Ακρασία
Εντοπίστηκε από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους. Προσομοιάστηκε με τα πάθη, τις νοητικές διεργασίες που εμποδίζουν την ορθολογική λήψη μιας απόφασης. Ωστόσο, ο Σωκράτης, στο διάλογό του με τον Πρωταγόρα απορρίπτει την ακρασία και σημειώνει τα εξής: “Kαι φυσικά κανείς δεν κάνει με τη θέλησή του κάτι που θα τον βλάψει ή που νομίζει ότι θα τον βλάψει. Ο άνθρωπος προφανώς από τη φύση του δεν επιθυμεί να πετύχει κάτι που θεωρεί ότι είναι κακό για αυτόν και, φυσικά, δεν προτιμά κάτι που είναι κακό για αυτόν από κάτι που το θεωρεί καλό. Ακόμα και όταν αναγκαστεί να επιλέξει μεταξύ δύο κακών, κανείς δεν θα διαλέξει το χειρότερο από το λιγότερο κακό (και με αυτά όλοι μας συμφωνήσαμε)”.
Σημειώσεις και σχόλια κατά τη διάρκεια ή μετά τον αγώνα στο Γεώργιος Καραϊσκάκης.
11/4/2024, 19:45, τελικό αποτέλεσμα: 3-2
1) Στο 3′ ο Τζέκο λειτούργησε σαν μαξιλάρι στην επίθεση της Φενέρ, έκανε το σπάσιμο προς τα πίσω, έγινε το άνοιγμα στα δεξιά, στα νώτα του Ροντινέι, με τους Τάντιτς και Οουστεβόλντε να δημιουργούν τον πρώτο κίνδυνο για την άμυνα του Ολυμπιακού.
2) Στο 8′, σε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο έως το 66′, οι ερυθρόλευκοι έδειξαν πόσο σύντομα έχουν αφομοιώσει το σχέδιο του προπονητή τους. Φαινομενικά, η πρώτη γραμμή της επίθεσης, πιέζει την αρχική ανάπτυξη του αντιπάλου. Όμως, το μυστικό βρίσκεται στην εξέλιξη των φάσεων. Ο μέσος που θα έρθει για την αποσυμπίεση, αντιμετωπίζεται με επιθετικό μαρκάρισμα με σκοπό να ανακτηθεί η μπάλα και η μεσοεπιθετική γραμμή, σε κοντινή απόσταση μεταξύ τους, να προβεί σε άμεση επίθεση ενόσω οι αμυνόμενοι προσπαθούν να ανασυνταχθούν. Αποκορύφωμα αυτής της ιδέας, το τέλειο χτύπημα στην αριστερή γωνία από τον Κώστα Φορτούνη.
3) Ο Ολυμπιακός προσπάθησε να αξιοποιήσει τη φυσική αδράνεια της τουρκικής ομάδας εξαιτίας της αγωνιστικής απραξίας. Σε συνέχεια των προηγούμενων, οι Πειραιώτες έφτιαχναν τρίγωνα στα οποία συμμετείχε ο κοντινότερος μέσος, ο εξτρέμ και ο πλάγιος μπακ ώστε να δυσκολευτεί η Φενέρ να χτίσει τις επιθέσεις της από τον άξονα της μεσαίας γραμμής και να ωθηθεί προς το πλάι, σε μικρότερους χώρους.
4) Στο 32′ ο Γιόβετιτς με πάρσιμο της μπάλας από τα αριστερά, συνεργάζεται με το Φορτούνη και αντί να σταματήσει περιμένοντας την έμπνευση του αρχηγού, συνεχίζει να κινείται από τη γραμμή προς το κέντρο, υποδέχεται τη μπάλα στο κατάλληλο σημείο και στιγμή, μετά από κόψιμό του στην περιοχή και ο φωτεινός πίνακας ανανεώνεται και, πλέον, γράφει 2-0. Η ιδέα του Μεντιλίμπαρ να ξεκινήσει το Μαυροβούνιο, εικάζουμε πως ήταν συγκερασμός δύο παραγόντων. Πρώτιστα, η ανάγκη για επιθετικότητα στην αναμέτρηση με τον Άρη, με ταυτόχρονη συμμετοχή του αθλητή και στη μετακίνηση του επιθετικού παιχνιδιού και ύστερα, η καλή αγωνιστική κατάσταση του ίδιου του ποδοσφαιριστή.
5) Όπως περιγράψαμε στο δεύτερο σχόλιο, ο Έσε στο 57′ βγαίνει επιθετικά στο μαρκάρισμα για να πάρει τη μπάλα και όχι για να καθυστερήσει την επίθεση της Φενέρ. Βάζει δε με τέτοιο τρόπο τα πόδια του που μετατρέπεται σε πάσα σε σημείο με καθαρή οπτική επαφή προς την εστία του Λιβάκοβιτς. Ο Τσικίνιο τρέχει κάθετα και σουτάρει στην απέναντι γωνία, από θέση μέσα δεξιά, για το 3-0. Σημειώνουμε πως παρόμοια στιγμή είχε επαναληφθεί στο 50′ με τις τότε προϋποθέσεις να είναι τρεις εναντίον ενός και τον Ελ Καμπί να μη βρίσκει στόχο.
