Το απόγευμα του Σαββάτου η Γαλλία πέρασε πάνω από το σώμα της Αργεντινής και εν πολλοίς από το πτώμα της ομάδας του Σαμπάολι. Πέραν τοy Μέσι, Ντι Μαρία, Αγουέρο και Ιγκουαίν, η κύρια ευθύνη πέφτει πάνω στον προπονητή της ομάδας.
Αρχικά οι ακατανόητες επιλογές. Ο Αργεντινός προπονητής κατάφερε να αλλάξει διάταξη και στους τέσσερις αγώνες της διοργάνωσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ρωσίας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπίστηκε στο γεγονός ότι δεν κατάφερε να βρει μία τακτική όπου ο Μέσι θα είχε στο πλευρό του παίχτες με τους οποίους θα μπορούσε να συνεργαστεί. Ιδίως δε στα μέτρα στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου. Εκεί τοποθετήθηκαν παίχτες όπου δεν είχαν μέτρα με τη μπάλα, ενώ τα μπακ, Μερκάντο-Ταλιαφίνκο δεν έδιναν καν πλάτος στην ανάπτυξη της εθνικής ομάδας. Ο Ντι Μαρία, στο αρχικό διάγραμμα ήταν τοποθετημένος στα αριστερά αλλά ουσιαστικά δεν μπορούσε να υποστηρίξει το ρόλο του καθώς έπαιζε ως εσωτερικός μέσος. Η τοποθέτηση του Μπανέγκα προσπάθησε να δώσει στην ομάδα τις διαγώνιες πάσες σημαδεύοντας τις κινήσεις των επιθετικών και κυρίως του Μέσι αλλά το σχέδιο, απέτυχε όταν στον αγώνα με τη Γαλλία, ο Σαμπάολι πήρε την ακατανόητη απόφαση με παίξει δίχως επιθετικό κορυφής.
Έτσι, έδινε την επιλογή στο Μέσι είτε να πάρει τη μπάλα, να περάσει όλη την ομάδα και να προσπαθήσει να σημαδέψει σωστά το αντίπαλο τέρμα είτε να κατέβει χαμηλά στο γήπεδο, να υποδεχθεί τη μπάλα και η Αργεντινή να έχει 11 παίχτες χωρίς τη δυνατότητα κανένας εξ αυτών να τρέχει κάθετα με τη μπάλα. Τα προβλήματα διογκώθηκαν από τη στιγμή που προηγήθηκαν οι νοτιοαμερικάνοι με την προβολή του Μερκάντο.
Πιθανώς, είναι σχήμα οξύμωρο και κάπως αντιφατικό, παρά ταύτα είναι απολύτως αληθές το γεγονός ότι η διαχείριση ενός αποτελέσματος σε μια ομάδα χωρίς δομές, είναι δύσκολη. Οι Γάλλοι μετέφεραν τον άξονα του παιγνιδιού στα αριστερά. Ο Ερναντέζ πήρε ανεβάσματα, πάτησε πιο ψηλά στο γήπεδο και εκμεταλλεύτηκε τα πατήματα και τα πετάγματα μπροστά από τα στόπερ του Μπαπέ. Ο φέρελπις νεαρός κινήθηκε ανάμεσα και μεταξύ των Oταμέντι και Ταλιαφίνκο και οι κινήσεις εκτός περιοχής του Ζιρού έδωσαν λύσεις. Ο επιθετικός της Τσέλσι τράβηξε εκτός περιοχής το Φάτσιο, άνοιξε τους χώρους και ο διασκελισμός από τις πίσω γραμμές του Πογκμπά σμπαράλιασε την, ήδη, τραγική αμυντική διάταξη των λατίνων.
Σε μερικά χρόνια, το αποτέλεσμα του αγώνα θα είναι κολακευτικό για την Αργεντινή και κυρίως για όλους όσοι δε θα έχουν δει τον αγώνα. Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι ζοφερή. Στην πραγματικότητα είδαμε ένα ρόστερ με επιθετικό των παραπάνω από 30 γκολ τη χρονιά όπως ο Ιγκουαίν να είναι εκτός κλίματος και εκτός του βασικού χτισίματος της ομάδας. Ο Αγουέρο, είναι πανθομολογούμενο πως χρειάζεται είτε χώρο είτε σύντροφο στο πλάι του για να καταφέρει να πάρει η ομάδα πλεονέκτημα απ΄τα προσόντα του.
Μεγάλο κεφάλαιο, σίγουρα αναξιοποίητο ήταν ο Ντιμπάλα. Φαντάζει και είναι εκτός λογικής το γεγονός πως σε ένα σύνολο με πρόβλημα δημιουργίας και στήριξης του Μέσι, ο συγκεκριμένος έμεινε εκτός των πρώτων και των δεύτερων σκέψεων! Αξίζει να θυμηθούμε το πώς αντιμετώπισε η Ισλανδία το αστέρι της Αργεντινής, στέλνοντας τρεις παίχτες περιμετρικά του, για να κατανοήσουμε πως ο βασικός πυλώνας της Μπαρτσελόνα ήθελε ένα παίχτη δίπλα του για τρέξει τη μπάλα και να μετατοπίσει το κέντρο βάρους στο επιθετικό σκέλος.
Η Αργεντινή απέτυχε με κρότο, ένας κύκλος, ολυμπιακών διαστάσεων έκλεισε και το μείζον πρόβλημα για την ομοσπονδία της χώρας είναι πως στην πιο αποδοτική περίοδο του καλύτερού της παίχτη, δεν κατάφερε να βρει μια ορθολογική πρόταση για να τον προφυλάξει και να του δώσει πραγματικές ευκαιρίες διάκρισης. Οι τρεις χαμένοι τελικοί ήταν, τελικώς, η κορωνίδα.