Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή. Οποιαδήποτε αξία κι αν έχει ένας προπονητής ως μέγεθος, εμπειρία, προηγούμενες κατακτήσεις τροπαίων και ράφια στο γραφείο γεμάτα με μετάλλια ατομικά ή ως μέλος ενός ευρύτερου συνόλου, την πορεία του την κρίνουν, σχεδόν σε αποκλειστικό βαθμό, οι παίχτες.
O Σόλσκιερ διαδέχτηκε το Μουρίνιο στον πάγκο της Γιουνάιτεντ και η εσωτερική ανταρσία των παιχτών πέτυχε. Αυτομάτως, οι έριδες μεταξύ τεχνικής ηγεσίας και αθλητών έληξε, το μαστίγιο έδωσε τη θέση του στο καρότο και οι παρεμβάσεις του Νορβηγού προπονητή έσωσαν μια χρονιά που από το Δεκέμβριο έμοιαζε να έχει τελειώσει. Σε διάστημα ενός μηνός η ομάδα πλησίασε τις θέσεις του Τσάμπιονς Λιγκ στο πρωτάθλημα, νεαροί μπήκαν ενεργά στην εξίσωση της πρώτης ομάδας και τις αρχικές επιλογές. Την ίδια στιγμή άνοιξα τα μέτρα που αγωνίζεται και αναπτύσσεται,πλέον, η ομάδα.
Αναλυτικότερα, διαγνώστηκε πως ο Πογκμπά προκειμένου να βρίσκεται πλησίον της αντίπαλης περιοχής πρέπει να έχει δύο χαφ όπισθεν αυτού. Σταδιακά ο Μάτιτς παραχώρησε τη θέση του στον ΜακΤόμινι και ο Ερέρα επέστρεψε από τις εφεδρείες, προτού υπογράψει τελικά στην Παρί το επόμενο συμβόλαιο της καριέρας του. Επίσης, οι αποστάσεις μεταξύ των γραμμών διευρύνθηκαν και έτσι περισσότεροι από τις πίσω ζώνες άρχισαν να πατούν περιοχή. Παράλληλα, ο Μαρσιάλ και ο Ράσφορντ πήραν οδηγίες και γίνουν κάθετοι εκκινώντας με διαγώνια τρεξίματα στο πλευρό του Λουκάκου χωρίς να αναλώνουν την ενέργειά τους πάνω στις πλάγιες γραμμές. Μονιμοποιήθηκε ένα αμυντικό δίδυμο με τους Σμόλινγκ και Λίντελοφ, ο Μπαϊγί πήρε την τελευταία του ευκαιρίες προτού μεταναστεύσει σε άλλες πολιτείες για το παντεσπάνι του και ο Γιαγνκ καπάρωσε τη θέση στα δεξιά.
Στοιχείο της ένδειας σε ποιότητα και βάθος είναι το γεγονός ότι από τα μπακ, όπου η πλειονότητα των ομάδων ζητά ανεβάσματα και καλά χτυπήματα-γυρίσματα ενόσω γεμίζει με παίχτες το επιθετικό τρίτο, μονάχα ο Λουκ Σο έχει τέτοια ικανότητα. Ουσιαστικά δεύτερος, στην ιεραρχία εκ δεξιών, είναι ο Νταλό. Ο τελευταίος, λειτούργησε και κέρδισε το δικαίωμα να υπολογίζεται από τον τρόπο που συμπεριφέρθηκε τακτικά σε αγώνα υψηλών απαιτήσεων, με κάλυψη μέτρων και συνεχείς βοήθειες, στο Παρίσι. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κερδίζει με 1-3 με τέσσερις όλες κι όλες τελικές προσπάθειες. Έχει ένα σωρό ελλείψεις και προσπαθεί απλά να μείνει ζωντανή – στο δεύτερο ημίχρονο φέρνει κάπως το πράγμα στα μέτρα της γιατί δε αφήνει και την Παρί να είναι όσο επικίνδυνη θα πρεπε με βάση την κατοχή της μπάλας και την επιθετικότητά της.
