, είναι η εμπιστοσύνη στο ένστικτο. Ακόμη, είναι απορίας άξιο ποιος είναι ο λόγος της υπογραφής του Κουζμίνσκας. Μάλλον για να πιέζει στο επιθετικό ριμπάουντ και να παίζει με πλάτη, αφού υποδεχτεί τη μπάλα στα πέντε μέτρα απ’το καλάθι. Κάπου κάπου, νοσταλγεί η στήλη το κάθετο σκριν αλλοτινών εποχών!
Σχετικά με την άμυνα, η αγανάκτηση μεγαλώνει. Καμία επικοινωνία, ούτε με χειρονομίες, ελάχιστη κάλυψη στη ρακέτα από την αδύναμη πλευρά, μηδενική πίεση στη μπάλα και τώρα το μεγάλο ερώτημα. Πώς να παίξεις με αλλαγές όταν μπαίνει τόσο εύκολα και τόσο κοντά η μπάλα μέσα. Όταν με άλλα λόγια δεν αλλοιώνεται ή αλλάζει ούτε κατ’ελάχιστον η γωνία της πάσας; Πώς να ανταποκριθείς με το Μιλουτίνοφ βαρύ και εκτός της εμβέλειας του, με πρόβλημα στο αμυντικό ριμπάουντ και το Ρούμπιτ να παρουσιάζει πρόβλημα στα πλάγια βήματα; Ο Χαπ έχει τακτικά προβλήματα τοποθέτησης και φέρει ελαχιστότατη ευθύνη για τη χθεσινή ισοπέδωση. Θυμίζουμε πως το θέμα με το Μιλουτίνοφ και την άμεση αλλαγή όπου μάρκαρε από τα πρώτα δευτερόλεπτα της επίθεσης τον αντίπαλο γκαρντ, είχε προκύψει ένα χρόνο νωρίτερα, οπότε δεν κομίζουμε γλαύκαν εις Αθήνας. Κάποιες ζώνες προσαρμογής είναι τόσο αδούλευτες που ούτε παρηγοριά στον άρρωστο δεν παρέχει.
Οπότε, σύμφωνα με τις προτεραιότητες του προπονητή, ποιος ήταν ο βραχυπρόθεσμος στόχος της πρώτης αγωνιστικής; Η Βιλερμπάν είχε παίξει έναν αγώνα πριν, ενώ ο Ολυμπιακός συμμετείχε στο τουρνουά της Μόσχας. Άραγε, τα 3/4 των αγώνων της Α1 είναι πιο δύσκολα από το εσωτερικό διπλό της ομάδας και χωρίς τα ταξίδια;
Κλείνουμε αυτό το ελαφρώς, ασυνάρτητο, πλήρως αγανακτισμένο και πιθανώς ασύνδετο όπως η ομάδα, κείμενο, με μια διαπίστωση. Ο Μπάλντγουιν είναι 23 ετών, ο Τσέρι 28, το ίδιο και ο Πολ και ο Πάντερ 26. Ο Σπανούλης είναι ο μόνος που περνάει τον παίχτη του και δημιουργώντας ρήγμα δημιουργεί ή σκοράρει.
Υ.γ. Ευχαριστούμε το φίλο Lloyball για τη βοήθεια στην παραγωγή των σκέψεων.