Η σχέση του Βασίλη Σπανούλη με το Γιάννη Σφαιρόπουλο θα μπορούσε να αποδοθεί μέσα σε λίγες γραμμές από τα λόγια των ίδιων. Ο Μακεδόνας προπονητής, με αφορμή τη συμπλήρωση τριών χρόνων στην τεχνική ηγεσία του Ολυμπιακού, δήλωνε στην ιστοσελίδα του ΕΣΑΚΕ: « (…) Αντιμετωπίζω τους παίκτες μου σαν τα παιδιά μου. Τους συγχαίρω όταν πρέπει, του εξηγώ τα λάθη τους και κάποιες φορές τους τιμωρώ όταν δεν τους επιτρέπω να κάνουν κάτι. Θα πρέπει να είσαι καλός πατέρας με τους παίκτες σου και να είσαι ο εαυτός σου. Όταν ο προπονητής ή ο πατέρας κάνει κάτι, δεν είναι εύκολο για το παιδί ή τον παίκτη να κάνει κάτι διαφορετικό. Όταν μάθεις να σέβεσαι τους κανόνες, μπορεί να υπάρξουν διαφορές. Ας πούμε ότι ο Σπανούλης είναι ο μεγαλύτερος γιος μου και έχει κερδίσει το δικαίωμα να βλέπει τηλεόραση πιο αργά από τους νεότερους ».
‘Η ακόμη όταν ο αρχηγός έγινε πρώτος σκόρερ στην ιστορία του ελληνικού πρωταθλήματος.
«Ο Βασίλης είναι ένας παίκτης που δεν συναντάς εύκολα στο παγκόσμιο στερέωμα. Είναι ηγέτης, δημιουργός, τα πάντα. Είναι πρώτος σκόρερ στην Α1. Του αξίζουν συγχαρητήρια γιατί δεν περνάει ούτε μία μέρα που δεν θέλει να νικήσει. Είναι η ψυχή του τέτοια που δίνει αυτό το ερέθισμα και είναι τόσο ψηλά».
Η άλλη όψη του νομίσματος, είναι ακριβώς ίδια με την προηγούμενη. Ο λόγος στο Σπανούλη, ο οποίος μίλησε στο κανάλι της Ευρωλίγκας ενόψει του f4 στο Βελιγράδι. «Είναι σκληρός και, συγχρόνως, ειλικρινής απέναντί μας. Κάποιος φορές ενδεχομένως δεν σου αρέσει αυτό που λέει όμως είναι αληθινός. Ελπίζω να βρεθούμε στο Final 4 και να κυνηγήσουμε τις πιθανότητές μας».
Πρόταση
Επίσης, η περιφέρεια θα έπρεπε να έχει τουλάχιστον έναν παίχτη για να πιέζει τη μπάλα (Μάντζαρης, Λαφαγιέτ, Χάκετ), έναν σουτέρ του 40% στο τρίποντο για να ανοίγει το γήπεδο (Λοτζέσκι 41.1% συν 6-8 πόντους στο τρανζίσιον) και στη συνέχεια παίχτες να κινούνται και να αξιοποιούνται χωρίς τη μπάλα στα χέρια είτε με κοψίματα (Παπαπέτρου, Παπανικολάου, Στρόμπερι, Ντάρντεν) είτε με στατικό σουτ είτε με σουτ έπειτα από μια ντρίμπλα (Γκριν, Στρέλνιεκς).
Σύμφωνα με το προπονητικό εγχειρίδιο της ομάδας, ο Μπράιντ Ντάνστον συνδύαζε καλύτερα απ’ όλους τα στοιχεία του pick n’ roll και του low post με όχημα το hook shot με το δεξιό χέρι. Ενώ ο Οθέλο Χάντερ ήταν ευέλικτος με ιδιαίτερο προσόν το πολύ καλό σουτ από μέση απόσταση.
