Ένα μεγάλο και σημαντικό θέμα συζήτησης, ειδικά μετά την εποχή της οικονομικής κρίσης και του κορονοΐου, αποτελεί η ανικανότητα της Ελλάδας, ως κράτος, να μπορεί να ανταπεξέλθει σε καταστάσεις κρίσης. Τώρα που το σκέφτομαι και πριν τις συνεχείς οικονομικές κρίσεις, υπήρχε αυτό το θέμα, όμως η φούσκα το ότι «λεφτά υπάρχουν» να το κάλυπτε κάπως.
Τα τελευταία χρόνια, οι περιβαλλοντολογικές καταστροφές που έχουν σημειωθεί όπως οι πλημμύρες ή οι πυρκαγιές (και όχι μόνο) γίνονται αντικείμενο συζητήσεων τόσο στα «παραδοσιακά» μέσα μαζικής ενημέρωσης όσο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Για να το πω πιο σωστά, γίνονται αντικείμενο συζήτησης, τη περίοδο που συμβαίνουν και μετά επικρατεί σιωπή. Ίσως, τα μέσα ενημέρωσης να αναφερθούν λίγο παραπάνω στις συνθήκες ή την απουσία μέτρων πρόληψης που ευνόησαν την ανάπτυξη μιας τέτοιας κατάστασης αλλά, συνήθως η αναφορά θα είναι σύντομη. Πόσο γρήγορα μπορούμε να ξεχάσουμε ως κοινωνία τις τραγικότητες που συμβαίνουν, εάν αυτές δεν χτυπάνε τη δικής μας πόρτα;
Σε αυτό αξίζει να σημειωθεί πως όσο στην υπόλοιπη Ευρώπη επικρατεί εδώ και δεκαετίες, η έννοια της πρόληψης, στην Ελλάδα αυτό δεν επικρατεί ούτε ως όνειρο θερινής νυχτός. Μάλλον, υπάρχει παρά μόνο στα «χαρτιά» και στα «λόγια». Κάθε φορά, σε ένα τραγικό συμβάν, περιβαλλοντολογικής ή όχι καταστροφής, αυτό θα ονοματιστεί ως τραγωδία και ως αποτέλεσμα έλλειψης των απαραίτητων μέτρων. Ωστόσο, πάλι θα ξεχαστεί μέχρι να ξαναγίνει κάτι τόσο καταστροφικό.
Το θέμα είναι ότι σε όλα αυτά, χάνονται περιουσίες, δάση, ζώα και το πιο σημαντικό ανθρώπινες ζωές. Το κράτος της Ελλάδας δεν λειτουργεί με γνώμονα το συντονισμένο σχεδιασμό μέσα από την επιστημονική έρευνα και κατά συνέπεια το σωστό σχεδιασμό. Λειτουργεί με γνώμονα την αντιμετώπιση των καταστάσεων μέσω της λήψης πρόχειρων μέτρων που θα ανακουφίσουν για λίγο την κατάσταση. Όσο για την πρόληψη αντίστοιχων συμβάντων, θα υπάρξουν λιγοστές συζητήσεις και όλα θα «θαφτούν» και πάλι.
Το ζήτημα, όμως, δεν είναι το δέντρο αλλά το δάσος. Αυτό που λείπει είναι η ματιά και η γνώση ανθρώπων που είναι επιστήμονες. Ανθρώπων που μπορούν να δώσουν ουσιαστικές λύσεις αξιοποιώντας τόσο τη γνώση αλλά και την εμπειρία τους. Αξίζει να σημειωθεί πως σε όλα αυτά, είναι πολύ σημαντική η συμβολή της τοπικής κοινότητας και των ανθρώπων που ζουν σε ένα μέρος. Διαφορετικά, οποιοδήποτε μέτρο θα είναι άκαρπο. Γιατί στη τελική ποιός μπορεί να γνωρίζει καλύτερα ένα μέρος από τους ανθρώπους που ζουν σε αυτό;
Δυστυχώς, η Ελλάδα ως κράτος έχει υιοθετήσει εδώ και αρκετές δεκαετίες την αντίληψη ότι για να «μάθω, πρέπει να χτυπήσω πρώτα» και όχι «να προλάβω το χτύπημα πριν να συμβεί». Το έχουμε δει να συμβαίνει αρκετά τα τελευταία χρόνια με διάφορα συμβάντα και όχι μόνο περιβαλλοντολογικά. Δε λείπει ούτε η τεχνογνωσία ούτε οι επιστήμονες. Αυτό που λείπει είναι οι επιστήμονες να βρεθούν στις κατάλληλες θέσεις και αυτοί που δεν έχουν ούτε την επιστημονική γνώση, ούτε όμως τη διάθεση, να πάνε καλύτερα σπίτι τους. Αν αυτό ποτέ συνέβαινε, θα βλέπαμε οι αλλαγές που θα βλέπαμε θα ήταν προς το καλύτερο.