Αυλαία πρώτης πράξης στη Νανζίνγκ και μεταφορά της παραγωγής του θεάματος, στον κινεζικό νότο για τη δεύτερη και τελευταία εβδομάδα, εκείνη της κορύφωσης, για το Παγκόσμιο Κύπελλο μπάσκετ.
Η ελληνική ομάδα, θα κληθεί να αντιμετωπίσει κατά σειρά, τις Η.Π.Α κι έπειτα την Τσεχία. Μετά την τακτική αποτυχία στην αναμέτρηση με τη Βραζιλία τα περιθώρια στένεψαν αλλά ο ορίζοντας παραμένει και περιμένει την προσπάθεια πυροδότησης προκειμένου να φωτίσει. Άλλωστε σύμφωνα με δήλωση του προπονητή πριν την έναρξη του τουρνουά, το αγωνιστικό επίπεδο ετοιμότητας αγγίζει το 80%. Ευκαιρία για να ανάκτηση του υπόλοιπου 20%.
Από το αρχικό πλάνο με τους τρεις φόργουορντ, το ένα γκαρντ και το πεντάρι, τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά, τόσο στην άμυνα όσο και στην επίθεση. Ετούτο προκύπτει από το γεγονός ότι οι αλλαγές ως τρόπος προσέγγισης, δίνονταν με ευκολία και δίχως μόχθο, με εξαίρεση το Θανάση, ώστε να σπάσουν τα σκριν στη μπάλα κατά κύριο λόγο. Άρα, η παθητικότητα και η έλλειψη συγκέντρωσης αλλά και επικοινωνίας μεταξύ των παιχτών έφερε τα εξής αποτελέσματα. Αφενός εύκολα κεντρικά λέι απ, επίθεση από τον αντίπαλο με το καλό του χέρι κι έπειτα συνεχείς απομονώσεις, ένας εναντίον ενός και κακή κλόουζ άουτ άμυνα. Αξίζει να αναφερθεί πως το πόσους πόντους θα δεχθείς είναι σε άμεση αναλογία, εκτός της δικής σου προσήλωσης, και του αριθμού των κατοχών της άλλης πλευράς.
Αναφορικά με την επίθεση, η κίνηση απουσιάζει με την άνωθεν διάταξη. Επιπλέον, οι Παπανικολάου και Παπαπέτρου είναι ασταθείς στο περιφερειακό σουτ και δυσκολεύονται ιδιαίτερα να απειλήσουν και να αποφασίσουν αφού κάνουν ντρίμπλα και κίνηση προς το καλάθι. Ο Πρίντεζης, τις περισσότερες φορές, ακόμη κι όταν τον σημαδεύει η επιθετική μας στόχευση, υποδέχεται τη μπάλα σημαντικά μακριά από τη ρακέτα με αποτέλεσμα να αφαιρείται μέρος της άμεσης εκτέλεσης. Το παραγόμενο, αλλά βάσει στατιστικής ανάλυσης αμφίβολο, προϊόν είναι τα υψηλά ποσοστά του ίδιου από την περίμετρο. Η ιδέα να πάρει προσπάθειες ο Γιάννης στο χαμηλό ποστ εγκαταλείφθηκε αν και απέδωσε- λόγω της φθοράς των Βραζιλιάνων κατά κύριο λόγο- διότι όταν ερχόταν βοήθεια τόσο από την κορυφή όσο και από την αδύναμη πλευρά, δεν υπήρχαν κοψίματα ούτε σκριν μακριά από τη μπάλα. Η άμυνα έκλεινε μέσα και η ταχύτητα έπεφτε. Το σχέδιο καταστράφηκε, ήρθε η ήττα και οι αφορισμοί από την αγέλη. Με τη Νέα Ζηλανδία είδαμε τα προφανή.
