Πέντε ξεχωριστές γυναίκες παρουσίασαν την Δευτέρα το βιβλίο της Σεμίνας Διγενή “Οι Απείθαρχοι” των Εκδόσεων Κάκτος.
Η Σοφία Σεϊρλή, η Νατάσσα Μποφίλιου, η Κόρα Καρβούνη, η Μαρία Κωνσταντάκη και η Κυριακή Μπεϊόγλου.
Στ’ ατμοσφαιρικό Ζatopek book cafe της Καλλιθέας, που πλημμύρισε από κόσμο, έγινε μια μη τυπική βιβλιοπαρουσίαση, με στιγμές τρυφερότητας, αποκαλύψεων, γέλιου, απρόσμενων συναντήσεων και με πολλές αγκαλιές!!
Η Σεμίνα παρουσίασε τις καλεσμένες της με ιδιαίτερο τρόπο λέγοντας για την καθεμιά αυτά που πίστευε κι ένιωθε.
Για την Νατάσσα Μποφίλιου, μεταξύ άλλων ανέφερε:
“Την αγαπάω πολύ αυτήν την νεράϊδα, γιατί τής οφείλω τα πιο συναρπαστικά ταξίδια νέων συγκινήσεων, κάθε φορά. Με παίρνει πάντα μαζί με την φωνή της, τις μουσικές του Θέμη και τους στίχους του Γεράσιμου. Ξέρει πολύ καλά ότι θα τής είμαι για πάντα πιστή, μαζί μ’ όλους εκείνους που ανήκουν στην φυλή των ονειροπόλων, των ευαίσθητων τρελών, των θυμωμένων, των εξεγερμένων. Την Νατάσα την αγαπάμε πολύ, και για κάτι άλλο, γιατί τραγουδάει σωστά τις ιστορίες μας. “
Για την Σοφία Σεϊρλή (που διάβασε το κεφάλαιο της “συνάντησης” του Ζοζέ Σαραμάγκου με τον Θανάση Βέγγο), είπε:
“Για την σπουδαία ηθοποιό των μεγάλων ρόλων, τι μπορώ να πω εγώ; Εδώ έχουμε να κάνουμε μ’ ένα μαγικό πλάσμα απ’ την Αλεξάνδρεια, με σπάνιο ταλέντο, π’ αναδεικνύεται μοναδικά σε κάθε απαιτητικό ρόλο, γιατί μόνο τέτοιους επιλέγει, μόνο στις μεγάλες προκλήσεις ανθίζει. Εκτός από σπουδαία ηθοποιός είναι, επίσης, και μια μοιραία γυναίκα. Μην κοιτάτε τώρα, που μεσουρανεί ως χαμηλοβλεπούσα “μοναχή Αυξεντία” στο “Μαύρο Ρόδο” του Μέγκα, κάποτε -εκτός όλων των άλλων- ξελόγιασε μέχρι και τον Μισέλ Πικολί και τον άφησε πίσω της στο Παρίσι.”
Για την Κόρα Καρβούνη (που διάβασε το κεφάλαιο για τον Λένιν και την μητέρα της Σεμίνας):
“Ξεκίνησε απ’ την γαλλική φιλολογία, πήγε στο Θέατρο, στο Σινεμά, στην Τηλεόραση κι έφτασε στα πολλά βραβεία.
Τώρα κάνει καριέρα ως “Νίτσα” στα σκυλάδικα, αφού πρωταγωνιστεί στην σειρά “Αυτή η νύχτα μένει” του Alpha. Ξεχωριστή ηθοποιός, αφοσιωμένη επαγγελματίας, δρομέας αντοχών και πάντα ενθουσιώδης γι’ αυτό που κάνει. Ξέρω ότι ζει κι εργάζεται για την στιγμή που θα συνδεθεί ο άλλος μαζί της, ο συνάδελφος στην σκηνή κι ο θεατής απ’ την πλατεία. Και δεν τής ξεφεύγει ποτέ κανένας! “
Για την Μαρία Κωνσταντάκη (που διάβασε το κεφάλαιο για την “προληπτική απώθηση της ευτυχίας”):
“Την περήφανη Ηπειρώτισα Μαρία Κωνσταντάκη, την γυναίκα τυφώνα, καταιγίδα και σίφουνα, μπορεί να την έχασε ο χώρος των νηπιαγωγών, την κερδίσαμε, όμως, εμείς. Ξεχειλίζει από ενέργεια, ταλέντα, δημιουργικότητα, πολυπραγμοσύνη, κέφι, ζωντάνια και, ταυτόχρονα, καταφέρνει και συνδυάζει τ’ ακατόρθωτο. Είναι γειωμένη, μετρημένη, συνεπής στους στόχους της. Είναι μια έξυπνη, μια ευφυέστατη ηθοποιός που μπορεί να παίξει καλά τα πάντα. Κι αυτό τ’ αποδεικνύει καθημερινά.”
