Η Βικτόρια Γουέντερ έχει, μόλις, προσγειωθεί στην Νέα Υόρκη απ’ το Τέξας και είναι έτοιμη να φέρει επανάσταση στον κατάλογο του εκδοτικού οίκου Pageturner, προκειμένου να σταθεροποιήσει τα κλονισμένα έσοδά του. Αλλά όχι με την βοήθεια του Νάιτ Άντεργουντ, του υπεύθυνου έκδοσης που περιμένει την προαγωγή του!
Δεν τού αρέσει να έρχεται δεύτερος, μισεί τα ρομαντικά μυθιστορήματα και είναι αποφασισμένος να πάρει πίσω την θέση που τού αξίζει με κάθε τρόπο, θεμιτό ή μη.
Η Βικτόρια, όμως, δεν είναι απ’ αυτές που τα παρατάνε στην πρώτη αναποδιά, έχει πλήρη ανοσία στην γοητεία του και είναι έτοιμη να τον κάνει να μουσκέψει στον ιδρώτα όλα τ’ ακριβά πουκάμισά του.
Ανάμεσα σε σαμποτάζ κι αψιμαχίες, ο Νάιτ και η Βικτόρια μαθαίνουν ένα μυστικό που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την καριέρα τους. Και, ως ορκισμένοι αντίπαλοι, ίσως, χρειαστεί να συμμαχήσουν, για να σώσουν τον εκδοτικό οίκο. Θα μπορέσουν ν’ ανεχτούν ο ένας τον άλλο για λίγο… ή, μήπως, όχι;
(Πριν ξεκινήσω, να ενημερώσω πως το βιβλίο το “άκουσα” και η δομή των σκέψεων μου βασίζεται στην audio book αφήγηση!)
Σαν άκουσμα, αποτέλεσε καλή συντροφιά!
Μού άρεσε που πυλώνας της ιστορίας αποτέλεσε ο χώρος του βιβλίου και των εκδόσεων!
Ως “στορυ”, ήταν λίγο “φλατ”. Τουλάχιστον, στην αρχή! Για παράδειγμα, ως τις 8 ώρες ακρόασης (όπου και ξεκίνησα να γράφω τις σκέψεις μου) το “τέμπο” ήταν ίδιο. Η αγωνία για το μυστικό που συνδέει τους πρωταγωνιστές κράτησε το ενδιαφέρον, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έκανε κοιλιά και, μάλιστα, μεγάλη!
Ως θετικό θα τόνιζα και το γεγονός ότι κρατήθηκε, εξίσου, αγωνία για το μέλλον των πρωταγωνιστών που δεν έπεσαν νωρίς – νωρίς στο κρεβάτι αλλά μάς είχαν στην “πρίζα”… Κρατήθηκε ο ερωτισμός χωρίς να λείπουν και τα πικάντικα στοιχεία. Αν, ωστόσο, καθόμουν να το διαβάσω, ίσως δυσκολευόμουν να τ’ ολοκληρώσω. Ακούγοντάς το, όμως, κάνοντας δουλειές ή περπατώντας ήταν μια χαρά!
Όμως, ως εκ θαύματος! Απ’ ην 8η ώρα ακρόασης κι έπειτα, η ιστορία πήρε μια άλλη, πιο ωραία και ρέουσα τροπή, θεωρώντας ότι διαβάζεις (με λίγη υπερβολή στο σχόλιο) άλλο βιβλίο! Έγινε πιο συναισθηματικό, πιο ανθρώπινο. Ξεδιάλυναν κατά κάποιο τρόπο οι περσόνες των πρωταγωνιστών και η συγγραφέας έκανε καλή ψυχογράφηση των ηρώων.
Παρόλα αυτά, ο φακός εστίαζε και πάλι αποκλειστικά στο ζευγάρι των πρωταγωνιστών, πράγμα που, ενίοτε, κατ’ εμέ, καθίσταται κουραστικό στις ιστορίες, καθώς, ως αναγνώστης, θέλω η ιστορία ν΄απλώνεται.
Εν κατακλείδι, άφησε μια πολύ γλυκιά επίγευση και τελείωσε εκεί ακριβώς που έπρεπε πριν καταστεί ανιαρό.