Ο μεγάλος Αμερικανός εφευρέτης THOMAS EDISON πέραν των πολλών άλλων είχε κάποτε δηλώσει : “Αν κάνομε όλα όσα είμαστε ικανοί, θα εκπλήσαμε και τους εαυτούς μας”. Κάνει λόγο λοιπόν για την έκπληξη, το συναίσθημα που σου γεννάται όταν συμβαίνει κάτι το αναπάντεχο και απροσδόκητο. Το συναίσθημα που πλέον έχει σχεδόν ταυτιστεί με το θεσμό των final 4 της Εuroleague.
Ας περάσουμε όμως στο δια ταύτα και το μαγικό repeat του Ολυμπιακού το 2013 στο Λονδίνο.
Η χρονιά ξεκινά με δύο ήττες και μια νίκη στα τρία πρώτα παιχνίδια, γεγονός που οδηγεί στη φυγή του Dorsey. H ομάδα πέρασε τρένο την υπόλοιπη regular season και δια πυρός και σιδήρου στο top 16 πήρε το πλεονέκτημα έδρας με αντίπαλο την Efes Αnadolou στα play-offs και με 3-2 τελείωσε τη σειρά και ετοίμασε αποσκευές για την Ο2 World Arena του Λονδίνου.
Αντίπαλος του στον πρώτο ημιτελικό (τον οποίο δεν είδα ποτέ λόγω ανωτέρων δυνάμεων που με κρατούσαν παγιδευμένο στα δάση του Παρνασσού) η φιναλίστ της Πόλης και ορκισμένη για εκδίκηση CSKA με τον Ettore Messina στον πάγκο της. Mία CSKA η οποία φάνταζε για μια ακόμη χρονιά το φαβορί.
Το παιχνίδι όμως εξελίχθηκε σε έναν υγιή περίπατο, με τον Ολυμπιακό να κάνει ό, τι θέλει και με όποιο τρόπο το θέλει, έχοντας πρωταγωνιστή τον διαστημικό Hines να πετυχαίνει 13 πόντους και να μαζεύει 10 ριμπάουντ από τα 41 συνολικά του Ολυμπιακού έναντι 29 της ομάδας του στρατού.
Το άλλο ζευγάρι…el classico, η παρούσα πάντοτε Μπαρτσελόνα κοντραριζόταν με την Ρεάλ που έψαχνε κι αυτή την μεγάλη της επιστροφή σε τελικό μετά από 18 ολόκληρα χρόνια! Τελικό σκορ 67-74 με τους Μαδριλένους να είναι αυτοί που θα αντιμετωπίσουν την ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα.
Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΤΕΛΙΚΟΣ
Η πολυπόθητη Κυριακή 12 του Μάη 2013 είχε φτάσει και κάποιοι ακόμα στη Περδικόβρυση του Παρνασσού ψάχνουν για ανοιχτό συνεργείο αυτοκινήτων κάπου στην Αμφίκλεια. Εν τέλει το θαύμα γίνεται και σε συνδυασμό με τις μαγικές για το ματιζάκι ταχύτητες, ο γράφων θα καταφέρει να δει τον τελικό.
Στο αγωνιστικό σκέλος, ο Ολυμπιακός μπαίνει νωθρός σε αντιδιαστολή με την επιβλητικότατη Ρεαλ που πατά γερά και προηγείται στο πρώτο δεκάλεπτο με 27-10. Παρ’ όλη βέβαια τη διαφορά των 17 πόντων είχα την αίσθηση και την πεποίθηση πως δεν γινόταν να χαθεί ο τελικός από τους ερυθρόλευκους. Την ίδια σκέψη είχαν ευτυχώς όλοι στον πάγκο των Πειραιωτών και κυρίως ο αδικημένος κατά πολλούς ήρωας της βραδιάς Acie Law. O Ολυμπιακός σε μία φάση με κάρφωμα του Άντιτς βρίσκει τη σπίθα και βάζει μπροστά τις μηχανές. Καλύπτει μεγάλο μέρος της απόστασης και το ημίχρονο τον βρίσκει να υπολείπεται με 4 πόντους και με τον αρχηγό του παντελώς άποντο.
Το τρίτο δεκάλεπτο ξεκινά με 3/3 τρίποντα του Σπανούλη και συνεχίζεται με τρομακτικές άμυνες του Χάινς κάτω από το καλάθι με αποκορύφωμα το κόψιμο πάνω στο Μίροτιτς στον αιφνιδιασμό και την ολοκλήρωση της φάσης με lay-up από τον Law που ήταν και η φάση του αγώνα. Το τέλος της περιόδου βρίσκει τις 2 ομάδες ισόπαλες 61-61.
Στην 4η περίοδο ο Ολυμπιακός βρίσκει σκορ από όλους τους παίκτες, σημειώνει τον αριθμό ρεκόρ των 39 πόντων σε μία περίοδο και γίνεται η δεύτερη ομάδα που σημειώνει 100 πόντους σε τελικό και η τρίτη που καταφέρνει διατηρήσει τον τίτλο της δεύτερη συνεχόμενη φορά.
Ταυτόχρονα, ο Γιώργος Μπαρτζώκας έγινε ο πρώτος Έλληνας coach που κατακτά την Ευρωλίγκα. Βέβαια κάποιοι θα πουν: “μα πήρε έτοιμη ομάδα από τον Ντούντα” και θα απαντήσω ειρωνικά: “τον Ντούντα που πήρε έτοιμη ομάδα από τον Ιωαννίδη” για να μην ξεχνάμε πως η σαχλαμάρα είναι διαχρονική αρετή του λαού του Θρύλου και δη του μπασκετικού.