Όταν το 1995 ο Αντώνης Βαρδής κυκλοφόρησε το δίσκο “Στην Ελλάς του 2000” με την προτελευταία παρουσία στη δισκογραφία, με νέα τραγούδια, του Στέλιου Καζαντζίδη και τη συμμετοχή των Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα, είμαστε, σχεδόν, βέβαιοι πως δεν θα περίμενε να χρησιμοποιηθεί ο τίτλος ενός τραγουδιού του σε αλλόκοτη, φουτουριστική με ιμπρεσιονιστικά στοιχεία, προσέγγιση του αγωνιστικού σχεδίου του Γιώργου Μπαρτζώκα. Αποφασίσαμε, ενόψει του φάιναλ φορ στο Βελιγράδι, να κάνουμε χρήση του ιστορικού ενεστώτος. Με την πεποίθηση πως η αγάπη προϋποθέτει τη συγχώρεση δεν θα στήσουμε ένα θρήνο για μια ενδεχόμενη πληγή του παρόντος έμψυχου υλικού αλλά αντίθετα, θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε με σύντομο ύμνο το πέρασμα δύο αθλητών, σε φορμαλιστική ακροβασία, οι οποίοι παρότι δεν ήταν τα μεγάλα ονόματα στη μαρκίζα, εντούτοις η συνεισφορά τους ήταν απαράμιλλης αξίας. Μην περιμένετε να διαβάσετε για τα κατορθώματα του Σπανούλη, τον υπέροχο Χάινς ή τον κομβικό Λο. Σκοπεύουμε να εστιάσουμε σε σκέψεις επάνω στις πράξεις. Εκεί όπου τα ταλέντα δε φυραίνουν και δεν συρρικνώνονται. Επομένως, δεν θα καταργήσουμε ούτε συμβολικά ούτε φυσικά την παρουσία κάποιου. Το πρόσωπο αντιπροσωπεύει το υποκείμενο. Θα αναπαραστήσουμε το χαρμάνι του παρελθόντος στον απογυμνωτή καλωδίων του σήμερα.
Σημειολογικά, ο Στράτος Περπέρογλου αγωνίστηκε τόσο στον Ολυμπιακό τη διετία 2012-2014 όσο και στην Εφές 2014-2015 με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς στην τεχνική ηγεσία.
Η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα προσέρχεται στην πρωτεύουσα της Σερβίας έχοντας ως πρωτεύον χαρακτηριστικό τη δυναμική προσωπική άμυνα της οποίας το νήμα δένεται με τις ακριβείς εκτελεσμένες επιθετικές επιλογές. Αν παραμείνουμε στο τελευταίο κομμάτι θα παρατηρήσουμε ότι το πικ εν ρολ ως μέθοδος επιθετικής δημιουργίας είναι σε δεύτερη μοίρα και γίνεται κεντρική επιλογή στα τελευταία 10” της επίθεσης. Το σχέδιο του προπονητή του Ολυμπιακού στηρίζεται στη μεταφορά της μπάλας από τη δυνατή στην αδύναμη πλευρά με ταχύτητα και λίγη ντρίμπλα. Έπειτα, ακολουθούν οι κλόουζ άουτ επιθέσεις με σκοπό να σημαδευτεί ο αδύναμος κρίκος της άμυνας ενόσω τα πόδια των αμυντικών δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν, με τετράγωνο σώμα απέναντι στη μπάλα, την εφόρμηση προς το καλάθι. Ψεγάδι υπάρχει στην παραγωγή φάσεων από το λόου ποστ, από τις 45 μοίρες ή στην καρδιά της ρακέτας, για σουτ ή ευκολότερες πάσες εξόδου σε περίπτωση βοήθειας. Με τον Πρίντεζη σε συμπληρωματικό ρόλο, στον καταμερισμό των φάσεων, μονάχα ο Φαλ και σπανίως ο Βεζένκοφ (ο Σάσα κόβει κάθετα και ανεβαίνει προς το καλάθι χωρίς τη μπάλα), παίρνουν τέτοιες εκτελέσεις. Βεβαίως, κατανοούμε ότι ο λόγος, πιθανώς, να είναι το χαμηλό ποσοστό ευστοχίας, με 33% στην καλύτερη περίπτωση όταν ο παίκτης γυρίζει προς το καλάθι με πλάτη.
