Γνωστός για την αναβλητικότητα μου, οφείλω να ενημερώσω πως το δεύτερο μέρος γράφτηκε περίπου 4 μήνες μετά από το πρώτο μέρος και περίπου 5 μήνες μετά το ταξίδι. Αλλά όπως λέει και η λαϊκή ρήση “κάλιο αργά παρά ποτέ”, έτσι λοιπόν επικαλούμενος την μνήμη μου και τις φωτογραφίες θα προσπαθήσω να ολοκληρώσω το παζλ των καλοκαιρινών μου περιπετειών.
Κυριακή 9-8-2020
Ξημερώνει στην Ελαφόνησο κι εμάς μας ξυπνά μια βροντερή φωνή από ένα μεγάφωνο η οποία ανά τακτά χρονικά διαστήματα ανακοινώνει κάποιους αριθμούς. Μας πήρε αρκετή ώρα να συνειδητοποιήσουμε πως πρόκειται για τον εστιάτορα που καλούσε με αριθμό προτεραιότητας τους πεινασμένους πελάτες να παραλάβουν τις παραγγελίες τους. Αφού πήραμε το πρωινό μας καθίσαμε να σκαρώσουμε το πλάνο της ημέρας και μετά από έντονες διαφωνίες αποφασίστηκε να διανυκτερεύσουμε άλλη μία νύχτα στην Ελαφόνησο. Επομένως, αφήνουμε τα πράγματά μας στο camping στον Σίμο και ξεκινάμε να εξερευνήσουμε τις υπόλοιπες παραλίες του νησιού με πρώτη στάση το εκκλησάκι των Αγ. Κων/νου και Ελένης το οποίο μας απογοήτευσε εις διπλούν καθώς ήταν κλειστό και η μικρή παραλία δίπλα του γεμάτη σκουπίδια από ψαράδες. Παρ’ όλα αυτά εμείς την βουτιά μας την κάναμε. Συνεχίσαμε τον δρόμο μας και φτάσαμε σε μία από τις καλύτερες παραλίες του ταξιδιού μας την παραλία ‘Παναγίας” όπου περάσαμε όλο μας το μεσημέρι, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, δηλαδή, ρακέτες, διάβασμα.
Μετά την επιστροφή μας στον Σίμο και ένα μικρό γεύμα, μας βασάνιζε η σκέψη πως δεν είχαμε τίποτα παραπάνω να κάνουμε στην Ελαφόνησο, oπότε αποφασίστηκε η αναχώρηση μας. Αστραπιαίες κινήσεις, απεγκατάσταση, φόρτιση κινητών και το αυτοκινητάκι επιβιβάζεται στο ferry boat με τον ήλιο να δύει και εμάς να μην γνωρίζουμε ακόμα προς τα που θα οδεύσουμε.
Η απόφαση εν τέλει ομόφωνη “Μονεμβασια” με διχογνωμίες για τον τονισμό. Μετά από δίωρη οδήγηση και μια αποτυχημένη βουτιά, φτάσαμε στην Μονεμβασιά όμως η κοσμική νύχτα μας ξένισε οπότε αναζητήσαμε κάποια παραλία και συνάμα κάτι να διώξουμε την πείνα μας. Οι εναλλακτικές ήταν δύο, ένα εστιατόριο λίγο έξω από την Μονεμβασιά με σερβιτόρους με άσπρα πουκάμισα και μια πιτσαρία στη μέση κυριολεκτικά του πουθενά η οποί θύμιζε ταινία του Σταύρου Τσιώλη. Η επιλογή για ταξιδιώτες σαν κι εμάς ήταν πολύ εύκολη, οπότε δεν θα αναφέρω που φάγαμε παρά μόνο πως ήταν από τις καλύτερες πίτσες που έχω φάει. Μετά το δείπνο η αναζήτηση μας οδήγησε στην παραλία Ξιφίας όπου ένα τροχόσπιτο λειτούργησε σαν σημάδι για το πού θα διανυκτερεύσουμε.
