Το όνειρο ενός ανθρώπου είναι η διαρκής επανάσταση. Εκεί συναντηθήκαμε, εκεί τον αγαπήσαμε. Έγινε ο τελευταίος αρχηγός. Ένας λαϊκός πρίγκιπας. Μέσα του έχει ένα μικρό άβατο, μια απάτητη περιοχή. Εκεί όπου βρισκόταν μόνο εκείνος για να κινήσει το μπασκετικό του κόσμο και κανένας δε μπορούσε να πλησιάσει. Είναι η μετουσίωση της φράσης του Οδυσσέα Ελύτη: “Ζει για τότε που δε θα υπάρχει”. Αποτάχθηκε το παρελθόν και έζησε, μεγαλούργησε στο παρόν. Σαν ένας φυγάς έτρεχε στα αποδυτήρια για να τιμήσει τα γούρια του.
Εν ολίγοις, θα προσπαθήσουμε να αφηγηθούμε, να διηγηθούμε και να αναλύσουμε ιστορίες από τα τριξίματα στο παρκέ, ενός μύθου, οι οποίες παραμένουν ανεξίτηλα νεανικές. Για το Βασίλη Σπανούλη. Τότε, που μαζευόμασταν στις ίδιες θέσεις, συνήθως με παρόμοια κινησιολογία, σαν σε δοξολογία, ο κύριος Απόστολος, ο Μάνος, ο Μπάμπης, ο Παντελής, o κύριος Στέλιος, ο Σπύρος και η υπόλοιπη παρέα. Με την πίστη ότι πάλι εκείνος θα το κάνει. Πάλι εκείνος θα τα καταφέρει και θα μας συμπαρασύρει.
Μόνος ήρθα, μόνος έφυγα και πηγαίνω μόνος, γράφει η Ελένη Φωτάκη και μετατρέπει σε περήφανο ζεϊμπέκικο ο Γιώργος Καζαντζής. Ίσως να απαντά στο Γιώργο Ζήκα ο οποίος από το 1990 και το δίσκο Σύνεργα έδωσε στο Νίκο Παπάζογλου να τραγουδήσει τους παρακάτω στίχους: Χρόνε άστατε μπαμπέση που στο δίχτυ σου όποιος πέσει χάνεται για τα καλά. Πέταξέ μας ένα γάντζο στη ζωή μας δώσε αβάντζο κι έχε μας από κοντά.
