Μπλα, μπλα, μπλα.
Όλοι λένε, λένε, λένε, τον μακρύ και τον κοντό τους.
Σκασμός και λίγος σεβασμός, πια.
Σεβασμός σ’ αυτά τα άτομα, τα παιδιά, τους ανθρώπους που χάθηκαν. Σ’ αυτές, όπως και σ’ άλλες ψυχές. Γιους, κόρες, εγγόνια, φίλους, συντρόφους, γονείς, θείους.
Σκάστε, πια.
Αφήστε τους να ηρεμήσουν. Αφήστε τους ανθρώπους τους να το συνειδητοποιήσουν. Αφήστε τους να τούς θρηνήσουν.
Πάτε μ’ ένα μαρκούτσι μπροστά στην μούρη τους και τούς ρωτάτε ΤΙ; Τι θα θυμούνται απ’ αυτούς; ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΡΕ ΑΔΑΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΣΚΟ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ. Θέλει κι ερώτημα;
Τέτοιες ώρες και τούς ρωτάτε τι παιδί ήταν; Κι εγκληματίας να ήταν, ρε, τι περιμένεις να σού πει η μάνα, ο πατέρας, ο αδελφός τέτοιες στιγμές; Ότι δεν ήταν καλό παιδί; Ότι τι;
Σκάστε και μην εκμεταλλεύεστε τον ανθρώπινο πόνο. Βάλτε τον εαυτός σας στην θέση τους. Τέτοιες ώρες τι θα θέλατε; Να σάς καλούν και να σάς ρωτούν μπούρδες; ΝΑ ΣΑΣ ΡΩΤΟΥΝ ΜΑΛΑΚΙΕΣ;
Αυτό δεν είναι δημοσιογραφία, ρε αλήτες. Ανθρωποφαγία είναι.
Πράξη δεύτερη.
Τα δήθεν κροκοδείλια δάκρυα στις εκπομπές παντός είδους. Φυσικά κι όλοι έχουμε ταραχθεί, φυσικά κι απ’ την στιγμή που έχουμε το βήμα θα πούμε την γνώμη ή την άποψή μας, λες και την ζήτησε κανείς, απ’ τα κανάλια μέχρι τις διαδικτυακές πλατφόρμες… Προσέχετε, όμως, ρε, τι ΣΚΑΤΑ λέτε. Υπάρχουν και παρουσιαστές, ρεπόρτερ, δημοσιογράφοι που κλήθηκαν να μιλήσουν γι’ αυτό το συμβάν, το τόσο τραγικό κι αδιανόητο, κλήθηκαν να το καλύψουν, να, να, να… Το έκαναν, όμως, μ’ επαγγελματισμό κι ενσυναίσθηση. Υπάρχουν κι άλλοι που βρήκαν την ευκαιρία να πουλήσουν μούρη, να αυξήσουν τα νούμερα της τηλεθέασης ΛΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΝΟΥΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ. Βγήκαν και είπαν και είπαν και λένε κι ακόμη… Τρέχουν, όμως, μετά να τα μαζέψουν. Μη χάσουν και την θέση τους… Δε θ’ αναφερθώ συγκεκριμένα. Όσοι παρακολουθείτε τα γεγονότα και τις δηλώσεις των τελευταίων ημερών, ξέρετε πάνω – κάτω σε ποιους αναφέρομαι.
Σκάστε πια. Μην κάνετε θέμα, νούμερο, “δόξα” τα πάντα, πια. Μιλάμε για θάνατο παραπάνω από 57 ανθρώπων, όπως θέλετε κι επιμένετε να μάς ταϊζετε.
Πράξη τρίτη.
Σόσιαλ μίντια. ΒΡΕ ΑΟΥΓΚΑΝΟΙ, ΒΡΕ ΛΑΙΚΟΘΗΡΕΣ. Για ένα γαμημένο λάικ, για μια γαμημένη καρδιά, για ένα σερ ή μια αποθήκευση τι νομίζετε ότι παριστάνετε; Τους τεθλιμμένους; Τους πενθούντες;. Κάνετε βίντεο, κάνετε αναπαραστάσεις, κάνετε, κάνετε… Μπαίνετε στην διαδικασία αυτήν για το λάικ;! Γιατί δεν λέτε γνώμη, δεν λέτε κάτι ουσιαστικό, απλά κάνετε αναπαραγωγή ενός συμβάντος που ούτε στον χειρότερο εχθρό μας, πια. Για το γαμημένο το λάικ.