Δευτέρα 10-8-2020
Η μέρα ξεκινά με τρομερό αέρα και την επιθυμία να δούμε την πολιτεία της Μονεμβασιάς που η προηγούμενη νύχτα δε μας επέτρεψε. Πρώτα όμως έπρεπε πιούμε τον καφέ μας. Το κάστρο της Μονεμβασιάς εντυπωσιακό μας ταξίδεψε νοερά σε άλλες εποχές, δεν λέγεται άδικα το ‘Γιβραλτάρ της Ανατολής’.
Επισκεφτήκαμε το σπίτι του Γιάννη Ρίτσου, περιπλανηθήκαμε στα σοκάκια, είδαμε το ξακουστό κανόνι και σταθήκαμε για ένα ουζάκι σε ένα μικρό καφενείο. Εκεί δεχθήκαμε τηλεφώνημα-πρόσκληση από μία φίλη από Καλαμάτα να μας φιλοξενήσει για το βράδυ.
Με την σκέψη πως ο ύπνος σε στεγασμένο χώρο θα μας έκανε καλό αποδεχθήκαμε την πρόσκληση και ξεκινήσαμε για άλλη μια φορά προς την πρωτεύουσα της Μεσσηνίας, αυτήν την φορά όμως μέσω Σπάρτης από την οποία το πέρασμα μας ήταν ανεπαίσθητο με μια μικρή στάση για σουβλάκι. Η δεύτερη άφιξη στην Καλαμάτα δεν είχε κάτι το αξιοσημείωτο πέραν από την υπέρογκη κατανάλωση ούζου (κυρίως από τον γράφοντα) και θαλασσινών εδεσμάτων.
Τρίτη 11-8-2020
Ο ύπνος για την μισή ομάδα καθώς και η συνολική μας διαμονή στην Καλαμάτα δεν ήταν από τις καλύτερες αναμνήσεις αυτού του ταξιδιού, οι λόγοι καλύτερα να μείνουν μεταξύ των συμμετεχόντων. Οι προορισμοί της ημέρας είχαν συμφωνηθεί από την προηγούμενη Κορώνη-Μεθώνη-Πύλος με τις καθιερωμένες πλέον απρόσμενες βουτιές στις παραλίες Μπούκα και Πεταλίδι. Μεσημεράκι φτάσαμε στην Κορώνη κι αφού δροσιστήκαμε βουτώντας φάγαμε με παρέα δύο συγγενείς (όχι κάποιον μπάρμπα) κάποιου εξ ημών οι οποίοι μας κατατόπισαν σχετικά με την συνέχεια του ταξιδιού μας και μας συμβούλεψαν να επισκεφτούμε όλα τα κάστρα που θα βρίσκαμε στην πορεία μας. Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε ωσάν άλλοι ιππότες από την Κορώνη να “αλώνουμε” τα κάστρα. Όμως μετά από τρίωρη περιήγηση η κούραση και ήλιος μας νίκησε και επισπεύσαμε την αναχώρηση μας για την μεγαλοπρεπέστατη Μεθώνη.
H ώρα ήταν, ήδη, περασμένη και το σενάριο να μην προλάβουμε όλα όσα θέλαμε να κάνουμε ήταν πολύ πιθανό, αλλά το κυνήγι της βουτιάς είναι ένα σπορ που δεν παίρνει αναβολές κι έτσι η στάση στην Φοινικούντα ήταν μονόδρομος.
Φτάνοντας στην Μεθώνη ανακαλύψαμε πως για 15 ολόκληρα λεπτά δεν προλάβαμε το κάστρο ανοιχτό, οπότε έπρεπε να συνεδριάσουμε για να ορίσουμε το νέο μας πλάνο. Η απόφαση σχεδόν ομόφωνη. Κάνουμε το μπανάκι μας στην Μεθώνη, βλέπουμε εκεί το ηλιοβασίλεμα, και κατευθυνόμαστε προς Πύλο ψάχνοντας πού θα διανυκτερεύσουμε.
Νύχτα πλέον φτάσαμε στην φωτισμένη Πύλο στην οποία καθώς περπατούσαμε βρεθήκαμε μπροστά σε ένα εντυπωσιακό, ξύλινο μαγαζί με το όνομα Μπαχαλόγατος.
