Σατανικός κύκλος το όνομα του ντοκιμαντέρ. Τα μέλη κύκλου είναι γνωστά σε όσους έχουν μελετήσει έστω και στοιχειωδώς την άνοδο των ναζί στην εξουσία. Γύρω γύρω ο Γκέμπελς, ο Χίμλερ, ο Γκέρινκ, ο Μπόρμαν και άλλοι πολλοί και στη μέση ο Αδόλφος. Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούμε για το πόσο έξυπνοι ήταν οι συγκεκριμένοι. Ίσχυε, όμως, πραγματικά κάτι τέτοιο; Η συγκεκριμένη παραγωγή, στην οποία σημειωτέων συμμετέχουν και Βρετανοί ακαδημαϊκοί, μας παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον ψυχογράφημα των αυλικών του τρίτου Ράιχ.
Το πρώτο που κεντρίζει το ενδιαφέρον, είναι η ανασκόπηση της ζωής όσων πρωταγωνίστησαν στο Γερμανικό Ναζιστικό κόμμα και στην μετέπειτα ναζιστική Γερμανία. Η μέχρι την άνοδο στην εξουσία τους σταδιοδρομία, κάθε άλλο παρά επιτυχημένη μπορεί να θεωρηθεί. Οι περισσότεροι εξ αυτών, αν και προέρχονταν από εύπορες οικογένειες της εποχής, δεν είχαν κατορθώσει να εκπληρώσουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες. Λέξεις όπως, κατάθλιψη, μισανθρωπία, εγωκεντρισμός, αποτυχία χαρακτηρίζουν τον βίο τους, μέχρι να έρθει η άνοδος του ναζιστικού κόμματος, για να τους βγάλει από αυτό το τέλμα . Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την έλλειψη αναστολών που τους χαρακτήριζε, γέννησαν τους μεγαλύτερους δημίους που γνώρισε ποτέ η σύγχρονη ανθρωπότητα σύμφωνα με τους καθηγητές της παραγωγής.
Εν συνεχεία, έρχεται η εξουσία και η καρέκλα για τους πρωταγωνιστές. Όπως είναι σύνηθες σε αυτές τις περιπτώσεις, κανένα προνόμιο δεν μένει αναξιοποίητο. Παράλληλα, ξεκίνησε και ένας μαραθώνιος δουλικότητας και υποταγής ως προς το πρόσωπο του Φύρερ. Ο τελευταίος εκμεταλλευόμενος την όλη κατάσταση, φρόντιζε προσωπικά να μην είναι ποτέ σταθερές οι ισορροπίες δυνάμεων στην αυλή του, για αυτό και ενίσχυε πάντα με νέους πραιτοριανούς τον προσωπικό του κύκλο, φροντίζοντας οι νέοι να έχουν κοινά χαρακτηριστικά αχρηστίας με τους υπάρχοντες , έτσι ώστε να εξασφαλίσει ότι κανένας δεν θα αποκτήσει μεγαλύτερη ισχύ από τον ίδιο, αλλά και το ότι όλοι θα του είναι ευγνώμονες. Κάθε φορά που κάποιος πλησίαζε και έρχονταν πιο κοντά στον Χίτλερ γινόταν αμέσως στόχος όλων των υπολοίπων, ωστόσο, οι συμμαχίες είχαν μονίμως εύθραυστο χαρακτήρα καθότι όλοι εποφθαλμιούσαν τη θέση νούμερο 2 του καθεστώτος.