Μπαμπά, μ’ έπιασαν πάλι οι ρομαντισμοί μου…
Είναι μεσημέρι Κυριακής, σε λίγες ώρες θα στεφθούμε Πρωταθλητές.
Είναι το δεύτερο Πρωτάθλημα που σηκώνει η ΑΕΚ όσο είμαι στην ζωή… Αυτό, όμως, έχει μεγαλύτερη αξία, άλλη δυναμική κι απ’ το πρώτο μου.
Θα το σηκώσουμε στην Νέα Φιλαδέλφεια, μπαμπά!
Ξέρω ότι πολλοί θα πουν ότι το στραβοπάτημα του Παναθηναϊκού στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό τα έκρινε όλα.
Ξέρω ότι πολλοί θα πουν πως χάρη στον Ολυμπιακό πήραμε το Πρωτάθλημα…
Ήδη, κάποιοι κάνουν λόγο για στημένο Πρωτάθλημα…
Αντικειμενικά, μπαμπά, μια Ουγκάντα είμαστε στ’ αθλητικά. Αντικειμενικά, το Πρωτάθλημα, το Κύπελλο Ελλάδος, όλοι οι θεσμοί έχουν καταντήσει για γέλια.
Όλοι κάτι θα έχουν να πουν. Κι εμείς λέγαμε κι εμείς θα λέμε. Ποτέ κανένας Πρωταθλητής, σύμφωνα με την γνώμη των άλλων, δεν σήκωσε την κούπα με την αξία του.
Όλα αυτά σιχάθηκα, μπαμπά, και φέτος, αν και γυρίσαμε, επιτέλους, στο σπίτι μας, δεν ασχολήθηκα, καν, μ’ ό,τι ποδοσφαιρικό, με καμιά αγωνιστική… Και δεν το μετανιώνω, μπαμπά…
Έχω σιχαθεί καθετί συστημικό, έχω σιχαθεί την δυσωδία του ποδοσφαίρου.
Απέχω συνειδητά, γιατί δεν αντέχω να βλέπω τον βούρκο του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Όταν θα είμαι έτοιμη ξανά, θα μπω στο παιχνίδι, πατέρα.
Όμως, πέρα από αγωνιστικές, από βαθμολογίες, από στημένα και υποθέσεις, πέρα απ’ όλ’ αυτά, θέλω να σταθώ στην ουσία του αθλητισμού, μπαμπά.
Στον ρομαντισμό του αθλήματος, στην ιδέα της ομάδας, στην καύλα της ΑΕΚ ως ταυτότητά μας.
Δεν θα ξεχάσω τα δάκρυά σου, πατέρα, όταν μπήκαν οι μπουλντόζες στην Νέα Φιλαδέλφεια και γκρέμισαν κάθε ανάμνησή σου.
Δεν θα ξεχάσω την προσμονή όλων των φίλων της ΑΕΚ να μπούμε ξανά στο σπίτι μας.
Δεν θα ξεχάσω όλους τους αγώνες που βλέπαμε, που σχολιάζαμε, που μού έλεγες για τους “παλιούς” που σ’ έκαναν ΑΕΚ. Τον Μαύρο, τον Μίμη, όλους όσοι τώρα στέκονται αγέρωχα στην Αγιά Σοφιά και υπό τ’ άγρυπνο βλέμμα τους παίζεται το “νέο” παιχνίδι.
Δεν θα ξεχάσω, πατέρα, πόσα παιδιά έκανε ο Αντώνης ΑΕΚ στην Σαντορίνη.
Δεν θα ξεχάσω την σημαία ν’ ανεμίζει στο σκάφος και τους τουρίστες να γελάνε.
Δεν θα ξεχάσω τις βόλτες στην Οία, στα Φηρά, στην Θηρασιά, στο ηφαίστειο μ’ ένα τζιν σορτσάκι και τον δικέφαλο στο στήθος.
Δεν θα ξεχάσω, πατέρα, που πηγαίναμε τον αδελφό σου στην εκκλησία την ημέρα του γάμου του με σημαίες της Ένωσης κι αναμμένα καπνογόνα.
Δεν θα ξεχάσω, πατέρα, τους αγώνες που είδα με τον αδελφό μου στο ΟΑΚΑ, το πρώτο σπίτι της ΑΕΚ που γνώρισα, αυτό το δανεικό, αυτό που στέγασε τόσες χαρές και τόσες απογοητεύσεις.