Αναφορικά με τη δεύτερη χρονιά δόθηκε, σημειώναμε τότε τα εξής:
Η δεύτερη χρονιά στον ερυθρόλευκο πάγκο για το Γιάννη Σφαιρόπουλο έφερε αλλαγές στο αθλητικό δυναμικό της ομάδας, διότι υπήρξαν παίχτες οι οποίοι αποχώρησαν λόγω της λήξης του συμβολαίου τους για άλλες πολιτείες και κάποιοι που κόπηκαν για να πάρει η ομάδα τη μορφή που ήθελε ο Μακεδόνας coach. Αναλυτικότερα, οι Petway, Dunston, Σλούκας, Κατσίβελης, Lafayette, Darden έφυγαν. Αντί του Ντάνστον δόθηκε συμβόλαιο-κλειστό διετές, με υψηλές αποδοχές- στο Young, της φυγή του Σλούκα κάλυψαν οι Strawberry αρχικά και έπειτα ο Hackett, αντί του Κατσίβελη ήρθε ο Αθηναίου, αποκτήθηκε ο Milutinov για να συμπληρώσει την τριάδα των ψηλών και να προωθηθεί ο Αγραβάνης ως δεύτερο τεσσάρι πίσω απ’τον Πρίντεζη. Ο Σέρβος ψηλός προσαρμόστηκε μέσω μακράς διαδικασίας, τελικά, άριστα στην ομάδα. Ήρθε ως τρίτη επιλογή, πίσω από τον Γιανγκ και τον Χάντερ. Κατάφερε ωστόσο σε πέντε χρόνια να γίνει ο καλύτερος σέντερ στην Ευρώπη και να αναβαθμίσει τις κινήσεις σου στο low post, όσο και στο pick n’ roll και στη συνεργασία με τον Σπανούλη.
Στόχος του Σφαιρόπουλου ήταν να φτιάξει μία ομάδα πιο σκληρή συγκριτικά με την προηγούμενη, πιο μεγάλη σε μέγεθος και ψηλότερη σε απόλυτους μέσους όρους. Η χημεία του συνόλου χάθηκε σε τέσσερις στιγμές μέσα στη χρονιά.
Πρωτίστως, ο τρόπος που έφυγε ο Σλούκας και η επιλογή Strawberry, που είχε προηγηθεί αυτής, άφησε την ομάδα με ένα δημιουργό λιγότερο στην περιφέρεια και η επιλογή Hackett που ήρθε για να αναπληρώσει το Σλούκα και να ανεβάσει την πίεση στην άμυνα ήταν ενός αθλητή με μικρότερο ποσοστό στο τρίποντο από τον προκάτοχό του. Έτσι η πρώτη πεντάδα αποτελείτο από τους Μάντζαρη-Σπανούλη-Strawberry-Πρίντεζη και Young και η δεύτερη που είχε σαν αποστολή να σφίξει τη θηλιά στην άμυνα και να τρέξει το γήπεδο ήταν οι Hackett-Lojeski-Παπαπέτρου-Aγραβάνης και Hunter.
Ο πρώτος γύρος ολοκληρώθηκε με ρεκόρ 8-2 αλλά και με το σοβαρότατο τραυματισμό του Young στον αγώνα της Κωνσταντινούπολης με την Efes. Ο αντικαταστάτης του Shawn James ήρθε από το Bilbao, αλλά δε στέριωσε και δεν ταίριαξε στιγμή, ενώ η παρουσία του έφερε το δεύτερο τριγμό στην ομάδα, με τον προπονητή να αποφασίζει να χαμηλώσει την ταχύτητα της ομάδας, να μην επιζητείται η ταχύτητα στο ανοιχτό γήπεδο και οι πολλοί αιφνιδιασμοί. Έτσι, το πλάνο που ξεκίνησε να εφαρμόζεται έμοιαζε,πλέον, με εκείνο της περασμένης χρονιάς.
