ΕΝΑΣ ΔΙΑΣΗΜΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ Μ’ ΕΝΑ ΚΑΡΦΙ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ.
Δυο εξαιρετικά βίαιες δολοφονίες συνταράσσουν την μικρή κοινωνία της Φιελμπάκα για ακόμα μια φορά. Μεταξύ των δύο εγκλημάτων δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια σύνδεση. Πρώτο θύμα ένας διάσημος φωτογράφος που βρίσκεται νεκρός παραμονές των εγκαινίων της νέας του έκθεσης.
ΕΝΑΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΓΙΟΙ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΙ ΑΠΟ ΣΦΑΙΡΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ.
Τα επόμενα θύματα είναι ο γιος και τα εγγόνια του φετινού νικητή του Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας που βρίσκονται πυροβολημένοι στο κρεβάτι τους. Η έρευνα του Πάτρικ Χέντστρεμ και των συναδέλφων του στο αστυνομικό τμήμα του Τανουμσχέντε καταλήγει σ’ αδιέξοδο, ενώ η Ερίκα Φαλκ ερευνά έναν τραγικό φόνο στην Στοκχόλμη του 1980.
ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΔΕΝ ΣΒΗΝΕΤΑΙ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΕΡΘΕΙ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΤΙΜΩΡΙΑΣ.
Σύντομα συνειδητοποιεί ότι οι αμαρτίες του παρελθόντος έχουν αφήσει βαρύ αποτύπωμα στο παρόν.
Η ΕΝΔΕΚΑΤΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗ ΠΑΤΡΙΚ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗΣ ΤΟΥ ΕΡΙΚΑ.
Επιτέλους, για τους φανατικούς αναγνώστες της Καμίλα Λάκμπεργκ, το 11ο βιβλίο της με πρωταγωνιστές τους Πάτρικ κι Ερίκα είναι εδώ!!!!!!!!!
Αν με ρωτάτε, νόμιζα ότι δε θα διάβαζα άλλη ιστορία που να εκτυλίσσεται στην Φιελμπάκα με τους συγκεκριμένους ήρωες και τις αγαπημένες μας αστυνομικές ιστορίες. Και, όμως, διαψεύστηκα. Κι ελπίζω να γίνω οπτικός κοινωνός κι άλλων ιστοριών σύντομα, αν και, μοιραία, οι ήρωές μας μεγαλώνουν…
Στα του “κούκου”, λοιπόν…
Θεωρώ ότι η πένα της Σουηδής συγγραφέως έχει ωριμάσει απίστευτα! Την διαφορά την βλέπει κανείς έντονα και στην διλογία της Φέι (όχι τόσο στο “κουτί” ή την “σέχτα” λόγω της κοινής συγγραφικής συνεργασίας) αλλά και στην 11η αυτή αστυνομική περιπέτεια που έχει έντονο άρωμα από Αγκάθα Κρίστι!
Πιο συγκεκριμένα, αυτό που παρατήρησα και μού άρεσε είναι το εξής. Είδα πιο δραστήρια την Ερίκα. Και πιο δυναμική. Περισσότερο απ’ όσο ήταν στα προηγούμενα βιβλία. Και η αγάπη μεταξύ του ζευγαριού όχι μόνο διατηρείται αλλά θέριεψε κιόλας…
Επιπρόσθετα, πάντα το έγκλημα είναι, προφανώς, συνυφασμένο με την κοινωνία και για τον λόγο αυτόν η Καμίλα μπλέκει περίτεχνα πολύ τα κοινωνικά πλαίσια στις ιστορίες της.
Εν προκειμένω, τα φλας μπακ στο 1980 μάς δίνουν μια εικόνα της LGBTQ κοινότητας και της αντιμετώπισης της οποίας τύγχαναν. Πόσο φόβο, πόση αδιαφορία έκρυβαν εκείνα τα α χρόνια. Άραγε, πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα από τότε; Πάντα ρηξικέλευθη και προοδευτική, η πένα της Λάκμπεργκ προσπαθεί να ξεκλειδώσει τα μυαλά των αναγνωστών της.
Πέρα, λοιπόν, απ’ την αναφορά στην LGBTQ κοινότητα, η οποία αποτελεί και τον βασικό κορμό της ιστορίας με παράλληλες ιστορίες αγάπης, πέρα απ’ το μίσος, τ’ οποίο ελλοχεύει, πέρα απ’ την ανάγκη για εκδίκηση, το βιβλίο αναλύει τόσο παραστατικά την δυσωδία που κυριαρχεί στους μεγάλους και διάσημους κύκλους, εν προκειμένω τους λογοτεχνικούς. Πόσες απάτες, πόσα ψέματα, πόση υποκρισία… Αναλογικά, λοιπόν, αυτήν την δυσωδία μπορούμε να την τοποθετήσουμε σ’ οποιονδήποτε κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό κύκλο όπου η εξουσία έχει τον δικό της λόγο…
Η ιστορία είναι περίτεχνη, γρήγορη, σού κόβει την ανάσα. Όσο τετριμμένα κι αν ακούγονται αυτά, ισχύουν.
Για να μην σάς “κουράζω”, το βιβλίο το θεωρώ έναν ύμνο στην διαφορετικότητα και στην ανάγκη για δικαιοσύνη, έναν ύμνο στην γυναίκα, η οποία μπορεί να πάρει πολλά πρόσωπα. Στην γυναίκα που μπορεί να τα χάσει ή να τα κερδίσει όλα…