Ο ιδιοκτήτης, κυρ-Κώστας, ο καλός του φίλος Φώτης (που ήρθε στην Πύλο για διακοπές κι έμεινε 22 χρόνια) και ο χαρωπός σκύλος Μάξιμος μας κράτησαν παρέα και μας κέρασαν ένα ποτηράκι τσίπουρο, το οποίο έγινε ένα μπουκάλι. Στην ερώτηση “πού θα κοιμηθούμε απόψε;” μας πρότειναν την παραλία Διβάρι. Η διαδρομή από Γιάλοβα κι έπειτα ήταν γεμάτη σκοτάδι και αμφιβολία, ένας τεράστιος χωματόδρομος που περνούσε ανάμεσα από καλαμιές, παράλληλα με την θάλασσα. Στο τέρμα υπήρχε ένα άνοιγμα που έβγαζε στην θάλασσα. Ήμασταν αρκετά κουρασμένοι για να σκεφτούμε παραπάνω, στήσαμε το αντίσκηνο μας κι αρχίσαμε αμέσως κονσέρτο ροχαλητών.
Τετάρτη 12-8-2020
Ο πρώτος λαμπρός ήλιος της ημέρας επαλήθευσε τα λεγόμενα του κυρ-Κώστα περί παραμυθένιας εικόνας, απομονωμένη η παραλία κρυμμένη από τον κόσμο μέσα στις καλαμιές.
Καφές δεν υπήρχε, οπότε η βουτιά ήταν εκείνη που θα μας ξυπνούσε και συνάμα θα μας γλίτωνε από το κυνήγι των σφηκών που μας έκαναν πρωινή επιδρομή. Η ομαλή ροή του ταξιδιού απαιτούσε τον προγραμματισμό της ημέρας, τελικός προορισμός της ημέρας αποφασίστηκε η Παραλία της Ελαίας και ενδιάμεσοι προορισμοί τα κάστρα της Μεθώνης και της Πύλου που είχαν μείνει εκκρεμότητες από την προηγούμενη. Αφού θαυμάσαμε την μεσαιωνική Μεθώνη, ήπιαμε τον καφέ μας κάναμε και μία βουτιά και επιστρέψαμε εκ νέου στην Πύλο για να επισκεφτούμε το κάστρο και το μουσείο ενάλιων αρχαιοτήτων, κι έπειτα να αποχαιρετήσουμε το νέο μας φίλο κυρ-Κώστα με μπύρες και εξαιρετικούς μεζέδες από τα χεράκια του.
Η συζήτηση με τον Κώστα κράτησε ώρα και τα θέματα της ήταν ποικίλα, από τις σχέσεις ανδρών και γυναικών έως την εμφάνιση εξωγήινης ζωής στην Μεσσηνία. Αφήσαμε τον “Μπαχαλόγατο” και την όμορφη παρέα κι αφού καταβροχθίσαμε μία μακαρονάδα έκαστος, οι εξωγήινοι βλέπετε ανοίγουν την όρεξη, βάλαμε πλώρη για την ξακουστή Βοϊδοκοιλιά.
Η παραλία είναι εντυπωσιακή όμως ο συνωστισμός επέσπευσε την αναχώρηση μας προς το βορρά. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και το πλάνο μας είναι ανεφοδιασμός στην Κυπαρισσία και διανυκτέρευση στην Ελαία όπου είχε κατασκηνώσει για έναν ολόκληρο μήνα ένας καλός συνάδελφος. Μετά από τριάντα λεπτά οδήγησης φτάσαμε στα Φιλιατρά ή αλλιώς μικρό Παρίσι, και βγάλαμε φωτογραφίες κάτω από τον Πύργο του Eiffel, συνεχίσαμε μέχρι την Κυπαρισσία, όπου ψωνίσαμε τα απαραίτητα για τη νύχτα (ούζο, ντομάτες, ψωμί,κονσέρβες) κι ύστερα καρφί για Ελαία όπου μας περίμενε φίλος-Ρομβισώνας.
Όταν πλέον φτάσαμε στην παραλία της Eλαίας ο ήλιος είχε αρχίσει να βασιλεύει και μας χάρισε το δεύτερο καλύτερο ηλιοβασίλεμα του ταξιδιού μας. Συναντήσαμε το φίλο μας με την οικογένειά του καθώς και την παρέα που είχε φτιάξει οι οποίοι μας προσκάλεσαν το βράδυ στο χώρο τους. Αφού βουτήξαμε με το τελευταίο φως της ημέρας και στήσαμε τις απαραίτητες ανέσεις, πήραμε τα καλούδια μας και ενωθήκαμε με την υπόλοιπη παρέα. Περάσαμε το υπόλοιπο της βραδιάς γελώντας, εξιστορώντας τα μέχρι εκείνη τη στιγμή ευτράπελα του ταξιδιού και θαυμάζοντας τη βροχή από πεφταστέρια.
