Η Κική Δημουλά μάς “άφησε” τον Φλεβάρη του περασμένου έτους στα 89 της χρόνια χαρίζοντάς μας έναν ποιητικό και λογοτεχνικό πλούτο, όχι μόνο, για να μάς κρατά συντροφιά, αλλά, πολύ περισσότερο, για να μάς προβληματίζει και να βλέπουμε μέσα απ’ τις γραμμές των όσων γράφει αυτά που, συνήθως, αφήνουμε να προσπεράσουν τόσο εύκολα, όπως κυλά η χρυσή άμμος απ’ τ’ ακροδάχτυλά μας σ’ αγαπημένες αμμουδιές…
Σήμερα, λοιπόν, με την ολοκλήρωση ενός χρόνου απ’ τον θάνατό της (22/2/2020), τιμούμε τη μνήμη της με το ποίημα “Η Περιφραστική Πέτρα” απ’ την ποιητική συλλογή “Το Λίγο του Κόσμου” συνοδεία του τραγουδιού “Βόλτα” στου οποίου οι στίχοι της, στο εισαγωγικό του μέρος, μπλέκονται με τρόπο τέτοιο που ταράζουν την ηρεμία σου…
Μίλα.
Πες κάτι, οτιδήποτε.
Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία.
Διάλεξε, έστω, κάποια λέξη,
που να σε δένει πιο σφιχτά
με την αοριστία.
Πες:
«άδικα»,
«δέντρο»,
«γυμνό».
Πες:
«θα δούμε»,
«αστάθμητο»,
«βάρος».
Υπάρχουν τόσες λέξεις που ονειρεύονται
μια σύντομη, άδετη, ζωή με τη φωνή σου.
Μίλα.
Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Εκεί που τελειώνουμε εμείς
αρχίζει η θάλασσα.
Πες κάτι.
Πες «κύμα», που δε στέκεται.
Πες «βάρκα», που βουλιάζει,
αν την παραφορτώσεις με προθέσεις.
Πες «στιγμή»,
που φωνάζει βοήθεια ότι πνίγεται,
μην τη σώζεις,
πες
«δεν άκουσα».
Μίλα.
Οι λέξεις έχουν έχθρες μεταξύ τους,
έχουν τους ανταγωνισμούς:
αν κάποια απ’ αυτές σε αιχμαλωτίσει,
σ’ ελευθερώνει άλλη.
Τράβα μία λέξη απ’ τη νύχτα στην τύχη.
Ολόκληρη νύχτα στην τύχη
Μη λες «ολόκληρη»,
πες «ελάχιστη»,
που σ’ αφήνει να φύγεις.
Ελάχιστη
αίσθηση,
λύπη
ολόκληρη
δική μου.
Ολόκληρη νύχτα.
Μίλα.
Πες «αστέρι», που σβήνει.
Δε λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη.
Πες «πέτρα»,
που είναι άσπαστη λέξη.
Έτσι, ίσα – ίσα,
να βάλω έναν τίτλο
σ’ αυτήν τη βόλτα την παραθαλάσσια.