Ενίοτε τους αντιμετώπιζαν ως παρείσακτους αλλά χρήσιμα εργατικά χέρια. Ενίοτε οι ίδιοι βρήκαν απάγκιο στην πρόσκαιρη μετανάστευση. Η περιστασιακή και κερδοφόρα εργασία στις μεγαλουπόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών. Εκεί τους ζητούσαν μέχρι και προπολεμικές συνθέσεις, τοπικού περιεχομένου, άγνωστες στους οργανοπαίχτες διότι τότε, η δισκογραφία ήταν σε νηπιακό στάδιο. Ο Μανώλης Χιώτης ήταν γενναιόδωρος αλλά ποτέ ο ίδιος όταν γύρισε από το Σικάγο.
Τα ναύλα είτε τα πλήρωναν κανονικά είτε τα χρωστούσαν στον μεταφορέα με υποθήκη περιουσία τους (σπίτια ή κτήματα). Αν δεν είχαν περιουσία, τότε υπέγραφαν «σύμβαση εκμετάλλευσης» ουσιαστικά, πια δούλοι υπό ενοικίαση ή πώληση.
Ο Γκας Βάλι ήταν κλαρινετίστας με καριέρα στην άνοιξη της δεκαετίας του 1950. Έφερε τη τζαζ στα ακούσματα της εποχής, μαζί με το Μίλτο Στάμο. Μουσικοί από την Ελλάδα, την Αμερική και πολλές άλλες εθνότητες βρέθηκαν στο πάλκο μαζί του. Κουίν, Αστόρια, Φλόριντα, Κλίβελαντ. Από κοντά και ο Γιάννης Παπαϊωάννου με την κομπανία του, εξυμνούσε την ωραία ζωή.
Ο Άρης Σαν (Αριστείδης Σεϊσανάς) ήταν μια ιδιαίτερη περίπτωση καλλιτέχνη. Ζωή βγαλμένη από μαφιόζικες ταινίες του Χόλιγουντ. Μετανάστευσε από το Ισραήλ και άνοιξε το νυχτερινό μαγαζί “Σιρόκο”. Είχε άδοξο τέλος σε ηλικία 55 ετών. Ο Ντέμης Ρούσσος τη δεκαετία του 1970 ασχολείται με το “Αστέρι του Βοριά” του Μάνου Χατζιδάκι και το μετατρέπει σε παγκόσμια επιτυχία.
Σχετική βιβλιογραφία: Έκθεση Wickersham (Τόμος 13) και στις εφημερίδες της Εθνικής Βιβλιοθήκης θα βρείτε τα σχετικά δημοσιεύματα.