Όπως ορθότατα και περιεκτικότατα ανέλυσε στο κείμενό του ο Κώστας Σπανός με τίτλο: ” ΑΜΠΕΛ Ο ΕΥΕΡΓΕΤΗΘΕΙΣ”, o προπονητής του ΠΑΟΚ πήρε μια δεύτερη, εν πολλοίς ανέλπιστη και ομολογουμένως παράδοξη παράταση ζωής στο τέλος Ιουλίου. Ο μηχανισμός κινήθηκε στους εξής άξονες. Να αποδεσμευτούν παίχτες με μεγάλα συμβόλαια και αντίστοιχη ιατρική επιβάρυνση, να αναμορφωθεί και να αναζωογονηθεί το ρόστερ με προβιβασμό νεαρών από τη σαρωτική, ύψους 2 εκατομμυρίων, επένδυση στις ακαδημίες του συλλόγου και παράλληλα, λόγω της δέσμευσης από τους οικονομικούς ελέγχους της ΟΥΕΦΑ, να δοθεί η δυνατότητα στο Ρέμπε, νέο τεχνικό διευθυντή, να κάνει τις απαραίτητες μεταγραφές για να τονώσει το αγωνιστικό πλάνο του προπονητή. Η αλυσίδα και η τελική εικόνα είναι πάντοτε το γήπεδο.
Έτσι, λοιπόν, ο Πορτογάλος προπονητής, επέλεξε να δουλέψει με τη διάταξη 3-4-3. Εξόχως απαιτητική τακτική προσέγγιση. Δοκιμάστηκε σε κάποιο βαθμό στις δύσκολες επισκέψεις του δικέφαλου στην Αθήνα για τα πλέι οφς και έγινε πρωταγωνιστικό πλάνο στην περιορισμένη θερινή προετοιμασία. Με τρεις, τουλάχιστον, μόνιμα κεντρικούς αμυντικούς στην ενδεκάδα και δίχως πολυδιάστατο χαφ δίπλα στο Σβαμπ, παρατηρείται μια αδυναμία να επιτεθεί η ομάδα με περισσότερους από τέσσερις παίχτες. Εμφανές δείγμα, οι αγώνες του ΠΑΟΚ στο ελληνικό πρωτάθλημα έως σήμερα και κυρίως η αναμέτρηση με τον Ατρόμητο. Οι περιστεριώτες πίεσαν στην κυκλοφορία μπάλας και ελαχιστοποίησαν την παραγωγή καθαρών ευκαιριών, περιορίζοντάς τη σε παιγνίδι απομόνωσης του Γιαννούλη και του Μπίσεσβαρ.
Σε αντίθεση με τους ελληνικούς αγώνες, στους προκριματικούς γύρους του Τσάμπιονς Λιγκ και μετά τη φυγή του Λημνιού για την Κολονία, επιλέγεται ένας στόπερ, ο Κρέσπο να παίρνει την ευθύνη της αμυντικής κάλυψης της δεξιάς πλευράς. Είναι δεδομένο ότι στις εγχώριες διοργανώσεις, ο υπερπλήρης Βάγκε, θα λύσει το πρόβλημα και μαζί με το Γιαννούλη θα συνθέσουν το καλύτερο δίδυμο, επιθετικών ακραίων μπακ του πρωταθλήματος.
Ανοίγουμε παρένθεση καταγράφοντας την τάση των τελευταίων χρόνων. Οι προπονητές στις ευρωπαϊκές λίγκες υψηλού επιπέδου, δίνουν όλη την πλευρά στους ταχυδυναμικούς μπακ και οι ακραίοι μεσοεπιθετικοί μπαίνουν προς τα μέσα. Αυτό συμβαίνει είτε για να βοηθήσουν στο άνοιγμα του χώρου επίθεσης είτε γιατί πατούν στα τετραγωνικά πέριξ του φορ.
Με τον Καμπελά να είναι ο πόλος έλξης και δημιουργίας της δραστηριότητας στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου, ο ΠΑΟΚ είχε στο Κράσντονταρ 5/11 κεντρικούς αμυντικούς στην αρχική σύνθεση. Ωστόσο, δεδομένου ότι το αρχικό σχέδιο βγήκε σε μεγάλο βαθμό, οι Θεσσαλονικείς είχαν τα απαραίτητα μέτρα στο γήπεδο για να κάνουν με κάθε τρόπο αισθητή την παρουσία τους στο γήπεδο. Ο Bάντερσον βγήκε εκτός από τις συνεχείς, θαρρετές επελάσεις του Γιαννούλη, ο Μπεργκ αναγκαστικά μοίρασε τη συνεισφορά του υποδεχόμενος τη μπάλα με πλάτη και όταν παρενέβαινε δυναμικά ο Βαρέλα, οπισθοχωρούσε για να στήσει συνεργασίες με το Βιλένα ώστε εκείνος να έρχεται με πάσα στήριγμα και κάθετο τρέξιμο, στην περιοχή του Ζίβκοβιτς.
Παρόλα αυτά, ο ΠΑΟΚ, απορρόφησε τις εμπνεύσεις της Ρωσικής ομάδας και εντόπισε, άποψη της στήλης καθυστερημένα, πως μόλις κέρδιζαν τη μπάλα οι ασπόμαυροι, οι αμυντικοί της Κράσνονταρ έκαναν πίσω βήματα συμπτισσόμενοι προς την περιοχή τους και κανείς δεν πήγαινε στο Σβαμπ και τον Καντουρί προκειμένου να εμποδίσει το άπλωμα των ποδοσφαιριστών του Φερέιρα. Η μέτρια βραδιά του Τζόλη, συγκεκριμένα το υπέρμετρο κράτημα της μπάλας, είναι μέρος της ωρίμανσης και χρειάζεται υπομονή και κατανόηση. Ωστόσο, η ικανότητα που έχει στα τελειώματα των φάσεων των καθιστούν απαραίτητο σε μια επιθετική λειτουργία της οποίας η ουσία είναι ολοκλήρωση των στιγμών με λίγους παίχτες. Τέλος, ο Πέλκας, με πέντε αγώνες εφέτος, έσβησε την κακή του εικόνα της περυσινή περίοδο, αλλά αποδείχθηκε ότι ήταν εσφαλμένη και μάλλον βιαστική η απόφαση για τη φυγή του Άκπομ και αυτό διότι η ενέργεια του Άγγλου και η κούραση που προξενούσε με τα παράλληλα και κάθετα τρεξίματα δεν μπορούν να αναπληρωθούν, σε κάθε περίπτωση, με την ίδια ένταση.
Συμπερασματικά, ο Αμπέλ Φερέιρα έχει τη μεγάλη πρόκληση μπροστά του, την προσεχή εβδομάδα. Επειδή η φθινοπωρινή αίγλη ξεχνιέται το Μάιο, ο Πορτογάλος προπονητής καλείται να βρει ένα σύγχρονο τρόπο, πιθανώς, μεταφέροντας ένα χαφ σε θέση στόπερ αντί του Μιχαηλίδη ή του Μιχάι, για να βοηθήσει στην προώθηση και τη μετάβαση, σταδιακά και όχι με άμεσα χτυπήματα, ακυρώνοντας τη μεσαία γραμμή, της μπάλας. Παρά τις εξωαγωνιστικές συμμαχίες, οι κλειστές και παθητικές άμυνες του ελληνικού ποδοσφαίρου δίνουν τον τίτλο.