6) Μεταξύ 62-68′ λαμβάνει χώρα, πιθανότατα, η πιο κρίσιμη καμπή της αναμέτρησης. Ο Φρεντ παίρνει θέση στον αγωνιστικό χώρο, ο Ρέτσος κάνει πέναλτι στη λίγο πριν τη γραμμή του άουτ, η τουρκική ομάδα μειώνει σε 3-1 και ο Ολυμπιακός αρχίζει να παρουσιάζει θέματα μείωσης της έντασης, καθότι οι αντίπαλοι κερδίζουν, διαρκώς, μέτρα και η παγίδα του αρχικού αιφνιδιασμού και της άψογης εκτέλεσης του πλάνου, κάνει το Βάσκο προπονητή διστακτικό ως προς τις παρεμβάσεις του.
7) Ο Τάντιτς γίνεται ο ενδιάμεσος συνδετικός κρίκος που χρειαζόταν η Φενερμπαχτσέ για να σπάσει την, ισχνή πλέον, πίεση του Ολυμπιακού και να φέρει τη μπάλα με ποιοτικά χτυπήματα στην περιοχή και μαζί φρέσκα πόδια όπως του Ισμαίλ. Το τελικό 3-2, με γκολ του Καχβετσί και την αδυναμία του Ολυμπιακού να αμυνθεί με συνέπεια στην περιοχή του αφήνει ανοιχτή την πρόκριση και μεγάλες προσδοκίες για αμφότερες τις ομάδες. Ας μη λησμονούμε ότι η πρόκριση δίνει το εισιτήριο στην ημιτελική φάση της διοργάνωσης σε συλλόγους με εμφανείς δυσκολίες στον ανταγωνισμό με εκείνους του κορυφαίου επιπέδου αλλά και την ευκαιρία διάκρισης σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Στα επιμέρους
Ο Μεντιλίμπαρ γνωρίζοντας τα προτερήματα και τα ελαττώματα του Ολυμπιακού, έχοντας δείγμα δύο μηνών και πολλούς αγώνες διαβαθμισμένων συνθηκών και απαιτήσεων, ζήτησε από τους Ροντινέι και Ορτέγκα να έχουν ένα περισσότερο συντηρητικό παιχνίδι σε σύγκριση με τα προηγούμενα ευρωπαϊκά και του ελληνικού πρωταθλήματος, προκειμένου να απορροφήσει την ορμητικότητα και την ποιότητα των ποδοσφαιριστών του Καρτάλ.
Συμπέρασμα
Ο Στέφαν Γιόβετιτς ήταν η ειδοποιός διαφορά του Ολυμπιακού στα σημεία εκείνα που η απαιτητική τακτική του Μεντιλίμπαρ, ουσιαστικά, απαιτούσε έλεγχο του ρυθμού είτε με είτε χωρίς τη μπάλα, μέσω της πίεσης. Εκεί, ο Μαυροβούνιος παίζοντας ανάμεσα στους αντίπαλους μέσους και το κεντρικό αμυντικό δίδυμο κατάφερε να ανοίξει τις γραμμές της Φενέρ. Με δεδομένο ότι τα ζητούμενα στην Κωνσταντινούπολη θα είναι διαφορετικά, οι τρεις χαφ, μάλλον, θα επιστρέψουν και ο Όρτα θα είναι στην ενδεκάδα, με τον Ολυμπιακό να προσπαθήσει να κρατήσει, κατά το δυνατόν, όσο πιο μακριά γίνεται τους γηπεδούχους από την περιοχή του Τζολάκη, λόγω της δυσχέρειας στην τελευταία γραμμή, εγγενές πρόβλημα που δεν λύνεται ούτε με αλλαγές προσώπων ούτε με μεταγραφές που διαλύουν την ισορροπία στη λίστα των αλλαγών της ΟΥΕΦΑ ούτε με ανεδαφικές κρίσεις. Είναι θέμα αρχών και συντονισμού των προσόντων με τις οδηγίες του προπονητή.
Στην ταινία USSAK (μουσικός ανατολίτικος δρόμος)… Years Later-30/11/2017-, σε σκηνοθεσία Κυριάκου Καντζουράκη, γίνεται μια προβολή στο μέλλον, 30 χρόνια μετά. Η ταινία δείχνει ανθρώπους με μπαϊλντισμένους ψυχισμούς, σιγά σιγά να σηκώνουν κεφάλι. Γιατί; Διότι αυτό το επιθυμούν, το πιστεύουν και το εύχονται. Η κοινή πεποίθηση αποτυπώνεται λίγο πριν το φινάλε με τα ακόλουθα λόγια: ” Ο ουτοπιστής φίλε είναι ο απόλυτος υλιστής. Ποτέ δεν καταδέχεται να πει, αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Νιώθει ότι αν το πει, παύει να είναι άνθρωπος. Απαιτεί το γέλιο του πίσω…”.