Πέμπτη 13-8-2020
Το πρωί στην Ελαία ήταν πραγματικά πανέμορφο κατά δηλώσεις άλλων γιατί εμείς ξυπνήσαμε το μεσημέρι, πράγμα που μας καθυστέρησε λίγο στο καθημερινό μας πρόγραμμα. Αρχικά, λοιπόν, πρωινή βουτιά και χάραξη πορείας στον χάρτη, υπήρχαν πολλές παροτρύνσεις για επίσκεψη στους καταρράκτες της Νέδα οπότε ο ένας στόχος είχε αποφασιστεί.
Ο δεύτερος προορισμός ήταν η Γαστούνη Ηλείας όπου κι εκεί είχαμε έναν σύνδεσμο επικοινωνίας, κάποιον φίλο από την θητεία μου στον στρατό στην όμορφη Ξάνθη. Ξεκινάμε αποχαιρετώντας την χθεσινή βραδινή μας παρέα – η οποία ήταν μεταμφιεσμένη σε ινδιάνους λόγω κάποιου παιδικού παιχνιδιού – και κινήσαμε για το ορεινό τοπίο των καταρρακτών. Μια μικρή διαπίστωση πως οι μπαταρίες των κινητών μας είναι οριακά άδειες, μας οδήγησε σε ένα καφενείο στο κοντινό Γιαννιτσοχώρι όπου με ένα πολύπριζο φορτίζουμε τα κινητά μας πίνοντας μπύρες. Μετά από δύο ώρες και αρκετές μπύρες πήραμε τον ανήφορο για τους καταρράκτες. Βέβαια ο αυγουστιάτικος μεσημεριανός ήλιος σε συνδυασμό με τις μπυρίτσες οδήγησαν την μισή ομάδα σε βαθύ ύπνο μέχρι το σημείο της διαδρομής που τελείωσε η άσφαλτος και ακολούθησε δύσβατος χωματόδρομος. Η άφιξη μας συνοδεύτηκε από έκπληξη λόγω τρομερού συνωστισμού. Παρόλα αυτά το φυσικό τοπίο ήταν υπέρ το δέον μαγευτικό, καταπράσινο δάσος με μόνη προσθήκη μια μικρή καντίνα η οποία πωλούσε τα πάντα!
Δίπλα ακριβώς από την καντίνα ξεκινούσε το μονοπάτι για τους καταρράκτες στον οποίο με περπάτημα 20 λεπτών είδαμε τον πρώτο καταρράκτη του οποίου το νερό μας απάλλαξε από την νύστα και την αλμύρα που είχαμε μαζέψει. Μετά το σάντουιτς στην καντίνα ανεβήκαμε τον χωματόδρομο ώσπου το όχημα μας κόλλησε αλλά χάρις την βοήθεια του πληρώματος ενός Fiat cinquecento (στοιχείο σημαντικό) κι από εκεί και πέρα καρφί για την γη της επαγγελίας (Νομό Ηλείας), με μια μικρή στάση για να απολαύσουμε το καλύτερο ηλιοβασίλεμα της εκδρομής.
Πολύωρη βραδινή πλέον οδήγηση σε έναν από τους “καλύτερους” δρόμους που έχουμε δει την εθνική οδό Πύργου- Πατρών και περνώντας φευγαλέα την Ζαχάρω, τον Πύργο και άλλες μεγάλες πόλεις, φτάσαμε στην Γαστούνη όπου ο καλός μας φίλος μας περίμενε στην κυριολεξία με ανοιχτές αγκάλες, στην ταβέρνα όπου δούλευε. Μας έκανε κέρασμα πλουσιοπάροχο τραπέζι ενώ είχε φροντίσει και για την διανυκτέρευση μας στην κοντινή παραλία Μπούκα, όπου μας έκανε παρέα μετά την λήξη της βάρδιας του.