Και σα να μην φτάνει αυτό, βγαίνετε και λέτε “θα μπορούσα να είμαι κι εγώ στο τρένο αυτό”. “Γλίτωσα.”. “Το χρησιμοποιώ κάθε μέρα. Το χρησιμοποιώ κάθε Πάσχα, κάθε Χριστούγεννα, στις διακοπές.”. Σκάστε. ΑΠΛΑ ΣΚΑΣΤΕ. Όλοι χρησιμοποιούμε μέσα μεταφοράς. Προφανώς, και θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε στην θέση αυτήν. Είναι λογικό. Είναι απολύτως αυτονόητο. Αλλά δεν ήμασταν εμείς. Μην τραβάτε τα φώτα πάνω σας μ’ έναν τέτοιο ανεπαίσχυντο τρόπο. Φτάνει, πια. ΦΤΑΝΕΙ, ΡΕ.
Πράξη τέταρτη.
Ρε καραγκιόζηδες καναλάρχες, δημοσιογράφοι του κώλου, υποχείρια των πολιτικών. Κυρίως, καραγκιόζηδες “πολιτικοί”. Το τι ακούσαμε αυτές τις ήμερες… Τι αφήνετε να βγει στον αέρα… Τι λέτε… Ακούτε τι λέτε; Εκμεταλλεύεστε ένα τέτοιο γεγονός για, να ρίξετε τα πυρά ο ένας ενάντια των άλλων. “Δεν ήταν τα θύματα τόσα όσα στο Μάτι”, λες και σημασία έχει να ποσοτικοποιήσουμε τον αριθμό των θυμάτων, για να δούμε ποιοι τα έκαναν λιγότερο σκατά, πότε θρηνήσαμε λιγότερους. Το ότι θρηνήσαμε θύματα για καταστάσεις και συνθήκες για τις οποίες θα έπρεπε να υπάρχει μέριμνα, δεν σάς περνάει απ’ το μυαλό. Πρέπει να καούμε, να πνιγούμε, να σκοτωθούμε, να πέφτουμε απ’ τα αεροπλάνα, για να καταλήξετε να ΜΗΝ κάνετε ούτε και τότε τ’ αυτονόητο. Βγάζατε ειδοποιήσεις πολικής προστασίας στην διάρκεια της πανδημίας, για να μετατρέψετε την συλλογική και, κυρίως, πολιτική σας ευθύνη καθαρά σ’ ατομική, αλήτες. Η αντιπολίτευση ενάντια στην ΝΔ και την κάθε ΝΔ, η ΝΔ απέναντι επί παντός επιστητού, φτάνει να δείξουμε, ακόμα κι όταν όλα είναι εξόφθαλμα, ότι δεν φταίμε εμείς. Ποτέ δεν φταίμε εμείς. Όλες οι κυβερνήσεις αποτυγχάνουν, αλλά να αποτυγχάνουν με τέτοιον εγκληματικό τρόπο; Με τέτοιο κόστος, ρε αλήτες; Το κόστος δε θα έπρεπε να είναι ανθρώπινο. Πόσες λέξεις να πεις, για να τούς χαρακτηρίσεις; Πόσες λέξεις να ξοδέψεις;. Και, όμως, τ’ αυτί τους δεν ιδρώνει. Θέλουν να τρώνε, μόνο να τρώνε… Πνίγονται μέσα στα φράγκα και το αίμα μας. Ωστόσο, επιπλέουν, ρε φίλε. Καταφέρνουν κι επιπλέουν… Πότε θα ξυπνήσουμε και θ’ ακούσουμε ότι κι εκείνοι βυθίστηκαν, πια… Μόνο να σάς φτύσουμε σάς αξίζει, αλλά, ακόμα κι αυτό δεν σάς αγγίζει…
Πράξη πέμπτη.
