Ο καινούργιος μήνας μπήκε, σιγά σιγά το φθινόπωρο κάνει την εμφάνισή του και οι περισσότεροι γυρίζουν πίσω στα συνηθισμένα (καλώς ή κακώς). Κάθε άλλο παρά συνηθισμένη όμως είναι η ταινία που επιλέχθηκε αυτή τη φορά. Η επιλογή της έγινε επειδή πολύ απλά δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από το συγκεκριμένο κομμάτι της σελίδας μας. Το όνομα της ταινίας είναι ‘’Μάτια ερμητικά κλειστά’’ (Eyes wide shut) και κυκλοφόρησε το 1999, με παραγωγό τον αμφιλεγόμενο Stanley Kubrick και πρωταγωνιστές δύο από τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής, τον Tom Cruise και τη Nicole Kidman. Το ζευγάρι που υποδύονται αποτελείται από ένα γιατρό (William) και μια επιμελήτρια τέχνης (Alice), οι οποίοι ζουν με την κόρη τους στη Νέα Υόρκη. Μετά από ένα πάρτυ στο οποίο παρευρέθηκαν και λόγω των όσων συνέβησαν εκεί, είχαν έναν καυγά στον οποίο η Alice εξομολογήθηκε στον άντρα της μια ερωτική της φαντασίωση η οποία δεν τον ενθουσίασε ιδιαίτερα, προκαλώντας τελικά μια έκρηξη ζήλιας και ίσως και παράνοιας.
Έτσι λοιπόν, αμέσως μετά τον καυγά, ο William φεύγει από το σπίτι και ξεκινά μια μεγάλη περιπλάνηση στην πόλη στην οποία βιώνει μια σειρά από παράδοξες (και κυρίως ερωτικές) περιπέτειες, με αποκορύφωμα ένα πάρτυ κάπως διαφορετικό από τα υπόλοιπα, στο οποίο τον παραπέμπει ένας παλιός του φίλος. Παρά τις προειδοποιήσεις που είχε όμως, έμπλεξε σε καταστάσεις άγνωστες κι επικίνδυνες για εκείνον αλλά φυσιολογικές για αρκετούς, οι οποίες κινούνταν ανάμεσα στα όρια της φαντασίας και της πραγματικότητας. Λόγω της άγνοιάς του όμως, έφτασε σε σημείο να αμφισβητήσει πολλά πράγματα κι ακόμα και να απειληθεί η ζωή του.
Η ταινία περιλαμβάνει πολύ έντονες σκηνές, χωρίς να έχει ανάγκη τα γνωστά υπερβολικά εφέ του Hollywood κι ευτυχώς ή δυστυχώς χρειάζεσαι γρήγορο μάτι, σκέψη και υπομονή (διαρκεί πάνω από 2,5 ώρες) για να την παρακολουθήσεις όπως πρέπει. Είναι αλήθεια ότι ίσως χρειαστεί προσπάθεια και παράλληλη ανάγνωση ώστε ο θεατής να την κατανοήσει πλήρως, όμως το αποτέλεσμα θα είναι σίγουρα θετικό, ιδιαίτερα για όσους θέλουν να είναι λίγο πιο ‘’ψαγμένοι’’. Αυτό που μου έκανε αρνητική εντύπωση ήταν οι κατά τη γνώμη μου τυποποιημένοι και με την κακή έννοια αστείοι διάλογοι μεταξύ των χαρακτήρων, αλλά τελικά η ταινία δεν εστιάζει σε αυτό το κομμάτι. Αν καταφέρετε να δείτε αυτά που πραγματικά θέλει να προβάλλει, θα την εκτιμήσετε και θα καταλάβετε το λόγο για τον οποίο αποτελεί μια από τις σημαντικότερες ταινίες της χρονιάς που βγήκε. Επίσης, είναι γνωστό ότι υπάρχει έντονο παρασκήνιο που σχετίζεται με το (κρυμμένο και μη) περιεχόμενό της κι ακόμα και με το θάνατο του παραγωγού της, ο οποίος ουσιαστικά δεν πρόλαβε να την ολοκληρώσει. Ο σκοπός του όμως σίγουρα επιτεύχθηκε. That’s all folks.