Για την Κυριακή Μπεϊόγλου:
“Μια εξαιρετική δημοσιογράφος και συγγραφέας. Αρθρογραφεί για θέματα λογοτεχνίας στην “Εφημερίδα των Συντακτών” και κάνει ωραιότατες συνεντεύξεις και podcasts. Έχουμε τρία κοινά. Την δημοσιογραφία, την καταγωγή απ’ την Κωνσταντινούπολη και τον ίδιο δάσκαλο εφημερίδα. Τον αείμνηστο Λυκούργο Κομίνη. Αυτά μάς καθιστούν ολίγον συγγενείς”.
Αποσπάσματα διάβασαν, επίσης, (σε video) ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος και η Σμαράγδα Καρύδη.
**********
Η Νατάσσα Μποφίλιου παρουσιάζοντας τους “Απείθαρχους”, ανάμεσα σ’ άλλα, ανέφερε:
“Η Σεμίνα υπήρξε και είναι για μένα ένα πρόσωπο – γέφυρα διαφορετικών κόσμων. Έξυπνη, επιτυχημένη, σεμνή, όμορφη κι αγωνίστρια. Ένιωθα πάντα μια οικειότητα μαζί της, ίσως γιατί μεγάλωσα δίπλα σε τέτοιες γυναίκες, όλη μου την ζωή. Κι επεδίωξα -αν μού επιτρέπεται- να γίνω κι εγώ μια γυναίκα – γέφυρα. Διαβάζοντας κι απολαμβάνοντας κυριολεκτικά το βιβλίο της, νομίζω πως ξεκλείδωσα μέσα απ’ τους ήρωες την συγγραφέα. Νιώθω πως κατάλαβα ποιες αναφορές οδήγησαν την Σεμίνα να γίνει ό,τι έγινε, αυτή η δημοσιογράφος κι αυτή η συγγραφέας, κόντρα σ’ όλες τις στερεοτυπικές μαλακίες. Το υπέροχο βιβλίο φαντασίας που έφτιαξε, είναι ένα ταξίδι γεμάτο τρυφερότητα. Κατόρθωσε με την αγάπη για τους ήρωές της να με κάνει, ως αναγνώστη, να τούς συμπαθήσω και κάποιους να τούς συμπονέσω βαθιά. Ακόμη και σε πρόσωπα – ταμπού ή κι αντιπαθητικά σ’ εμένα ανακάλυψα το φως μιας ανθρωπιάς διαβάζοντας τις άγνωστες ιστορίες τους και παρακολουθώντας τους -εξαιρετικής ενσυναίσθησης- διαλόγους τους, μια διάσταση που λειτούργησε θεραπευτικά. Αγάπησα την ποιητικότητα που σκηνοθέτησε τις εικόνες.
Η Σεμίνα με το βιβλίο της με κούρδισε, μια πολύ σκοτεινή μέρα, παρά το πένθος και το συλλογικό σκοτάδι, να βγω να τραγουδήσω για παρηγοριά, γι’ αφύπνιση, για δήλωση.
Την ευχαριστώ και γι’ αυτό το δώρο, για την ικανοποίηση δηλαδή του ταξιδιού στους πιο σαλταρισμένους ορόφους, αλλά και γιατί το πίστεψα ότι, τελικά, υπάρχει ένας τέτοιος ουρανοξύστης που τούς χωράει όλους και, φυσικά, δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο, παρά κόκκινος!
”Ναι, θα σού μιλάω συνέχεια
και, όταν δε θα μπορώ ν’ αρθρώσω λέξη,
θα σού μιλάει η φαντασία. Αυτή θα είναι η φωνή της τόλμης.”
*****
Η Κυριακή Μπεϊόγλου παρουσιάζοντας το βιβλίο, τόνισε:
“Το βιβλίο της Σεμίνας Διγενή μ’ εξέπληξε. Περίμενα πως θα είναι ενδιαφέρον και καλογραμμένο, αφού έχει δώσει σπουδαία δείγματα γραφής στα κείμενά της, μα δεν περίμενα πως θ’ ανοίξω την πόρτα ενός κόκκινου ουρανοξύστη και θα συναντήσω όλα τα φωτεινά -και κάποια σκοτεινά- μυαλά της ανθρωπότητας.