Αρχικά, πρώην μπασκετμπολίστες είχαν συμβολική παρουσία. Να τονίσουμε πως δεν αναφερόμαστε στο Βασιλόπουλο. Κατά συνέπεια, ο Γιάννης έπαιξε στη θέση σέντερ με τις οδηγίες πως αφού εξασφαλιστεί το ριμπάουντ, η πρώτη πάσα θα πήγαινε σε εκείνον για να γίνει προσπάθεια άμεσης και κάθετης επίθεσης. Εάν κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό, μετά την αρχική κίνηση, η μπάλα κατέληγε στο Γιάννη και ο ίδιος αποφάσιζε για την εξέλιξη της φάσης. Έτσι ήρθαν οι πολλές επαφές, έτσι κέρδισε τα φάουλ, έτσι βρήκε ρυθμό. Αναμένουμε να τον δούμε να μπλέκεται περισσότερο σε πικ εν ρολ συνεργασίες.
Είναι προφανές πως το δίδυμο Σλούκα- Καλάθη είναι αποδοτικότερο σε σχέση με εκείνο το φορτωμένο με φόργουορντ. Ωστόσο, είναι κατανοητός ο δισταγμός του προπονητικού επιτελείου για τη μεγαλύτερη συνύπαρξη των δύο, δεδομένου ότι έχουν μεγάλο πρόβλημα στην άμυνα. Τόσο στην προσωπική όσο και στην καθοδήγηση. Επιπρόσθετα, το επίπεδο πίεσης στη μπάλα είναι ισάξιο ομάδων, οι οποίες θα αγωνιστούν προσεχώς για την τελική κατάταξη.
Εκτός του μόνιμου προβλήματος στο τρίποντο, την αδυναμία στη φθορά των περιφερειακών “πολιορκητικών κριών”, αναδεικνύεται και ένα άλλο πρόβλημα, ενδείξεις του οποίου έχουμε τα τελευταία χρόνια και από την πορεία των ελληνικών ομάδων στην Ευρωλίγκα. Η απουσία παιχτών-ψυχρών εκτελεστών από την παραγωγική διαδικασία των σωματείων στη χώρα, καθιστά την περίπτωσή μας αρκούντως ιδιάζουσα. Η μετατόπιση, σε διεθνές επίπεδο στη διαχείριση αλλά και στη υλοποίηση του εκκρεμούς της εξάρτησης από αθλητές με ένστικτο αλλά και εργατοώρες για την αρτιότητα της επιθετικής εκδήλωσης, φανερώνει την αχίλλειο πτέρνα του όλου εγχειρήματος. Πλέον, οι παίχτες σε καλή μέρα, απολαμβάνουν την εμπιστοσύνη των προπονητών τους και έχουν μια στοιχειώδη ελευθερία κινήσεων, εκτός από τα προσυμφωνημένα στο βιβλίο. Ο Αντετοκούνμπο δεν μπορεί να μπει σε αυτή την κατηγορία γιατί περισσότερο από το 35% των ενεργειών του καταλήγει σε λέι απ ή κάρφωμα. Το μακρινό σουτ είναι προς βελτίωση όπως και εκείνο μετά από ντρίμπλα.
Η λαγνεία για τα επιτεύγματα του παρελθόντος και η μεγάλη απόσταση από την πηγή των επιτυχιών και την όποια διάκριση, έχει λειτουργήσει στη συλλογική συνείδηση σαν παρηγορητικό και εξόχως παραπλανητικό κάτοπτρο λείανσης από τις στρεβλότητες. Παρόμοια με τη ζωή, προχωρά και ο εμπορευματοποιημένος αθλητισμός. Τα βασικά παραμένουν αλλά η σωματική διάπλαση έχει αλλάξει. Οι συγκρίσεις δεν ωφελούν, στερούνται ορθολογικής προσέγγισης και οδηγούν με βεβαιότητα στην αποξένωση και την αδιαφορία από την πρόοδο. Με άλλα λόγια, μια μορφή ομφαλοσκόπησης και στροφής στον μικρόκοσμο.