«Δέχεσαι την δεύτερη ευκαιρία;»
«Ποιος είναι; Πού είµαι; Δεν βλέπω τίποτα. Φοβάµαι. Ποιος µού µιλάει; Ποιοι µε φέρατε εδώ; Πού είµαι;»
«Δεν σε φέραµε εµείς. Νεκρός είσαι».
«Μα… µα, πώς;»
«Μην κάνεις ερωτήσεις που δεν µπορείς ν’ αντέξεις τις απαντήσεις τους».
«Δεν µού είπατε, όµως. Γιατί εµένα; Τι το διαφορετικό έχω εγώ;»
«Πάντα δεν αισθανόσουν διαφορετικός;»
«Ναι, αισθανόµουν».
«Δέχεσαι την δεύτερη ευκαιρία;»
«Ναι…»
«Ωραία, τότε. Τι θυµάσαι απ’ τον θάνατό σου;»
Ήµουν είκοσι δύο χρόνων, όταν πέθανα. Αυτή είναι η ζωή µου απ’ την στιγµή που µπήκα στον στρατό, εκείνο το καλοκαίρι. Από τότε που µού ανατέθηκε αυτή η περίεργη αποστολή. Ένας Έλληνας που ζούσε στο Λονδίνο, ο Έντουαρντ, παρουσιάστηκε για δύο εβδοµάδες στην µονάδα που ήµουν κι εγώ. Ήταν κωφός. Μόνο εγώ γνώριζα την γλώσσα του, απ’ όλους τους στρατιώτες. Οπότε, έπρεπε να γίνω ο διερµηνέας του. Αυτή είναι η ιστορία µας. Μια ιστορία διαφορετική. Μια σχέση ιδιαίτερη, που δεν βασιζόταν, όµως, σε λόγια. Πόσο δύσκολο είναι να είσαι ο εαυτός σου µέσα σ’ έναν τέτοιο κόσµο; Σ’ έναν κόσµο που σού επιβάλλει ν’ αλλάξεις, πείθοντάς σε συνεχώς για την διαφορετικότητά σου;
Περίμενα πως θα μού άρεσε, όχι γιατί άκουγα πολλές καλές κριτικές και το συναντούσα μπροστά μου σε κάθε βιβλιοφαγική σελίδα, αλλά γιατί είναι τέτοιος ο τίτλος και το… “θέμα” (θάνατος) που ήξερα ότι θα μ’ εξίταρε και θα με κρατούσε σ’ επαγρύπνηση, ώστε να ρουφήξω κυριολεκτικά κάθε του λέξη.
Στην πραγματικότητα ξεπέρασε κάθε προσδοκία με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, γιατί, αν και πυκνό αλλά και βαρύ θεματικά βιβλίο, δεν μπορούσα να τ’ αφήσω απ’ τα χέρια μου. Τις ελάχιστες φορές που το έκλεισα, πριν φτάσω στο τέλος, ήταν όταν έπρεπε να πάρω ανάσες, γιατί οι γροθιές στο στομάχι ήταν πολλές και δυνατές. Ήταν ανυπόφορες.
Ανέμενα να διαβάσω κάτι πέρα απ’ την λογική, κάτι υπερρεαλιστικό και, τελικά, διάβασα πράγματα τα οποία δεν είχαν περάσει, καν, απ’ το μυαλό μου ως ιδέες, δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσαν ν’ αναπτυχθούν και να περιγραφούν τόσο ρεαλιστικά, κυρίως απ’ την οπτική ενός άνδρα.
Θάνατος, φιλοσοφία, ομοφυλοφιλία, αντιμετώπιση – αντίδραση της κοινωνίας και διάδραση μ’ αυτήν, κώφωση και καθημερινότητα των ανθρώπων αυτών σε μια χώρα που καλά – καλά δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα αυτήν, με την πραγματικότητα ότι υπάρχουν άνθρωποι με ιδιαιτερότητες, με διαφορετικές ικανότητες, καθώς φαντάζει τόσο… “ξένη” στα μάτια τους… Η σχέση μεταξύ δυο ανθρώπων του ίδιου φύλου, η καταπίεση, ο πόνος, το φορτίο των ανθρώπων αυτών, η αγνή τους αγάπη που βάζει τα γυαλιά σε πολλά “φυσιολογικά” ζευγάρια κι ανδρόγυνα… Αυτά κι άλλα τόσα θα διαβάσει κανείς στο μυθιστόρημα αυτό.
Πέρα απ’ το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε μ’ ένα τρομερά ενδιαφέρον βιβλίο, πέρα απ’ το γεγονός ότι είναι καλογραμμένο, άμεσο, σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση σα να διαβάζει κανείς ημερολόγιο, το πόνημα αυτό καταπιάνεται μ’ έναν σωρό θεμάτων φιλοσοφικού και κοινωνικού περιεχομένου, αναλύει στερεότυπα και τα ξεγυμνώνει αφήνοντας τους ρατσιστές “κενούς”… από επιχειρήματα.
Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω τι να πω για το βιβλίο αυτό, γατί, αν κι έχουν περάσει εβδομάδες από τότε που το διάβασα, ακόμη δε έχω βρει λόγια, για να εκφράσω το πόσο πολύ το λάτρεψα. Μπορώ να πω, όμως, ότι με συνεπήρε που ο ένας εκ των δυο πρωταγωνιστών ήταν κωφάλαλος και μπήκα λίγο στην καθημερινότητά του, έέτω και με τον σύντομο τούτο τρόπο, ενώ, παράλληλα, το βιβλίο ως βιβλίο, μού έβγαλε μια γλύκα, έναν ερωτισμό κι ένα μυστήριο…
Διαβάστε το!