Έχω τόση οργή, έχω τόσο θυμό, τόση πίκρα και τόση θλίψη. ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕ ΣΥΓΚΡΙΝΕΤΑΙ Μ’ ΑΥΤΗΝ ΤΩΝ ΟΙΚΕΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΓΓΕΝΩΝ. Μόλις σήμερα κατάφερα, κάπως, να συνέλθω απ’ το αρχικό σοκ. Συνομήλικοί μου, άνθρωποι μικρότεροι από εμένα, άνθρωποί που, ίσως, έκανα παρέα, άνθρωποι που μπορεί να είχαμε λογοφέρει στα σόσιαλ, άνθρωποι που μπορεί να θαύμαζα ή αν μ’ εκνεύριζαν, αν τούς γνώριζα προσωπικά. Και, όμως, με τον τρόπο μου τούς θρήνησα. Αυτό, ωστόσο, δεν είναι απαραίτητο να συμβαίνει απ’ όλους. Κατηγορούν τραγουδιστές και πόσους άλλους ότι πήγαν στην δουλειά τους, κατηγορούν, κατηγορούν… Δεν μπορείς να επιβάλλεις στον άλλον πώς θα νιώσει, τι θα νιώσει και πότε. Κυρίως, όμως, αν θα σού το δείξει ή όχι. Πένθησα αυτά τα παιδιά και τα πενθώ ακόμη, αλλά θα ήταν, τουλάχιστον, υποκριτικό να το δείχνω στην δουλειά μου ή οπουδήποτε. Είναι αυτονόητο ότι πονάω, το πήρα, όμως, σπίτι μου, το βίωσα μόνη μου. Καταλήγω, λοιπόν, και θέλω να πω πως δεν μπορείτε να κατηγορείτε τον άλλο ότι δεν πόνεσε ή δεν έχει ενσυναίσθηση. Αναπόφευκτα, η ζωή συνεχίζεται. Σκοπός είναι να μην καπηλευόμαστε τις στιγμές και τον πόνο των άλλων… Δεν ξέρετε, ρε, τι έχει ο άλλος μέσα του, επειδή, απλά, επιλέγει να μην σού το δείχνει, να μην το διαφημίζει. Γι’ αυτό, λοιπόν, σκάστε, πια δικαστές…
Το σοκ είναι τεράστιο, κυρίως σε τέτοια συμβάντα σαν αυτό… Το σοκ, όμως, είναι μεγαλύτερο για τις οικογένειές τους. Σεβαστείτε τους, ρε. ΣΕΒΑΣΤΕΙΤΕ. Δεν υπάρχουν άλλα λόγια, για να περιγράψω όσα έχω μέσα μου. Όμως, φτάνει, με την εκμετάλλευση.
Βγείτε στους δρόμους, διαδηλώστε, φωνάξτε, αλλάξτε τα δεδομένα, χρησιμοποιήστε την ψήφο σας, το όπλο σας. Μην γίνεστε όλα τα παραπάνω. Μην γελοιοποιείτε τις καταστάσεις και τους εαυτούς σας.
Νιώστε λίγο τον πόνο των ανθρώπων αυτών. Μπείτε στην θέση τους.
Σταματήστε να τρώτε τις σάρκες τους, πια. Σεβαστείτε και τους συγγενείς και τους νεκρούς και τους εαυτούς σας τους ίδιους, ρε. Γαμώ τα ευρώ μου, γαμώ…
Ντραπείτε λίγο…
Υγ. η επιλογή της φωτογραφίας δεν έγινε για λόγους εκβιασμού του συναισθήματος αλλά για να βλέπουμε και να μην ξεχνάμε πως οι πράξεις τους, πως οι πράξεις μας μπορούν να μάς οδηγήσουν σε τέτοιες και παρόμοιες τραγωδίες…
Ελπίζοντας να μην περάσει κι αυτή η τραγωδία στα ψιλά γράμματα,
να μην περάσει κι αυτή η κτηνωδία στην λήθη,
απ’ όλους μας…