Η Εφές στο συγκεκριμένο τομέα φτιάχνει τέσσερις επιθέσεις, κατά μέσο όρο, στο ζωγραφιστό. Η λογική του Αταμάν αναζητά την απομόνωση των περιφερειακών του από τα πρώτα δευτερόλεπτα της εκδήλωσής της ή βάζει το Σιμόν ως δημιουργό από χαμηλά ή στήνονται πλάγιες συνεργασίες δύο εναντίον δύο. Η πραγματολογική βάση της τακτικής θα φέρει κάποια στιγμή το δίδυμο Σίγκλετον, Μόερμαν στις θέσεις 4, 5 για να αντιμετωπιστεί χωρίς βαθιά βοήθεια από την αδύναμη πλευρά, το πικ εν ρολ με χειριστή το Σλούκα.
Επομένως, μια ενδεχόμενη προσθήκη στο ρόστερ του Στράτου Περπέρογλου, με σήμα κατατεθέν το ενδιάμεσο παιγνίδι, θα είχε τριπλή υπόσταση στην ερυθρόλευκη λειτουργία. Ο Ολυμπιακός είναι η τρίτη ομάδα του φάιναλ φορ σε ποσοστό ανά κατοχή στο λόου ποστ. Εκ των πραγμάτων, ο βετεράνος ημίψηλος θα ήταν σημαντικός τόσο δημιουργία από χαμηλά (26 και 31 τελικές πάσες, αντίστοιχα, με 45% ευστοχία στο δίποντο και τις δύο χρονιές του στον Πειραιά) και φθορά των αντίπαλων περιφερειακών, ιδίως όταν η τουρκική ομάδα έχει τρεις, ταυτόχρονα, στο παρκέ όσο και στην απειλή με τρίποντο (30% το 2012-13 και 46% το 2013-14) μετά τα κεντρικά σκριν στη μπάλα και την αδυναμία των ψηλών της Εφές να ακολουθήσουν το Σλούκα καθώς επίσης και με διαγώνιες επιθέσεις από έξω προς τα μέσα όταν κατά τη διάρκεια της κυκλοφορίας η τουρκική άμυνα θα ήταν σε ανισορροπία. Και αυτό διότι τελείωνε εξίσου καλά τις φάσεις με το δεξί και το αριστερό χέρι. Μαζί με τον Παπανικολάου, γιατί θυμίζουμε ότι έπαιξαν μαζί μόνο μία χρονιά, εκείνη του Λονδίνου, θα ήταν ζευγάρι όμοιο με τον Άμποτ και τον Κοστέλο!
Αλλάζω λίγο το πρίσμα του συναδέλφου από πάνω, χωρίς ωστόσο να αλλάζω τη θέση του παίχτη τον οποίο θα προσέθετα στο ρόστερ. Πάλι, σε καθαρό τριάρι θα πάω με την επιλογή του Matt Lojeski.
Θα ξεφύγω λίγο όμως από το αυριανό παιχνίδι με την Efes και θα ρωτήσω…αλήθεια πόσο διαφορετική θα ήταν ολόκληρη η σεζόν αν πίσω από τον Παπ, υπήρχε ένα τριάρι σαν τον Lojeski ; Θα μου πεις, F4 έφτασες, τι παραπάνω θα έκανες; Δίκιο, δίκιο, δίκιο (που λέει και μια ψυχή). Ο Matt λοιπόν, εκτός από το προφανές, δηλαδή μακρινό σουτ με συνέπεια (42.6% ποσοστό καριέρας στη EuroLeague), θα έδινε το κάτι παραπάνω στη φετινή επίθεση του Ολυμπιακού. Ένας παίχτης που κινείται τόσο χωρίς την μπάλα για catch n shoot επιλογές, νιώθει όμως εξίσου άνετα με το να την κουβαλάει και να εκτελεί μετά από ντρίμπλα. Στον τρόπο παιχνιδιού του coach Β, με τα συνεχόμενα weave, το close out και τα πολλά drive and kick, ο Lojeski θα ήταν στα δικά μου μάτια εξαιρετική προσθήκη. Ακόμα, θα έδινε βάθος στο ρόστερ, σε μια θέση που ομολογουμένως πίσω από τον Παπ, καλύπτεται κατά συνθήκη με δύο παίχτες που δεν τους λες και small forward (Λάρυ, Mckissic), κάτι που θα έδινε αρκετή ευελιξία και στον coach για διαφορετικά σχήματα και επιλογές. Ακόμα, last but not least που λένε και στο χωριό του Σπύρου, θα έβαζε ένα ψηλό κορμί στην περιφέρεια, κομμάτι στο οποίο ίσως να υστερούμε, και φυσικά θα έδινε έξτρα βοήθεια στον τομέα του rebound (ειδικά στο κομμάτι των αλλαγών προερχόμενος από την πίσω ζώνη). Παρόλα αυτά, γιατί να πειράξεις κάτι από τη φετινή παρέα;
Απολαύστε το Final-4 και αφήστε μας εμάς να λέμε…Πάμε Θρύλε !