Στουτγκάρδη v Μπάγερν Μονάχου (0-1)
Η ερμηνεία του Νατ “Κινγκ” Κόουλ από το δίσκο του με τίτλο “μελαγχολικό φεγγάρι” πιθανώς θα έντυνε υπέροχα τη βραδιά του Σαββάτου. Στη Στουτγκάρδη η ομάδα της πόλης υποδέχθηκε την πρωτοπόρο Μπάγερν για τη 17η αγωνιστική της Μπουντεσλίγκας. Η επιρροή του Χάινκες και ευελιξία της Μπάγερν να παίρνει νίκες ακόμη και στις μη αποδοτικές βραδιές της, τη διατήρησε αήττητη για 15η συνεχή φορά στην τελευταία στροφή του πρώτου γύρου. Θύτης για τους Βαυαρούς ο ερχόμενος ως αλλαγή στη θέση του Τολισό, Μίλερ.
Ο Χάνες Βολφ παρέταξε την ομάδα του με τρεις κεντρικούς αμυντικούς στην ευθεία και επικεφαλής στην επίθεση τον Τερόντε. Πίσω του, οι εξαιρετικά δραστήριοι Οζτσάν και Ακολό. Ο Χάινκες κατανοώντας τη δυσκολία της ομάδας του να δημιουργήσει σε καθαρή ροή παιγνιδιού ευκαιρίες ανάλογες με εκείνες των προηγούμενων μηνών, θυσίασε έναν παίχτη στα πλάγια ώστε να έχει έναν επιπλέον δημιουργό. Ο Μαρτίνεθ εξάρι, οι Βιδάλ και Τολισό εσωτερικοί μέσοι κι ο Χάμες συνδετικός κρίκος ανάμεσα στη μεσαία γραμμή και την επίθεση.
Η Στουτγκάρδη επέλεξε να παίξει με το Μπάντστούμπερ επάνω στο Λεβαντόφκι και να πιέσει στο χώρο του Μαρτίνεθ. Παράλληλα, όταν ανακτούσε τη μπάλα, η εντολή ήταν να τροφοδοτηθεί άμεσα στο τρέξιμο του ο Ακολό που έπεφτε πάνω στο Ραφίνια από τα αριστερά κι ο Τερόντε στην περιοχή να πρέπει να βγει μπροστά από τον αμυντικό που τον επιτηρούσε ώστε να εκμεταλλευτεί ενδεχόμενο γύρισμα. Ο τρόπος επίθεσης της Μπάγερν έπασχε διότι ο Παβάρντ ανταπεξήλθε άψογα στο πρώτο μέρος πάνω στον Κομάν και την επιθετικότητα του Ραφίνια περιόριζε το μαρκάρισμα από το Μπεκ. Μοναδικές στιγμές πραγματικής απειλής για τη Μπάγερν ήταν όταν ο Χάμες κινείτο κεντρικά υποδεχόταν τη μπάλα και με μία επαφή έψαχνε την κίνηση στο ανοιχτό γήπεδο από τον Τολισό που σκοπίμως έμενε ψηλότερα στη διάταξη.
Το κομβικό σημείο στο δεύτερο ημίχρονο ήταν η είσοδος του Μίλερ στην αναμέτρηση. Ο Χάινκες ήθελε ακόμη έναν παίχτη δίπλα στο Λεβαντόφκι για να συνδυαστεί μαζί του ενώ στιγμές νωρίτερα ο Τερόντε αντικαταστάθηκε όντας τραυματίας από έναν αμυντικό που αγωνίστηκε στην επίθεση αν και αμυντικός. Ο λόγος για τον Καμίνσκι. Όχι το σοβιετικό καλλιτέχνη! Με περισσότερους αθλητές στην περιοχή και με την πίεση της Στουτγκάρδης να φθίνει όσο άδειαζε στην κλεψύδρα ο χρόνος, η Μπάγερν βρήκε το γκολ που αναζητούσε με παράλληλο γύρισμα του Κομάν. Ευκαιρία σπάνια που άδραξε άμεσα ο Μίλερ κι εκτέλεσε εν ψυχρώ τον αξιόπιστο Ζίλερ.
Η συνέχεια έδειχνε ότι η Στουτγκάρδη έπρεπε να επιτεθεί. Οι δύο ακραίοι αντικαταστάθηκαν και η ομάδα του Βολφ δημιούργησε στιγμές αλλά όχι αξιόλογες ευκαιρίες, κυρίως από τα δεξιά. Το χώρο που έμεινε ακάλυπτος λόγω της αποχώρησης του Τολισό κι επειδή ο Μαρτίνεθ, σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του αγώνα αδυνατούσε να βγει πρώτος στη μπάλα και να αναχαιτίσει επελάσεις όπως αυτές εκδηλώνονταν στα μέτρα της αρμοδιότητάς του από τον Οζτσάν.
Κατακλείδα του αγώνα αποτέλεσε η ολιγωρία του Σίλε να προλάβει την κάθετη προώθηση του Ασκασίμπαρ προς την περιοχή του Ουλράιχ. Ο διαιτητής με τη βοήθεια της τεχνολογίας έδειξε το σημείο του πέναλτι. Την ευθύνη ανέλαβε ο Ακολό. Η κούραση, η προσπάθεια και οι θυσίες ενός αγώνα σε μία στιγμή. O Κονγκολέζος εκτέλεσε, ο Γερμανός τερματοφύλακας το έβγαλε και η Μπάγερν λίγες ημέρες πριν τη χειμερία νάρκη, όπως εύστοχα επισημάνθηκε, αντιλήφθηκε πως ακόμη και κάτω από δυσχερείς συνθήκες και προφανή αγωνιστική επιβάρυνση, έχει τη μεθοδολογία, το σχέδιο και τους παίχτες που έρχονται από τον πάγκο για να αλλάξουν την ιστορία μίας βροχερής, κατά το ήμισυ, νύχτας.