Στο δεύτερο γύρο η ομάδα συμμετείχε στον ισχυρότερο όμιλο που σχηματίστηκε ποτέ στο top16 με οχτώ ομάδες. Barcelona, Laboral, Brose, Zalgiris, Real, Khimki και Cska έφτιαξαν μια εξόχως ανταγωνιστική σειρά αγώνων. Αν και η ομάδα ξεκινάει με δύο νίκες, στις 15/1 ο Miller κάνει έναν αγώνα παράσημο στην καριέρα του και ο Ολυμπιακός ηττάται στο Σ.Ε.Φ. από τη Brose. Στο Κάουνας την επόμενη αγωνιστική ο James ουσιαστικά θέτει εαυτόν εκτός ομάδος, το άσχημο εκτός έδρας πρόσωπο ξεπροβάλλει και ο γκρεμός δεν απέχει και τόσο… Για την ιστορία και μόνο, τον αντικατέστησε ο Warrick.
Τρίτο διαλυτικό, της χημείας, κομμάτι είναι η απόκτηση του Johnson Odom. Ο συγκεκριμένος αθλητής αποκτήθηκε πριν την έναρξη του top 16, σε διάστημα όπου ήταν ταυτοχρόνως τραυματισμένοι οι Σπανούλης-Lojeski στην περιφέρεια. Ο πρώην παίχτης των Lakers ήρθε αφού ο Αθηναίου απώλεσε την ευκαιρία που του δόθηκε από τον προπονητή για να έχει συμπληρωματικό ρόλο στο υψηλό επίπεδο. Ο Οdom όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, δεν άνηκε κι εκείνος σε αυτό της Euroleague, με αποτέλεσμα αν και η χρησιμότητά του στρεφόταν στο να καλύψει τα κενά που δημιουργήθηκαν, εντούτοις μπέρδεψε εκ νέου την ομάδα όταν επανήλθαν οι τραυματίες και οι χρόνοι συμμετοχής δεν ήταν εφικτό να κατανεμηθούν δίκαια. Το μοναδικό ανδραγάθημα του Odom ήταν η εντός έδρας εμφάνισή του με τη Khimki και το οξυγόνο που έδωσε στην ομάδα αυτή η νίκη για τη συνέχεια.
Η θετική είδηση στο δύσθυμο χειμώνα ήταν η επιστροφή του Κώστα Παπανικολάου. Η παράδοση άνευ όρων στη Βαρκελώνη, η ήττα κόλαφος στη Βαμβέργη και η ταπείνωση στη Μόσχα από τη Khimki σε αγώνα πρόκρισης ,αποτέλεσαν τον επιθανάτιο ρόγχο της ομάδας παρά τις δύο νίκες με Ζalgiris και Real στο Φάληρο.
(Σ.σ. Kάποια λόγια για την έξοχη Μπάμπεργκ εκείνης της χρονιάς. Οι Γερμανοί, στην πρώτη φάση της διοργάνωσης είχαν το καλύτερο ρεκόρ στην Ευρωλίγκα σε σουτ εντός παιδιάς (56.8%) και τις περισσότερες ασίστ στην διοργάνωση ανά αγώνα (21.5). Ο Ιταλός κόουτς φρόντιζε να έχει πάντα δύο πλεϊμέϊκερ στο παρκέ και η εμπειρία των Ζήση, Γουόναμέικερ, Στρέλνιεκς τον βοηθούσε να ελέγχει τον ρυθμό, να δημιουργεί φάσεις και να περιορίζει τον αριθμό των λαθών στο ελάχιστο δυνατό σημείο. Οι τρεις βασικοί γκαρντ της Μπάμπεργκ σκοράραν 34 πόντους κατά μέσο όρο σε κάθε παιχνίδι, ενώ έδιναν μαζί και περίπου 11 ασίστς! Τα μαθηματικά, λοιπόν, έλεγαν ότι οι 56 (τουλάχιστον) από τους 79 πόντους που έβαζε η γερμανική ομάδα ανά αγώνα περνούν από τα χέρια των τριών κοντών. Στην επίθεσή της η Μπάμπεργκ κινούσε ταυτόχρονα και τους πέντε παίκτες γεγονός που υπογράμμιζε το πόσο δύσκολο είναι να τη σταματήσει κάποια ομάδα, ιδίως, όταν βρει επιθετικά ρυθμό).
