Και τώρα τι γράφεις; Είναι αρκετά πυκνά τα πέντε χρόνια που προηγήθηκαν. Για το πώς στήθηκε, μεταλλάχθηκε, εμπλουτίστηκε, ενισχύθηκε και προχώρησε η συγκεκριμένη ιστοσελίδα, μπορείτε να το διαβάσετε σε κείμενα αντίστοιχης ημερομηνίας προηγούμενων ετών.
Η στήλη σκέφτηκε πως με αφορμή τη σημερινή γενέθλιο ημέρα, πρέπει να κάνει μια καταγραφή των καθηκόντων ενός κειμενογράφου στην κατεύθυνση της ενοποιητικής προοπτικής της ανθρωπότητας.
«Ο φασισμός – αναφέρει ο Ρ. Π. Ντατ στο βιβλίο του «Φασισμός και Κοινωνική Επανάσταση» – αποτελεί αποκλειστικά μεθοδολογική τακτική του χρηματιστικού κεφαλαίου -όπως ακριβώς η υποστήριξη όλων των μορφών δημοκρατίας και των σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων ήταν επίσης μια μεθοδολογική τακτική, η οποία στήριζε με την ίδια ετοιμότητα πότε τη μια, πότε την άλλη, ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες- ώστε να ηττηθεί η προλεταριακή επανάσταση, να διασπαστεί ο εκμεταλλευόμενος πληθυσμός και συνεπώς να διατηρήσει ο καπιταλισμός την κυριαρχία του» (σελ. 246 – 247).
Η πολιτική έχει ένα ζωώδες στοιχείο. Αποτελεί μια συναρμογή σκοπών, μέσων και τρόπων. Στην πολιτική υπάρχει το στοιχείο της ιδιοτέλειας. Το μερικό συμφέρον έναντι του κοινού. Όπου υπάρχει αυτή η σχέση, υπάρχει η πολιτική. Υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων, άρα διασπαστική δομή για την κοινωνία. Επιχειρείται η διάσταση λόγων και έργων. Κυρίως για όσους εκπροσωπούν και χρησιμοποιούν τα εργαλεία για την κυριαρχία ιδιοτελών συμφερόντων. Ακόμη και το στοιχείο του αιφνιδιασμού πρέπει να έχει τα μέσα χειραγώγησης.
Όταν οι σχέσεις των ανθρώπων δεν εδράζονται στο εσωτερικό αλλά είναι ανταγωνιστικές, τότε το όποιο ενοποιητικό στοιχείο δεν μπορεί παρά να εκφράζεται με τη μορφή των αξιών. Αξίες είναι όσες έχουν γενεσιουργό αιτία στην αξία ως κοινωνική σχέση στο πλαίσιο της παραγωγής. Ο μόνος συνεκτικός ιστός είναι μέσω ενός εξωτερικού συστήματος. Της αφηρημένης εργασίας. Μετριέται η εργασία ως καθαρά ποσοτικό μέγεθος. Τα αντικείμενα έχουν ενσωματώσει την αξία. Οι αφηρημένες σχέσεις-πλαίσιο, φαίνονται στο μέσο άνθρωπο ως ανυπέρβλητες. Η ιδεατή αντανάκλαση στο μυαλό των ανθρώπων έχει τη μορφή σκάλας αξιών. Ένα κενό κέλυφος μορφών αφηρημένων αξιών. Εκλαμβάνεται οτιδήποτε συνέχει την κοινωνία ως κάτι εξωτερικό.
Η αντίφαση μιας κοινωνίας δεν είναι διαχειριστικό πρόβλημα αλλά η κινητήριος δύναμη της ανάπτυξής της.
Τρεις βασικές λειτουργίες της επιστήμης: Αντικειμενική περιγραφή, εξήγηση, επιστημονική πρόβλεψη-χάραξη πολιτικής. Χρειάζεται και η ανάπτυξη της δημιουργικής εργασίας. Ο σύγχρονος ερευνητής ενδέχεται να μην έχει ιδέα για το αντικείμενο της μελέτης του. Ο άνθρωπος αλλάζει τα μέσα επενέργειας της φύσης. Η συναρμογή τεχνικών μέσων δημιουργεί μηχανές στην κεφαλαιοκρατία.
