H στήλη αποφάσισε σήμερα να κινηθεί σε νέες οδούς κι έτσι θα υπάρξει εναλλαγή μεταξύ γνώμης και δηλώσεων.
Η βασική αρχή των επιχειρήσεων είναι πως όποια μένει στάσιμη, κατά την περίοδο του ανταγωνισμού, αυτομάτως, υποχωρεί. Αυτά, σε καθεστώς επικράτησης της κεφαλαιοκρατίας και ελεύθερης διακίνησης των εμπορευμάτων και όχι σε συνθήκες μονοπωλίων, ολιγοπωλίων και γενικευμένου πλιάτσικου συσσώρευσης. Άρα, μόνο μέσα στα εγχειρίδια του 19ου αιώνα.
Το να επιστρέφεις στο παρελθόν είναι χρήσιμο μονάχα αν έχει τη μορφή ανασκόπησης, έρευνας και αξιολόγησης των δεδομένων. Όταν γυρίζεις για να βρεις καταφύγιο, ενώ το εξωτερικό περιβάλλον μεταλλάσσεται, εξελίσσεται και διαφοροποιείται, είναι πρόβλημα. Είναι άλλο πράγμα η βολή και άλλο η βολική απάθεια που ακολουθεί την αρχική ενάργεια και προσήλωση ου μην και επιστροφή στις βασικές αξίες και αρχές.
Ο λόγος, τώρα, στον υπηρεσιακό προπονητή Κεστούτις Κεμζούρα: “Θέλω να αφιερώσω αυτή τη νίκη στον σπουδαίο άνθρωπο και προπονητή, Ντέιβιντ Μπλατ. Είναι φίλος μου, οπότε αυτό το αποτέλεσμα θέλω να του το αφιερώσω (…) Πρέπει να είμαστε έτσι σε κάθε παιχνίδι. Θέλω να συγχαρώ τους παίκτες μου, έκαναν εξαιρετική δουλειά. Ο Σπανούλης ήταν τρομερός, ο Μιλουτίνοφ ήταν εξαιρετικός, όλοι έκαναν φοβερή δουλειά. Κυκλοφόρησαν καλά την μπάλα, τρέξαμε, παίξαμε καλά στην άμυνα“.
O αρχηγός της ομάδας Bασίλης Σπανούλης πρόσθεσε:
“Παίξαμε εξαιρετικό μπάσκετ. Ο κόουτς Κεμζούρα έκανε σπουδαία δουλειά, μας κράτησε ενωμένους. Προσπάθησε να περάσει τη φιλοσοφία του. Όλοι θέλουμε να παίζουμε το ίδιο και να φέρνουμε αποτελέσματα, όπως τόσα χρόνια στον Oλυμπιακό. Εκτελέσαμε το πλάνο του και τα καταφέραμε. Απολαμβάνω το μπάσκετ και τις ευθύνες. Θέλω να βοηθάω την ομάδα μου. Ο κόουτς Κεμζούρα με εμπιστεύτηκε και θέλησα να βοηθήσω το σύνολό μας να κερδίσει”.
Αν νομίζετε ότι ο μαγικός, ισπανικός, ρεαλισμός, και το πνεύμα του μπήκε μέσα στον ηγέτη, μάλλον κάνετε λάθος. Απλά, μόλις άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι. Ακολουθεί η δήλωση του Νίκολα Μιλουτίνοφ για το Eurohoops.net:
“Το κλειδί ήταν η ομαδική ενέργεια και το ομαδικό πνεύμα. Σήμερα παίξαμε όλοι σαν ομάδα. Όχι μόνο όσοι ήταν στο παρκέ, αλλά και όσοι ήταν στον πάγκο. Όταν σκοράραμε, υποστηρίζαμε ο ένας τον άλλον. Όταν κάναμε κάποιο λάθος, υποστηρίζαμε ο ένας τον άλλον. Δεν είχαμε κατεβασμένα πρόσωπα και έτσι θέλουμε να συνεχίσουμε. (…) Είχαμε πολύ ενέργεια και όλοι ήταν έτοιμοι για αυτό το παιχνίδι. Επιπλέον μοιράσαμε τη μπάλα καλά. Όταν η μπάλα μετακινείται από τον έναν στον άλλον, τότε και το τρανζίσιον είναι καταπληκτικό. Αμυντικά θεωρώ επίσης πως ήμασταν πολύ καλοί. Όλοι μαζί βελτιωθήκαμε και ήμασταν καλύτεροι από πριν. (…) Από πλευράς μου ενθουσιάστηκα όταν είδα την φιλοσοφία του κόουτς Κεμζούρα. Πιστεύω σε εκείνον, τον στηρίζω και θεωρώ πως θα πετύχουμε με αυτόν”.