Ο αποκλεισμός, έκρυβε μία τελευταία ελπίδα πως οι αξίες της προηγηθείσας τετραετίας δεν είχαν χαθεί. Αυτό συνέβη διότι η ομάδα ούσα αποκλεισμένη και τυπικά την τελευταία αγωνιστική, πάλεψε με την Cska (96-99) στο φαληρικό στάδιο, μόχθησε και έχτισε σε εκείνον τον αγώνα το ξύπνημα από τη λήθη που ακολούθησε το Μάιο.
Διορισμός
Τα προσχήματα της ευρωπαϊκής αποτυχίας έσωσε το μυθιστόρημα του Σπανούλη στους τελικούς με τον Παναθηναϊκό και έτσι δόθηκε σε όλους η δυνατότητα να προχωρήσουν και να εξελίξουν το πλάνο.
Κατασκευή
Το αρτιότερο και ποιοτικότερο ρόστερ από την εποχή των διαδοχικών κατακτήσεων σε Κωνσταντινούλη και Λονδίνο χτίστηκε τη σεζόν 2016-2017 για μια Ευρωλίγκα με δύο γύρους και πλέι οφς μέσω κατάταξης. Σπανούλης-Μάντζαρης, Χάκετ-Γκριν, Λοτζέσκι-Παπανικολάου-Παπαπέτρου, Πρίντεζης-Αγραβάνης, Μπιρτς( Το πλεονέκτημα του ήταν τα υψηλά ποσοστά ευστοχίας και τα πολύ καλά τελειώματα και με τα δυο χέρια) – Γιανγκ-Μιλουτίνοφ. Συν του Τολιόπουλο, Μαραγκό.
Kατά τη διάρκεια της διαδρομής χάθηκε το πολύτιμο γρανάζι της μηχανής, ο Ντάνιελ Χάκετ, στην αναμέτρηση του Δεκέμβρη με την Ούνικς. Ο Ιταλός τραυματίστηκε γλιστρώντας στη διαφήμιση των βολών, πιέζοντας το Λάνγκφορντ ενώ είχαν κριθεί όλα…Η αθλητική ζωή είναι παράλογη, εχθρική και σύντομη.
Απόδειξη
Οι Πειραιώτες έχοντας μία σταθερή πορεία καθ’όλη τη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου κατάφεραν τον τελευταίο μήνα να κάνουν συντήρηση, να εντάξουν το Σπανούλη στη διαδικασία των αγώνων από τον τραυματισμό του και να μοιράσουν το χρόνο συμμετοχής. Παράλληλα ο Γιάννης Σφαιρόπουλος δοκίμασε σχήματα διότι είναι σίγουρα εκτός μάχης από τους δύο, ίσως και τρεις, αρχικούς αγώνες της σειράς ο Ματ Λοτζέσκι, σύμφωνα με τις τότε ιατρικές εκτιμήσεις.
Χαρακτηριστικό του διαγράμματος της ομάδας είναι το ότι αν χωρίσουμε την πρώτη φάση σε τρεις δεκάδες, ο Ολυμπιακός κατά τη διάρκεια των δέκα πρώτων αγώνων είχε ρεκόρ 6-4. Έπειτα συνέχισε με 8-2 και κατέληξε με 5-5. Ο στόχος του f4 περνούσε από την Κωνσταντινούπολη για να καταλήξει στην Πόλη και πάλι.
Η Εφές είχε βρει τις ισορροπίες της με τον εκρηκτικό Ντέρικ Μπράουν να αποκτά ηγετικό ρόλο από την θέση τέσσερα (13.1π και 5.6 ριμπ.), το Μπράϊαντ Ντάνστον να τον υποστηρίζει ιδανικά (10.6π,. 6.3 ριμπ.) στο πέντε και τους Γκρέϊντζερ, Ερτέλ να ολοκληρώνουν το παζλ από την περιφέρεια προσθέτοντας μαζί σχεδόν 23 πόντους και 10 ασίστ κάθε βράδυ.