Δεν θα ξεχάσω, πατέρα, που “δραπέτευσα” απ’ την δουλειά στην Σαντορίνη, για ν’ ανέβω να γραφτώ στο ΚΑΡ και να παρακολουθήσω τα προκριματικά της ΑΕΚ για το Europa.
Δεν θα ξεχάσω τα μηνύματα στήριξης που στέλναμε στον Μασούντ για την χαμένη τετ α τετ ευκαιρία που μάς στέρησε την συνέχεια στο ευρωπαϊκό όνειρο.
Μ’ ένα κασκόλ στο χέρι, πατέρα…
Όσο κι αν μ’ αηδιάζει η δυσωδία του επαγγελματικού αθλητισμού, πλέον, πάτερα, οι ιδέες δεν λερώνονται, δεν κηλιδώνονται…
Μπήκα στο ΚΑΡ μ’ άλλα σκεπτικά κι όνειρα και βγήκα τρέχοντας απ’ την βρώμα που επικρατεί στο επαγγελματικό στερέωμα.
Τις ιδέες, όμως, πατέρα, την καψούρα, την αγάπη για την ΑΕΚ δεν κατάφερε να τις αλλοιώσει κανείς.
Μπαμπά, δεν θα ξεχάσω την προσμονή του Γιώργου καθήμενος πάνω απ’ το κινητό, για ν’ αγοράσει το πρώτο διαρκείας του στο νέο μας σπίτι.
Δεν θα ξεχάσω την χαρά και την αγαλλίαση που ένιωσες, όταν μπήκες ξανά στον ΝΑΟ.
Δεν θα ξεχάσω την ανατριχίλα στα εγκαίνια.
Δεν θα ξεχάσω τον Σήφη, να κάνει refresh στην σελίδα, μέχρι να βγει το πρόγραμμα με τις νέες αγωνιστικές, να φτιάχνει το πρόγραμμα της δουλειάς του, έτσι ώστε να έχει ρεπό τις μέρες που παίζει η ΑΕΚ. Δεν θα ξεχάσω τον Σήφη που από Παρασκευή πρωί ήθελε να πάει στην Αγιά Σοφιά για την στέψη (κι ας τον έκραζα… κι ας τον κράζω και στο μέλλον…)
Όλα αυτά είναι που μετράνε, πατέρα. Όλες αυτές οι στιγμές αδρεναλίνης, όλες αυτές οι δικές μας μνήμες.
Το φετινό Πρωτάθλημα είναι όλα αυτά. Μια ωδή στον ρομαντισμό. Η ανακούφιση των τόσων χρόνων αναμονής. Έτσι το βλέπω εγώ, πατέρα. Κι ας σφάλλω…
Αυτό το Πρωτάθλημα είναι κυριολεκτικά αφιερωμένο στους φίλους της ΑΕΚ για τα τόσα χρόνια αφοσίωσης στα πάνω και στα κάτω της ομάδας.
Σήμερα, πατέρα, με το Πρωτάθλημα αυτό, σφραγίσαμε την επιστροφή στο σπίτι μας.
Δεν ξέρω, πατέρα, πώς θα είναι η ομάδα του χρόνου, δεν ξέρω τι άλλο θα δούμε απ’ τις εκάστοτε ΠΑΕ, δεν ξέρω, αν το Κύπελλο του χρόνου θα γίνει στον Κρόνο, γιατί είμαστε τόσο ανίκανοι, ως φαίνεται, να διοργανώσουμε και να γιορτάσουμε μια αθλητική γιορτή.
Δεν ξέρω τίποτα. Ξέρω, όμως, ότι όλοι οι φίλοι της ΑΕΚ (ανεξάρτητα απ’ τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες στα υπόλοιπα αθλήματα του συλλόγου μας) θα πέσουμε απόψε (ή νωρίς το πρωί της επόμενης μέρας) στο μαξιλάρι μ’ ένα τεράστιο χαμόγελο και μια πληρότητα στην ψυχή.
Κι αυτήν την πληρότητα την είχαμε ανάγκη, πατέρα…
Στα καλύτερα που θα έρθουν, στα καλύτερα που μάς περιμένουν, με την ευχή όλα, πλέον, να γίνουν πιο διαυγή και λιγότερο δύσοσμα…