Παρατηρούμε μια αξιοπρόσεχτη ταύτιση απόψεων μεταξύ των δύο αθλητών. Ούτε οι τυποποιημένες δηλώσεις της εποχής Σφαιρόπολου δεν είχαν τόσα κοινά στοιχεία. Για να διαβάσουμε τι είπε και o νεοφερμένος Koυζμίνσκας πάλι για το ίδιο μέσο:
”Το πιο σημαντικό είναι ότι επιτέλους παίξαμε σαν ομάδα και διασκεδάσαμε παίζοντας, απολαύσαμε το μπάσκετ. Ξέρω τον ρόλο μου και προσπαθώ να τον υπηρετήσω όσο καλύτερα μπορώ. Στο μεγαλύτερο μέρος της καριέρας μου ήμουν αυτός που έφερνε ενέργεια και προσπαθώ να βοηθήσω την ομάδα μου με αυτό τον τρόπο”.
Μερικές παρατηρήσεις στο σημείο αυτό. Να μας συγχωρείτε αλλά ούτε είναι φυσιολογική η τόση φασαρία γύρω από τη χθεσινή εικόνα, δεν τη δικαιολογεί και η δυναμικότητα του αντιπάλου, ούτε είναι και χρήσιμη. Πράγματι ο Λιθουανός προπονητής παγίωσε και οριστικοποίησε κάποια εκκρεμή θέματα αναφορικά με το χρόνο και την τακτοποίηση των παιχτών στις θέσεις όπου αρέσκονται να αγωνίζονται, όμως τα προβλήματα δεν κρύβονται και πολύ περισσότερο δεν μπορούν να μείνουν στην αφάνεια σε μια χρονιά με 34 αγώνες σε σκληρά και πρωτόγνωρα μονοπάτια, ελέω και της αύξησης των ομάδων και της συνακόλουθης ανόδου του αριθμού των απαιτούμενων νικών για την είσοδο στην οχτάδα. Επιπλέον, πιθανή εδραίωσε του σε θέση πρώτου προπονητή θα φανερώσει την ήδη εξόφθαλμη ένδεια και ανεπάρκεια στο προπονητικό επιτελείο στο μοτίβο της σύνθεσης, της αντίθεσης και της τεχνογνωσίας.
Σε γενικές γραμμές ανέλαβε δράση η παλιά φρουρά, αποδεικνύοντας ότι υπήρχε απόσταση μεταξύ εκείνων και του Μπλατ ως προς την αγωνιστική προσέγγιση και τη διαχείριση. Με άλλα λόγια γυρίσαμε στη διετία 2015-17. Με τον Κόνιαρη σε ρόλο Μάντζαρη και την ίδια πεντάδα που ξεκίνησε τη χθεσινή αναμέτρηση να είναι όμοια με το δόγμα της αντίστοιχης περιόδου. Παράλληλα, η πέμπτη φάλαγγα βρήκε τα παλιά της λημέρια και ξεκίνησε να στολίζει τον επιτάφιο. Έτσι, δημιουργούνται δύο ερωτήματα. 1) Γιατί έφυγε ο Σφαιρόπουλος από τη στιγμή που φαίνεται ότι αρέσει και ταιριάζει στους αθλητές αυτό το μπάσκετ;
Σαν τα καράβια έρχονται και φεύγουν οι αγάπες κι είναι γλυκό κι είναι πικρό να ζεις με αυταπάτες
Άλκης Αλκαίος
2) Μπορεί αυτός ο τρόπος παιγνιδιού να στηριχθεί πια όταν οι υπόλοιπες ομάδες έχουν προχωρήσει και σε θέμα ποιότητας και σε θέμα αθλητικότητας; Επίσης, πλέον ο αριθμός των τελικών πασών έχει αυξηθεί κατακόρυφα για τις ομάδες πρώτης βαθμίδας, και το προπονητικό πλάνο δίνει τη θέση του κατά τη διάρκεια των αγώνων στην οξυδέρκεια, τη στόφα και τις αποφάσεις των παιχτών. Θυμηθείτε τα δυσθεώρητα ύψη των ασίστς στο Εφές- Άλμπα Βερολίνου και το ισχνό 17-15 της Παρασκευής.