Ο Ολυμπιακός, πριν τον αγώνα στη Μόσχα για την τελευταία αγωνιστική, είχε την καλύτερη άμυνα καθώς δέχονταν μόλις 73.6 πόντους ανά αγώνα, ενώ ήταν πρώτος και στον τομέα των ριμπάουντ, συνολικά. Είναι φανερό ότι το ζητούμενο για τους ερυθρόλευκους βρισκόταν στην επίθεση, όπου υπήρχε θέμα τόσο στην λειτουργία, όσο και στην εκτέλεση.
Η τετράδα Σπανούλη, Πρίντεζη, Γκριν και Λοτζέσκι είχε το μεγαλύτερο βάρος και όταν κάποιος από αυτούς τους τέσσερις δεν έπαιζε, τότε η απόδοση της ομάδας δεν ήταν σταθερή μέσα στο σαραντάλεπτο. Με δεδομένη την απουσία του Λοτζέσκι μέχρι το τέλος της σεζόν ο Γιάννης Σφαιρόπουλος είχε να διαχειριστεί μια κατάσταση που επιδεινώθηκε όταν η ομάδα του Περάσοβιτς πήρε τον δεύτερο και τον τρίτο αγώνα στη σειρά. Μετά μίλησε ο αρχηγός και το πνεύμα της παρέας. Ο αρχηγός στον πέμπτο, επισημοποίησε τη δεύτερη παρουσία της ομάδας με το Σφαιρόπουλο προπονητή σε f4, με 22 πόντους.
H συνάντηση κορυφής στην Τουρκία είχε πλάνο αλλά και αδιέξοδα, δίχως τους Λοτζέσκι και Χάκετ. Μονάχα, και λίγο σε είναι κάθε άλλο μάλιστα, ο ημιτελικός με την ΤΣΣΚΑ, πρόσθεσε ένα ακόμη παράσημο στη στολή της καταδρομής και ο Σφαιρόπουλος βίωσε τη σπουδή της απώλειας για δεύτερη φορά.
Η επιστροφή μετά την ήττα από τη Φενέρμπαχτσε στην ελληνική πραγματικότητα χαρακτηρίστηκε από τη χυδαιότητα του γνωστού φιλάθλου-ιδιοκτήτη, τους προβοκάτορες οπαδούς που δεν επέτρεψαν στην ομάδα να διεκδικήσει τις πιθανότητές της, την απολογία Σφαιρόπουλου προς αυτούς, ανεμώλια, και το βαρύ κλίμα από το περιβάλλον της ομάδας. Ήταν απίστευτο και όμως γεγονός, ότι ενόσω διεξάγονταν οι τελικοί, ήδη, προέκυπταν ρεπορτάζ για το σχεδιασμό της επόμενης χρονιάς!
Οι πρώτες ρωγμές φάνηκαν στο πρόσωπο του έφηβου και του “μελαχρινού”. Στις καλοκαιρινές διαβουλεύσεις, στηρίχθηκε και πάλι ο ελληνικός κορμός αλλά πάρθηκαν περίεργες αποφάσεις στο καταρτισμό του αγωνιστικού τμήματος.
