Η πρώτη κούπα έφτασε στον Πειραιά! Ο Ολυμπιακός μας κατέκτησε το 11ο κύπελλο της ιστορίας του με ένα ολοκληρωτικό μπάσκετ σε τρία παιχνίδια και κατέκτησε με χαρακτηριστική ευκολία το τρόπαιο. Σίγουρα, η κούπα είχε κερδήθηκε στον ημιτελικό με τον Παναθηναϊκό, αλλά πρέπει να δώσουμε και τα εύσημα στο Περιστέρι το οποίο με το Σπανούλη στον πάγκο αλλά και με ένα σύνολο καλών Ελλήνων και ξένων παικτών έφτασε στον τελικό και διανύει γενικότερα μια εξαιρετική σεζόν, αλλά είχε την ατυχία να αντιμετωπίσει την καλύτερη ομάδα της Ευρώπης την δεδομένη στιγμή η οποία είναι και διψασμένη για τίτλους. Τώρα πια όλοι στο ερυθρόλευκο στρατόπεδο επικεντρώνονται στην δύσκολη συνέχεια της Ευρωλίγκας και στο παιχνίδι με την Βαλένθια.
Αλλά πριν προχωρήσουμε στην συνέχεια, ας σταθούμε λίγο στην κατάκτηση του κυπέλλου και το πώς ήρθε αυτή. Ο Ολυμπιακός δεν συνάντησε το παραμικρό εμπόδιο σε αυτό το τουρνουά. Ξεπέρασε με ευκολία το εμπόδιο του Άρη, ενώ και η νίκη επί του Παναθηναϊκού ήταν υπόθεση ενός καλού πεντάλεπτου. Αυτός είναι ο Ολυμπιακός φέτος. Ένα καλό διάστημα και μετά διαχείριση. Επίσης, είναι και το γεγονός ότι ο Μπαρτζώκας έχει καταφέρει με μαεστρία να έχει ένα σύνολο το οποίο ανά πάσα ώρα και στιγμή θα μπει και θα “δαγκώνει”, δεν υπάρχει παίχτης που δεν θα προσφέρει, είτε αγωνιστεί πέντε λεπτά είτε 35. Για παράδειγμα ο Πίτερς. DNP στον ημιτελικό με τον Παναθηναϊκό, MVP στον τελικό με 26 πόντους. Και δεν αναφέρομαι καν σε Λούντζη, Κάναν, Μπλακ και τους υπόλοιπους που μπορεί κάποιες φορές να δείχνουν ότι είναι κομπάρσοι και άλλες φορές μπαίνουν και λες ότι είναι οι MVP του αγώνα. Δεν βλέπεις ξενερωμένα πρόσωπα παρά μόνο διψασμένα.
Πλέον, η προσοχή στρέφεται στην δύσκολη συνέχεια, το κύπελλο πρέπει να δώσει το απαραίτητο έναυσμα και όχι να καθησυχάσει. Η Ευρωλίγκα κρύβει ακόμα αρκετές παγίδες ως τα πλέι οφς και η ομάδα πρέπει να τις προσέξει ώστε να έχει όσο το δυνατόν καλύτερο πλασάρισμα στους 8 και έναν πιο “στρωτό” δρόμο για το φάιναλ φορ, αν υπάρχει ετούτος, δηλαδή, στην φετινή διοργάνωση.
Ο Ολυμπιακός έχει επιστρέψει για τα καλά και αλίμονο σε όποιον βρεθεί στον δρόμο του με την δίψα που έχει φέτος. Μόνο ο κακός του εαυτός μπορεί να του στερήσει κάτι την τρέχουσα περίοδο και θεωρώ ότι το ξέρουν άπαντες στην ομάδα αυτό. Η πίστη υπάρχει, ομάδα και κόσμος είναι ένα και εκείνο που θέλουμε όλοι να ζήσουμε είναι κάτι που έχουμε να ζήσουμε από το 1997. Δεν το λέω για να μην το γρουσουζέψω, αλλά η αρχή έγινε όποτε γιατί να μην ονειρευόμαστε;