Κώστα Παπανικολάου, ο λόγος σε εσένα (από τη σελίδα gazzetta.gr) :
«Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι πολλές οι αλλαγές που προλαβαίνεις να κάνεις μέσα σε μια εβδομάδα. Αλλάξαμε κάποια μικρά πράγματα στην επίθεση μας, όσο αφορά κάποια plays, κάναμε πάρα πολύ σκάουτινγκ στην Βαλένθια και επικεντρωθήκαμε πως θα επιτεθούμε απέναντι στις άμυνες που είχαμε δει τουλάχιστον μέχρι σήμερα, εκεί επικεντρωθήκαμε όλη την εβδομάδα. Αυτή η νίκη δεν σημαίνει κάτι ιδιαίτερο, δεν κατακτήσαμε κάτι, έχουμε πάρα πολύ δρόμο μπροστά μας, έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας και πρέπει να συνεχίσουμε να δουλεύουμε με την ίδια όρεξη και θέληση όπως κάναμε όλη αυτή την εβδομάδα για να συνεχίσουμε να είμαστε δυνατοί και στην συνέχεια».
«Δεν θέλω να μπω στην διαδικασία σύγκρισης. Χωρίς να υπονοώ τίποτα θεωρώ ότι σήμερα παίξαμε πιο πολύ σαν… Ολυμπιακός. Αγωνιστήκαμε με «αιχμή του δόρατος» στοιχεία που είχαμε τα προηγούμενα χρόνια. Η άμυνα μας, το να εκμεταλλευτούμε στο παρκέ τον Βασίλη Σπανούλη και τον Γιώργο Πρίντεζη στην επίθεση, από την άμυνα να τρέξουμε στο transition, να πάρουμε πόντους από τον αιφνιδιασμό, πράγματα που είχαν λείψει και δεν τα είχαμε τα τελευταία δύο χρόνια. Αλλά δεν νομίζω ότι αυτό έχει να κάνει με τον κόουτς Μπλατ, αλλά έχει να κάνει με το επικεντρωνόμασταν σε κάποια άλλα κομμάτια και χάναμε αυτό, χωρίς αυτό πάντως να είναι μείον του κόουτς Μπλατ, να το διευκρινίσω αυτό γιατί μπορούν να γίνουν παρεξηγήσεις σε αυτό το κομμάτι».
Απαραίτητη επιστροφή στο παρελθόν, τώρα. Τις τελευταίες χρονιές του Διαμαντίδη επέλεξε ο Παναθηναϊκός παίχτες γύρω του με χαμηλά προσόντα, ημιτελής προσωπικότητες και στοιχήματα. Το σενάριο ήταν, προτού επιστρέψει ο Καλάθης την τελευταία χρονιά, να αναγκάζεται να παραμένει περισσότερο χρόνο από τον ωφέλιμο στο παρκέ, να εκτίθεται και να χειροκροτείται από το φίλαθλο κόσμο σε άστοχες προσπάθειες λόγω των αναμνήσεων και της αναγνώρισης της προσφοράς.
Η μεγάλη χίμαιρα είναι στο δωμάτιο. Δεν αρκούν οι επιδοκιμασίες στα χαμηλά εμπόδια για να νικήσουν το χρόνο. Οι συνέπειες των επιλογών θα αναδείξουν την κακοδιαχείριση. Τότε, η φθορά των σχέσεων θα επικρατήσει και ακόμη μια χρονιά θα πάει στο βρόντο δίχως τρόπαιο, δίχως σχέδιο για το μέλλον. H παγίδα της θετικής ελευθερίας “για να” με της άμορφης και άστοχης ελευθερίας “από”. Η άλλη κατάσταση, η όποια μετάβαση δεν πρέπει να έχει στοιχεία παρελθοντολαγνείας. Η πρόοδος είναι το ζητούμενο. Διαφορετικά, επειδή η τελευταία εικόνα επισκιάζει τα προηγούμενα, η αυτοκαταστροφή πλησιάζει. Η συνέπεια του μικρόκοσμου…