Η απώλεια του πρωταθλήματος και ο χρόνος αποκατάστασης από τον τραυματισμό του Γιανγκ, έδειξαν την πόρτα της εξόδου στο Χάκετ, με το Λοτζέσκι ήταν άλλα τα δεδομένα, ενώ ο Μπιρτς αποχώρησε για το Ορλάντο. Τα νέα συστατικά, καινά δαιμόνια στην περιφέρεια ήταν οι Ρόμπερτς-Στρέλνιεκς αντί των Χάκετ-Γκριν, με τον Αμερικανό να είναι ο τρίτος στην ιεραρχία προτίμησης, μετά τους Τζάκσον και Λάρκιν. Ο Τιλί αποκτήθηκε για να σταθεροποιηθεί ο Παπαπέτρου στη θέση “3”, ενώ ο ΜακΛιν ήρθε ως η καλύτερη διαθέσιμη επιλογή, τη στιγμή που υπέγραψε στο Ορλάντο ο Καναδός ψηλός. Το ολοκληρωμένο σχέδιο δεν το είδαμε ποτέ, γιατί ο Τιλί τραυματίστηκε στο ζέσταμα με τη Μπασκόνια και ο Αγραβάνης με ρήξη χιαστού έμεινε εκτός για το μεγαλύτερο διάστημα της σεζόν.
Tρεις τρανταχτές αδυναμίες είχε αυτή η ομάδα που στην εξέλιξη και με την επιβάρυνση των υποχρεώσεων φάνηκαν έντονα. Αρχικώς, το έλλειμμα μεγέθους στην περιφέρεια, συνεπώς και η πίεση πάνω στη μπάλα και δευτερευόντως ένας ψηλός με συντεταγμένη βύθιση προς τη ρακέτα έπειτα από πικ εν ρολ. Επιπρόσθετα, έλειπε ένας παίχτης να προστατέψει τη ρακέτα, τόσο σε βαθιές βοήθειες όσο και στην άμυνα με τις αλλαγές. Μία δευτερεύουσας σημασίας, αλλά καθοριστική, ιδίως στους τελικούς ήταν και η δυσκολία των περιφερειακών, πλην Σπανούλη, να διεισδύσουν προς το αντίπαλο καλάθι, να περάσουν ή να χτυπήσουν τον παίχτη τους στις αλλαγές και να βάλουν την άμυνα σε διαδικασία περιστροφών. Αυτό συνέβη διότι κυρίως ο Ρόμπερτς έπαιζε παράλληλα και καθόλου κάθετα, ακόμη και όταν έπαιρνε σκριν. Ο πρώην, πλέον, “ερυθρόλευκος” είχε παράλληλα, εξόχως χαμηλό συντελεστή στη δημιουργία.
Επιπλέον, δεν ήταν ικανός να παίξει στην ίδια πεντάδα με το Σπανούλη. Χάλασε το δίδυμο με το Μάντζαρη και ο Στρέλνιεκς δεν είχε την απαιτούμενη σταθερότητα για τη δεύτερη πεντάδα.
Ο Μπόμπι Μπράουν ήρθε για να κατευνάσει το αγελαίο πλήθος μετά το χαμένο τελικό κυπέλλου με την ΑΕΚ στην Κρήτη. Χημεία στην περιφερειακή γραμμή δεν υπήρξε ποτέ, ο Γουίλτζερ ήταν το καθιερωμένο και απρόοπτο μπάλωμα του χειμώνα. Μετά τη συντριβή στη Μόσχα από τη Χίμκι (82-54) δημοσιεύτηκαν ψευδή ρεπορτάζ περί παραίτησης του Γιάννη Σφαιρόπουλου.
Όπως κι αν είχε, αποστασιοποιημένα πια από τη φλόγα των ημερών, μόνον οι επιτυχίες σε Ευρωλίγκα (συμμετοχή στο f4) και η κατάκτηση του πρωταθλήματος ήταν ικανές να γλυκάνουν την κόπωση των διαπροσωπικών σχέσεων κι ενίοτε τριβών. Όταν η προσδοκία γίνεται ψύχωση και απαίτηση, χαλάει ο κεντρικός στόχος. Το γύρισμα του καιρού απορρίπτει την έπαρση. Πρέπει να δέχεσαι την ήττα χωρίς απόγνωση. Οι εύνοιες της τύχης είναι ανάμεσα στην αυτοδικαίωση και την αυτοκαταδίκη.