Παρασκευή 14-8-2020
Η ημέρα μηδέν είχε πλέον φτάσει, διανύουμε τις τελευταίες πλέον ώρες του ταξιδιού μας, ο πυρός ήλιος με ξύπνησε τελευταίο μέσα στο άδειο αντίσκηνο, η προσπάθεια να βρω τους συντρόφους μου κράτησε ελάχιστα καθώς η ζέστη με οδήγησε στο νερό. Βγαίνοντας από την θάλασσα είδα την παρέα μου να πίνει καφέ υπό τους ήχους του Ζαφείρη Μελά σε μία αμφιβόλου αισθητικής ταβέρνα. Mπήκα κι εγώ λοιπόν στην συνάθροιση για να τηρήσουμε την καθιερωμένη πλέον ιεροτελεστία της οργάνωσης του ημερήσιου πλάνου. Οι επιλογές περιορισμένες καθότι έχουμε και την διαδρομή της επιστροφής, το σχέδιο, λοιπόν, ήταν να κάναμε το μπάνιο μας στην παραλία Αρκούδι (το δυτικότερο άκρο του Μοριά) στην συνέχεια να χαιρετούσαμε τους φίλους μας στην Γαστούνη και να επιστρέψουμε στην πρωτεύουσα μέσω Τριπόλεως όπου θα τρώγαμε.
Ο παρελθοντικός χρόνος στην πρόταση προοικονομεί την ανατροπή των πλάνων, αλλά ας τα πάρουμε με την σειρά. Αφού κάναμε την απεγκατάσταση μας για τελευταία φορά πήγαμε στο Αρκούδι, για να επιδοθούμε στο αγώνισμα “το κυνήγι της σκιάς” καθώς δεν υπήρχε χώρος ούτε για εμάς ούτε για το όχημα μας. Μεσημέρι προς απόγευμα επικοινωνήσαμε με τον χθεσινό μας οικοδεσπότη και δώσαμε ραντεβού στο καφενείο της Γαστούνης να ανταποδώσουμε το κέρασμα. Περάσαμε την ώρα μας με μεζέδες και ιστορίες από την κρύπτη ώσπου δεχθήκαμε πρόσκληση για μουσική συνεύρεση σε γειτονική αυλή.
Ευτυχής σύμπτωση, στην συγκέντρωση συμμετείχε με την κιθάρα του, ένας εκ των ανθρώπων που μας βοήθησαν να ξεκολλήσουμε το όχημα μας στον δρόμο από τη Νέδα. Καθώς περνούσε η ώρα η παρέα όλο και μεγάλωνε οπότε δε μας έκανε καρδιά να αποχωρήσουμε κι έτσι μας πήρε η νύχτα κι όπως όλοι καταλάβαμε το σύνολο των πλάνων από εκείνο το σημείο και μετά, πήγαν άκλαυτα. Μεσάνυχτα πλέον κι αφού είχαμε φάει κι είχαμε πιει αρκετά, πήγαμε να πάρουμε το μακρύ δρόμο της επιστροφής με στάση πρώτα στην VIPS (cafe-bar) της Γαστούνης για μια αποχαιρετιστήρια μπύρα με την υπόσχεση πως θα ιδωθούμε σύντομα ξανά. Λίγο το βαρύ κλίμα του αποχωρισμού, λίγο το περασμένο της ώρας μέσα στο αυτοκίνητο επικρατούσε άκρα σιωπή και εκκωφαντική νύστα. Προσπάθησα να κρατήσω παρέα στον οδηγό αλλά λίγο μετά την Πάτρα οι μπαταρίες μου τελείωσαν οριστικά. Όταν πλέον με ξύπνησαν είχαμε ήδη φτάσει στον Πειραιά και το ρολόι έγραφε 06:00 και κάπως έτσι τελείωσε το ταξίδι για μένα.
Σε κάθε εκδρομή σε ρωτούσα:
πόσο όνειρο έχουμε ακόμη˙
προλαβαίνουμε να βγούμε στην καρδιά;
Αγάπα εσύ, μου απαντούσες,
και όπου πάμε εκεί επιστρέφουμε.
Γιατί δίχως πόνο θα χαθούμε
και χωρίς χαρά θα ξεχαστούμε.
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΡΑΤΖΑΣ