Ο Γιάντζε γεννήθηκε με μια εγκεφαλική δυσλειτουργία που ονομάζεται αλεξιθυμία, η οποία καθιστά δύσκολο για εκείνον να αισθάνεται συναισθήματα όπως η χαρά, ο φόβος ή ο θυμός. Δεν έχει φίλους, αφού οι δύο νευρώνες σε σχήμα αμυγδάλου που βρίσκονται βαθιά στον εγκέφαλό του έχουν φροντίσει γι’ αυτό, αλλά η μητέρα και η γιαγιά του, αφοσιωμένες σ’ εκείνον, τού παρέχουν μια ασφαλή και ικανοποιητική ζωή. Το μικρό τους σπίτι, πάνω απ’ το μαγαζί της μητέρας του που πουλάει μεταχειρισμένα βιβλία, είναι διακοσμημένο με σημειώματα γραμμένα σε πολύχρωμα χαρτάκια, τα οποία τού υπενθυμίζουν πότε πρέπει να χαμογελά, πότε να λέει «ευχαριστώ» και πότε να γελάει.
Έπειτα, την παραμονή των Χριστουγέννων, στα δέκατα έκτα γενέθλια του Γιάντζε, τα πάντα αλλάζουν. Μια τρομακτική πράξη τυφλής βίας καταστρέφει τον κόσμο του, αφήνοντάς τον ορφανό και μόνο. Παλεύοντας ν’ αντιμετωπίσει την απώλειά του, ο Γιάντζε αποσύρεται σε μια σιωπηλή απομόνωση, μέχρι που ο προβληματικός έφηβος Γκον καταφθάνει στο σχολείο του κι αναπτύσσουν έναν εκπληκτικό δεσμό.
Καθώς ο Γιάντζε αρχίζει ν’ ανοίγεται σε καινούργιους ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένου κι ενός κοριτσιού στο σχολείο, κάτι αλλάζει σιγά – σιγά μέσα του. Κι, όταν, ξαφνικά, βρεθεί σε κίνδυνο η ζωή του Γκον, ο Γιάντζε θα έχει την ευκαιρία να βγει έξω από κάθε ζώνη άνεσης που έχει δημιουργήσει, προκειμένου να γίνει, ίσως, ο ήρωας που ποτέ δεν πίστευε ότι θα ήταν.
Ο Απεσταλμένος της Γιόκο Ταουάντα συναντά το Ποιος Σκότωσε τον Σκύλο τα Μεσάνυχτα του Μαρκ Χάντον σ’ αυτήν την σπαραχτική και θριαμβευτική ιστορία για το πώς η αγάπη, η φιλία και η επιμονή μπορούν ν’ αλλάξουν μια ζωή για πάντα.
«Αυτή η ιστορία μιλά, εν ολίγοις,
για ένα τέρας που συναντά ένα άλλο τέρας.
Ένα από τα τέρατα είμαι εγώ».
Δίχως αμφιβολία, “το αγόρι που δεν ήξερε τι θα πει φόβος” αποτελεί το απόλυτο must read. Θεωρώ πως είναι ένα απ’ τα καλύτερα μεταφρασμένα μυθιστορήματα που κυκλοφορούν, όχι, απλά, απ’ τις εκδόσεις Ιβίσκος, αλλά γενικότερα!!
Θα ξεκινήσω απ’ τα δομικά και τεχνικά χαρακτηριστικά στα οποία αρέσκομαι. Συνοπτικό βιβλίο με μικρά κεφάλαια κι ενότητες, γρήγορο λόγο, καθόλου κουραστικοί διάλογοι που ίσα – ίσα δίνουν έξτρα πόντους στο ανάγνωσμα, καθώς συμπληρώνουν αυτό που δεν κάνουν οι περιττές περιγραφές, οι οποίες, ευτυχώς, απουσιάζουν απ’ το κοινωνικό αυτό βιβλίο της Γουόν – Πιενγκ Σον, καθώς με περισσή μαεστρία και δεξιοτεχνία τις αποφεύγει!
Προχωρώντας στην ουσία, το “αγόρι που δεν ήξερε τι θα πει φόβος” είναι, κομματάκι, σκληρό. Σκιαγραφεί, ωστόσο, αυτό που βιώνουμε όλοι μας καθημερινά ως πολίτες μιας κοινωνίας. Τα προβλήματα υγείας, την διαφορετικότητα, τον φόβο για την περιθωριοποίηση, την αγάπη, την κόντρα, το μίσος, το νοιάξιμο, την φιλία, τον έρωτα, την παράνοια, το έγκλημα. Δεν υπάρχει κάτι που να μην περιγράφεται μέσα στο ανάγνωσμα αυτό, πάντα σε κατάλληλες δόσεις, για να μην γίνει κουραστικό ή υπερβολικό!
Δεν υπάρχει περίπτωση να μην συγκινηθείτε με την ιστορία του Γιάντζε, όπως, επίσης, δεν υπάρχει περίπτωση να κάνετε να το διαβάσετε περισσότερο από δυο μέρες. Ίσως και να λέω πολύ!
Μέσα απ’ το βιβλίο αυτό, που υμνεί την ενσυναίσθηση, ένιωσα, αισθάνθηκα, βίωσα μαζί με τους ήρωες. Έκλαψα, γέλασα, προβληματίστηκα, στενοχωρήθηκα, πένθησα, έπεσα, σηκώθηκα, ανέλαβα ευθύνες, πήρα τον χρόνο μου, ερωτεύθηκα, αγάπησα, έκανα νέους φίλους.
Παράλληλα, διδάχθηκα για την αλεξιθυμία, την εγκεφαλική αυτήν δυσλειτουργία που καθιστά δύσκολο στον ασθενή να αισθανθεί συναισθήματα, όπως η χαρά ή ο φόβος,όπως λέει κι ο τίτλος. Χωρίς ακαδημαϊκές ή παπαγαλίστικες αναφορές η συγγραφέας μάς μυεί στην ασθένεια αυτήν και μέσω του Γιάντζε, απ’ την παιδική του ηλικία ως και την ενηλικίωση, μάς δίνει τον χώρο να την γνωρίσουμε και να την κατανοήσουμε.
Βαθύ, διδακτικό κι ανθρώπινο το “αγόρι” θα το λατρέψετε! Αναζητείστε το απ’ τις εκδόσεις Ιβίσκος!