Κοινή συνισταμένη των δύο αναμετρήσεων με ανώτερες ομάδες όπως η Παρί και η Μπαρτσελόνα είναι ότι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι πραγματικά αιχμάλωτη στο πρώτο ημίχρονο και εντελώς ακίνδυνη στο δεύτερο. Καμία τελική προσπάθεια στο τέρμα κι ένα κακό τελείωμα του Ράσφορντ οι μοναδικές στιγμές ανάγκης ανασηκώματος από το κάθισμα.
Θέλησα να σου γράψω για τις παλιές μας τις χαρές όμως έχω ξεχάσει να γράφω για πράγματα χαρούμενα.
Να με θυμάσαι.
Μίλτος Σαχτούρης
Το χάσμα στην παραγωγή ποδοσφαίρου δεν βελτιώθηκε συγκριτικά με την εποχή του Μουρίνιο. Η διάθεση άλλαξε, η ένταση ανέβηκε, οι αλλαγές άρχισαν να γίνονται με ρυθμό μη επιβαρυντικό για το έμψυχο υλικό και ταυτόχρονα οι Περέιρα, Φρεντ βρήκα χώρο και χρόνο. Το κέντρο βάρους της επίθεσης πήγε στα αριστερά. Tα θετικά περιορίζονται εδώ. Η αβυσσαλέα απόσταση στον ρυθμό, το συνδυαστικό ποδόσφαιρο αλλά και τη στιβαρότητα στην αναχαίτιση του αντιπάλου παρέμεινε. Όταν στο κάνει η Γουόντφορντ και η Γουλβς, είναι βέβαιο ότι θα πράξει το ίδιο και η Μπάρτσελόνα, ο υπερταλαντούχος Εμπαπέ και η μηχανή Ντι Μαρία.
Το σημαντικότερο πρόβλημα στο χτίσιμο του ρόστερ της Γιουνάιτεντ είναι πως οι μέσοι της αδυνατούν να αναμετρηθούν και να ακολουθήσουν τις κινήσεις αντιπάλων εκτός του χώρου ελέγχου τους, τρεξίματα για κάλυψη στις γραμμές δεν υπάρχουν σε ικανοποιητικό βαθμό για το επίπεδο του συλλόγου κι αυτό εντείνεται από το γεγονός πως πολλές φορές δεν βγαίνουν τα ατομικά μαρκαρίσματα.
Κάποιες βραδιές δεν χρειάζονται γκολ, ντρίμπλες, συνδυασμοί και θέαμα. Κάποιες φορές αρκεί το δράμα. Ακόμα κι όταν ξεκινάει με κωμωδία. Ωστόσο, ετούτο δεν συνιστά ποδοσφαιρικό πλάνο αλλά προσευχή!
Τέλος, αξίζει να αναφερθούμε στην επιρροή του Άλεξ Φέργκιουσον ως προς την καθοδήγηση και της παρούσας ομάδας.Με ένα υβριδικό 4-4-2/5-4-1, βγαλμένο από τα μπλοκάκια του Σκωτσέζου μετά το 2007, όταν έγινε πιο κυνικός κι αμυντικός από ποτέ για να επιστρέψει στους τελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ. H πεπατημένη, γνωστή και ασφαλής μέθοδος, όχι πάντως μακριά από τα σχέδια του προκατόχου του.
Ο Σόλκιερ έχει το πλεονέκτημα ότι ανέλαβε την ομάδα δίχως στόχους, αξιολόγησε και συνεχίζει να το πράττει, το υλικό και έχει όλο το χρόνο να σχεδιάσει το σύνολο της επόμενης περιόδου. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να υπηρετεί τις αρχές και τις κατευθύνσεις του σύγχρονου ποδοσφαίρου.