Προσωπικότητα: Ατομικότητα όπως σε αυτή διαθλάται το κοινωνικό πολιτισμικό, το πλέγμα των δραστηριοτήτων σχέσεων και αλληλεπιδράσεων που καθιστούν τον άνθρωπο οργανικό κομμάτι του πολιτισμού. Φορέα του. Νοηματοδότηση της ζωής του ανθρώπου. Δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς σκοποθεσία συνειδητή, χωρίς δραστηριότητα που συνέχει τη ζωή, να νοηματοδοτεί τη ζωή του και να αναπτύσσει τις δημιουργικές δυνατότητες του ανθρώπου παράλληλα με τη διεύρυνση και εμβάθυνση συνειδητών σχέσεων με τους συναθρώπους του. Ο σημερινός καπιταλισμός περιέχει ανισομέρεια στον παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας. Απομύζηση υπεραξίας.
Η υπαγωγή του ανθρώπου στη μηχανή, δεν είναι θέμα ιδιοκτησίας. Ως συστατικό στοιχείο της παραγωγής με την εκμηχανισμένη μηχανουργία.Το θέμα είναι πού σταματά ο άνθρωπος και πού αρχίζει η βιοτεχνολογική παρέμβαση στο άτομο.
Ως επίλογο, σημειώνουμε τα εξής. Ο Μαρά θεωρείται η προσωποποίηση του Επαναστάτη της Γαλλικής Επανάστασης. Αγαπούσε τον Λαό της Γαλλίας αλλά ταυτόχρονα πίστευε ότι η βία είναι αναγκαία για να διασωθεί η Επανάσταση. Ήταν υπέρμαχος της ελευθερίας του λόγου και τα γραπτά του είναι σήμερα επίκαιρα
. Συγκεκριμένα, στο βιβλίο του «Η εγκαθίδρυση του δεσποτισμού» το 1792 γράφει: «Μερικές φορές ο ηγεμόνας, για να επιβουλευτεί την ελευθερία περιμένει τη στιγμή της εκδήλωσης μιας ανησυχητικής κρίσης, που έχει προετοιμάσει ο ίδιος· τότε, με το πρόσχημα της φροντίδας για τη σωτηρία του κράτους προτείνει καταστροφικά μέτρα, που τα καλύπτει με το πέπλο της αναγκαιότητας, του κατεπείγοντος, των περιστάσεων, της κακοδαιμονίας των καιρών. Εγκωμιάζει την αγνότητα των προθέσεών του, εκφωνεί μεγάλα λόγια για την αγάπη του δημοσίου συμφέροντος, διαλαλεί τη μέριμνα της πατρικής του αγάπης. Κι αν δει ότι υπάρχει δισταγμός για να γίνουν δεκτές οι προτάσεις του, βάζει αμέσως τις φωνές: Πώς, δεν θέλετε; Ε, τότε βγείτε μόνοι σας από την άβυσσο! Κανείς δεν έχει τη δύναμη να αντισταθεί, κι ο καθένας αφήνεται στο έλεος των πραγμάτων, παρ’ όλο που δεν έχει καμιά αμφιβολία γι’ αυτό που κρύβουν τα μέτρα αυτά, όπου κάτω από το όμορφο περίβλημα βρίσκονται τα πιο μοχθηρά σχέδια. Η παγίδα αποκαλύπτεται όταν δεν υπάρχουν πλέον χρονικά περιθώρια για να αποφευχθεί: τότε ο λαός σαν το λιοντάρι που πέφτει μέσα στα δίχτυα κρυμμένα κάτω από τα φυλλώματα, παλεύει για να τα σπάσει και το μόνο που καταφέρνει είναι να μπλέκεται περισσότερο».