Παρόλα αυτά, η ομάδα ήταν στα υψηλά κλιμάκια, παρουσιάζοντας το ίδιο διάγραμμα με δυναμική έναρξη και φθίνουσα κατάληξη. Το ροτέισον την άνοιξη έκλεινε, ο χρόνος του Σπανούλη μεγάλωνε, το ίδιο και η εξάρτηση. Ακολουθούσαν και οι τραυματισμοί Πρίντεζη και Πανανικολάου, τα λάθη στην επιστροφή στη δράση και η Ζαλγκίρις…
Περισσότερο διψασμένη, εστιασμένη πάνω στη εξουδετέρωση του Σπανούλη, με άλμα οχτάδας στην τελική ευθεία, με κατεύθυνση και υπέρτερη γραμμή γκαρντ. Το ξέσπασμα, με τα πυρωμένα μάτια στον δεύτερο αγώνα της σειράς των πλέι οφς με τη λιθουανική ομάδα, φανέρωσε πως ο δρόμος για το Βελιγράδι είχε χορταριάσει και η επίκληση στο παρελθόν και τα θαύματα δεν επαρκούσε για να κρατήσει την πνευματική ωριμότητα της ομάδας μέχρι το τέλος.
Επιθανάτιες βουλές,γραμμές στο βιβλίο έσχατες ήταν οι τελικοί του πρωταθλήματος. Ξεκίνημα με στιβαρό διπλό στο Νίκος Γκάλης.
Οι δυο αγώνες στο ΣΕΦ πριν το φεύγουμε, επιστρέφουμε, δεν παίζουμε, παίζουμε στον πέμπτο τελικό ήταν οι φωτογραφίες της παρουσίας και της συνύπαρξης Σπανούλη και Σφαιρόπουλου. Η παγίδα της σιγουριάς για ένα δεκάλεπτο, το τρίτο στο Φάληρο, με τα συνεχόμενα πικ εν ρολ και τη μηδενική κίνηση έφερε τον εγκλωβισμό και το 66-71. Η τέταρτη συνάντηση, στα νότια προάστια, είχε τα χαρακτηριστικά της αυταπάρνησης, της θέλησης και την απαίτηση για μια ζαριά πριν το φινάλε. Τα ρίσκα δεν πάρθηκαν και η διαδρομή περαιώθηκε.
Συμπέρασμα
Η απόφαση του αποχωρισμού δεν ήταν δυνατό να αναβληθεί για ύστερο χρόνο. Οι όποιες αυταπάτες ήταν αντίστοιχη της συντήρησης άδειων ρούχων, τριμμένα σε ξεραμένους τοίχους. Δεν απέμεινε τίποτα.
Mε το Σφαιρόπουλο ο Ολυμπιακός είχε μια σταθερότατη πορεία στη νέα μορφή της Ευρωλίγκας, παρουσία στις κορυφογραμμές της κατάταξης και νύχτες-παράσημα, για την ταινιοθήκη του συλλόγου. Οι τίτλοι και οι διακρίσεις, ατομικές και ομαδικές, έχουν πολλάκις καταγραφεί.
Ο Σπανούλης είχε τα κλειδιά, η ομάδα χτίστηκε επαναλαμβανόμενα γύρο από την ποιοτική του εμβέλεια. Θριάμβευσαν και ήπιαν πικρά φαρμάκια. Άντεξαν. Αναγνώρισαν τις ευθύνες τους και τις κουβάλησαν στην ανηφόρα.
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος άφησε παρακαταθήκη στο σύλλογο, τις δομές, τους κανόνες, τα στεγανά, τη συνοχή και την πειθαρχία. Η ομάδα ήταν ανταγωνιστική σε όλες τις έδρες με ελάχιστες τρανταχτές εξαιρέσεις, με κατεύθυνση, ρόλους, τακτοποιημένες και αδιασάλευτες αρχές.
Η διάλυση που ακολούθησε ήταν μια περιττή πολυτέλεια. Ο πικρός σαρκασμός του γκρεμίσματος.
Και οι πιο μεγάλες ώρες έχουνε το τέλος τους.