Τα μερομήνια δείχνουν βαρυχειμωνιά και ο Ολυμπιακός πλέει σε ταραγμένη γραμμή των οριζόντων, δυσπρόσιτες ατραπούς και μονοπάτια όπου τουλάχιστον στο κοντινό παρελθόν δεν είχε συνηθίσει. Η εικόνα της ομάδας φέρνει στο νου μνήμες από το όχι και τόσο μακρινό 2016, πάλι τέτοιους μήνες όταν και ο σύλλογος είχε χάσει τον προσανατολισμό του. Υπάρχουν δύο διαφορές ωστόσο. Η πρώτη έχει να κάνει με το ότι ο νεοαποκτηθείς Γουέμπερ δείχνει καλύτερη πάστα παίχτη από τον Τζόνσον Όντομ. Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με την αλλαγή στη μορφή της Ευρωλίγκας και το σύστημα διεξαγωγής. Η φθίνουσα πορεία, είναι η κοινή συνισταμένη.
Με τα βάγια της αλλαγής υποδέχθηκε το σύνολο των φιλάθλων και των δημοσιολογούντων την έλευση του Ντέιβιντ Μπλατ. Παχιά λόγια, ολίγον τι αμοραλιστικά περί την περαιτέρω απελευθέρωση του ενστίκτου και της αύξησης της παραγωγικότητας του Ολυμπιακού όσο και της επιθετικής ροής, γράφτηκαν. Κάποια ηλεκτρονικά αρχεία, το μήνα Φεβρουάριο, κρυφογελούν!
Παρά το γεγονός ότι ο δεύτερος μήνας του χρόνου θα έφερνε την πρόωρη άνοιξη σύμφωνα με το περιβάλλον του προπονητή και των πληροφοριών οι οποίες διαχέονταν, οι 64.8 πόντοι μέσο όρο των τελευταίων τεσσάρων αγώνων, μάλλον απέχουν από τους 90 των προσδοκιών. Συμφωνείτε;
Επίσης, η σύγχυση στην αγωνιστική λειτουργία της ομάδας αποτυπώνεται και με τον τρόπο χρησιμοποίησης των παιχτών, την περιθωριοποίησή τους και τη συνακόλουθη επιμονή σε σχήματα με τρία φόργουορντ ώστε να αντισταθμιστεί η έλλειψη μεγέθους και αθλητικότητας στην περιφερειακή γραμμή άμυνας. Όμως, ετούτο έχει ως αποτέλεσμα οι δείκτες δημιουργίας να πέφτουν, η κινητικότητα να εξασθενεί και το πικ εν ρολ ως κύρια και κεντρική επιλογή να καιροφυλακτεί σαν την αντίδραση του παρελθόντος με τάση στην επιμονή.
Σε πρόσφατα δημοσιευμένο βίντεο από την ΚΑΕ ο αρχηγός, κληθείς να απαντήσει στο τι θα άλλαζε στη λειτουργία του “μικρόκοσμου”, ήταν κατηγορηματικός, προς το τίποτε. Επιπρόσθετα, το κακοσχεδιασμένο καλοκαιρινό πλάνο, σε πλήρη αντίθεση με τις πανταχόθεν προσδοκίες για ανεξαρτητοποίηση από τις μανιέρες και τις ευκολίες, άρα και την ενδεχόμενη κάλυψη ευθυνών, επί Γιάννη Σφαιρόπουλου, δεν εντοπίστηκαν οι χρονίζουσες αδυναμίες ούτε και στράφηκε το ενδιαφέρον με τη δέουσα προσοχή στις επιτακτικές επιταγές του σύγχρονου μπάσκετ. Με τις όποιες μεταβλητές-αναταράξεις-τροποποιήσεις, τις οποίες οφείλουμε να αναγνωρίσουμε και να συμπεριλάβουμε στις κρίσεις μας, το ελλιπές του εγχειρήματος έπειτα από 23 στροφές στην Ευρωλίγκα, είναι σαφές και σε ευρύτατη κλίματα πασιφανές.