«Οι Απείθαρχοι», είναι ένα βιβλίο που περιγράφει ένα δίκτυο ανθρώπων αταίριαστων στ’ άκουσμά τους, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρον, καθώς ανοίγει πότε σοβαρούς και πότε χιουμοριστικούς διαλόγους μεταξύ τους. Τ’ ασανσέρ του ουρανοξύστη δεν είναι τίποτα άλλο από ένα όχημα που επιτρέπει στην συγγραφέα να μεταφέρεται μέσα στις διακλαδώσεις της μνήμης και της Ιστορίας, ώστε να τούς φέρνει κοντά της. Σε περίεργες διατάξεις και συμμαχίες. Οι στάσεις της, όμως, στα βαθύτερα επίπεδα του δικού της εαυτού είναι αυτές που έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Εκεί, μ’ ένα λογοτεχνικό νυστέρι, εμβαθύνει στα υπαρξιακά ερωτήματα της ανθρώπινης υπόστασης.
Διαβάζοντας τους διάσημους απείθαρχους που καθόρισαν την παγκόσμια κουλτούρα, μέσα στην δημοκρατία του κόκκινου ουρανοξύστη, όπου ζουν ή συζούν, είχα την αίσθηση πως πάνω απ’ όλα ήθελε να μάς μεταφέρει την ανθρώπινη διάστασή τους και όχι αυτή του ειδώλου. Και το κάνει αριστοτεχνικά. Κυρίως γιατί ξέρει πολύ καλά για ποιους μιλάει. Η μάτια της δεν είναι δήθεν, ούτε επιδερμική.
Τούς προσεγγίζει επί της ουσίας και, κυρίως, τις αθέατες -στους πολλούς- πλευρές τους, που είναι άλλοτε τραγικές κι άλλοτε πολύ αστείες. Έχτισε με πολύ προσοχή τον καθένα, στο να δρα σε συνάρτηση με τους άλλους ένοικους.”
***
Η συγγραφέας στο τέλος της εκδήλωσης, υπογράμμισε:
“Γράφοντας τους “Απείθαρχους”, θέλησα να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία ζωής σε 100 απ’ τα πρόσωπα που με γοήτευσαν στην ζωή μου. Προσπάθησα να δημιουργήσω έναν “μηχανισμό της μνήμης”, μέσα απ’ όλες αυτές τις συγκατοικήσεις.
Ήθελα να δημιουργήσω διαλόγους, που όλοι θα ευχόμασταν να είχαν γίνει και μπροστά μας, καταργώντας αιώνες κι αποστάσεις.
Σχεδίασα, λοιπόν, ένα παράδοξο μέρος, όπου ο Χρόνος πηγαινοέρχεται, για να φέρω σ’ επαφή για παράδειγμα την Έιμι Γουάινχάουζ με τον Άινστάιν και τον Χόκινγκ, για να μιλήσουν για τον το φόβο, τον ορίζοντα των γεγονότων και τον θάνατο, για να κρυφακούσω τα ερωτικά λόγια και τους καυγάδες της Κοτοπούλη με τον Δραγούμη, για να μιλήσω για άντρες, πληγές και δίαιτες με την Μονρόε και για να συστήσω τον Βέγγο στον Σαραμάγκου, που, σίγουρα, θα είχαν πολλά να πουν. Έπρεπε πάση θυσία να βάλω τον Ρολάν Μπαρτ στον κόσμο των τραγουδιών της Μαρίκας Νίνου, να δω τον Λένιν την ώρα που έγραφε ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, να βρεθώ μαζί με τον Μπόουι (και τις παρέες του) σε συναυλίες του και να ζήσω ένα ξέφρενο πάρτι αυτοκτονιών μαζί με την Γουλφ, την Κέιν, την Πλαθ, τον Γιαννόπουλο, τον Λαπαθιώτη, τον Χεμινγουέι, την Γώγου..
Αντιμετωπίσαμε όλοι μαζί, τον χωροχρόνο, όπως ακριβώς τού αξίζει, σαν έναν κι ενιαίο. Ίσως και να έφτιαξα μια βιβλιοταινία. Ή ένα ταινιοβιβλίο;”