Επιπλέον, υπήρξε καταβαράθρωση της ποιότητας. Για να είμαστε ακριβείς, ας στοχεύσουμε σε κάποιες λεπτομέρειες αποφεύγοντας τις γενικολογίες. Οι επιλογές του προπονητή έφεραν παίχτες, σε συνέχεια προηγούμενες ετών, με βασικές ελλείψεις όχι μόνο σε θέμα αρτιότητας αλλά σε και σε ζητήματα προσαρμογής επιπέδου, απαιτήσεων, ρόλου και δυνατοτήτων. Οι Λε Ντέι και Γκος είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. Ο πρώην παίχτης της Παρτιζάν και η περιβόητη, περιλάλητη πλέον, σταθερότητά του. Η συνέπεια και η συνέχεια σε μεγάλη κλίμακα αγώνων.
Έτερη συζήτηση είναι οι Τουπάν και Τίμα. Ξεκινούμε απ’το Λετονό. Η πνευματική διαύγεια είναι το αρχικό πρόβλημα. Το μεγαλύτερο, ωστόσο, η περιορισμένη συνεισφορά του ο πολλούς τομείς του παιγνιδιού, ιδίως στην άμυνα μακριά απ’τη μπάλα. Αυτό επιδεινώνεται εφόσον δεν καταφέρει να πετύχει συνεχόμενους πόντους. Να αποκτήσει ρυθμό και ροή με άλλα λόγια. Ο Γάλλος, κλασική περίπτωση αθλητή που επηρεάζεται από την αύρα της ομάδας, αλλά και από το χρόνο συμμετοχής του-εύλογο αυτό-, ομοιάζει σε μεγάλο βαθμό με τις αρετές και τα μειονεκτήματα του Παπανικολάου. Αμφότεροι πάντως, αδυνατούν να δημιουργήσουν για τους συμπαίχτες και τον εαυτό τους.
Τελευταία και σημαντικότερη αβελτηρία στον καταρτισμό του έμψυχου υλικού είναι ο “ζωτικός χώρος” στα λεπτά που αφήνει η κούραση του Μιλουτίνοφ και μια πιθανή αγωνιστική του απουσία. Ο Λε Ντέι, προτιμάει να σπάσει τον τοίχο παρά να πασάρει, καθίσταται μια βελτιωμένη εκδοχή του Μακ Λιν αλλά πέραν τούτου ουδέν. Η απόσταση από τον σχεδόν κλεισμένο Λεζόρ σε σχέση με τις ανάγκες της ομάδας, κάνει κρότο!
Συμπερασματικά, σε όλες ανεξαιρέτως τις εκτός έδρας αναμετρήσεις με ομάδες της πρώτης πεντάδας, με εξαίρεση τη Μπαρτσελόνα όταν διεξήχθη η αναμέτρηση, ο Ολυμπιακός δε διεκδικεί τους αγώνες, στην καλύτερη περίπτωση απλώς μένει κοντά. Μπορεί οι τελικές διαφορές να είναι εύπεπτες και να μην λαμβάνουν τις περυσινές διαστάσεις, ο στυγνός βαθμολογικός κριτής είναι αμείλικτος και οι υπαινιγμοί για συγκρίσεις, αποδεικνύει την πρωτύτερη ανωτερότητα. Ο Ιούνιος πλησιάζει και οι τελικές ετυμηγορίες θα εκδοθούν τότε. Πάντως, στη σκληράδα επιστρέφουν οι τιμητές του μπάσκετ των 70+ κατοχών. Με περιορισμένο επιθετικό τρανζίσιον, το θέμα αποκτά την πραγματική του διάσταση. Όνειρο θερινής νυκτός. Τέλος, αξίζει να προσθέσουμε και τις ήττες στο ΣΕΦ ως είθισται κατά το ημερολογιακό πρόγραμμα και όλα βρίσκουν εξήγηση. Βέβαια, η επανάσταση και το σεξ για να πετύχουν θέλουν διάρκεια, οπότε προσδοκούμε ανάσταση υπνωτισμένων ή βαθιά σε λήθαργο πεσμένων και σίγουρα μπερδεμένων.
Η Ευρωλίγκα είναι ανηφορική, οι δικαιολογίες της δυσκολίας του προγράμματος σε λίγο καιρό τελειώνουν. Η βελτίωση αναζητείται με τα κυάλια σε ωκεανού στη μακρινή Ινδία και ο καταδότης μπορεί να σκάβει το λάκκο του μήπως χώσει το κεφάλι και αποφύγει την κατακραυγή και τις ευθύνες των πράξεών του.