Τα ένδεκα χρόνια που μεσολάβησαν από την απόφαση του Άλεξ Φέργκιουσον να αποσυρθεί από την προπονητική μέχρι την τωρινή εικόνα της Γιουνάιτεντ δικαιολογούν τους χαρακτηρισμούς: κακοδιαχείριση, ελλειμματικό και ελλιπώς στελεχωμένο τμήμα ανάλυσης data, κακή αξιολόγηση της εξέλιξης του σύγχρονου ποδοσφαίρου και των ζητούμενων που απαιτούνται, υπερβολικά ξόδεμα χρημάτων σε μη ολοκληρωμένους ποδοσφαιριστές με συζητήσιμη προοπτική και πολλά ακόμα. Το σίγουρο είναι ότι, μονάχα, ο Λουίς Φαν Χάαλ ήταν ο κατάλληλος για να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό αναδεικνύοντας έμπρακτα νέους αθλητές του συλλόγου, διδάσκοντας προηγμένες τακτικές και έχοντας το ανάστημα να αντιπαρατεθεί με τα αδηφάγα μίντια. Τελικά, τον έδιωξαν μετά από τον κερδισμένο τελικό κυπέλλου…
Το αγωνιστικό προφίλ του συμπατριώτη του, Έρικ Τεν Χαγκ βασιζόταν στην αξιοποίηση του κενού χώρου. Απαιτείτο το ανέβασμα του πλάγιου μπακ σε θέση μέσα δεξιά ή αριστερά, αντίστοιχα, ο επιθετικός να παίζει ανάμεσα στα στόπερ, οι πλάγιοι να τρέχουν με τη μπάλα από τη γραμμή, στο πλάτος του γηπέδου, έως την περιοχή και ο Μπρούνο Φερνάντες να παίζει μόνιμα, κοντά στο δίδυμο της μεσαίας γραμμής. Γίνεται αντιληπτό πως ακόμη και στην αρτιότερη εκτέλεσή του, αυτό του είδους η ποδοσφαιρική ανάπτυξη δεν θα μπορούσε να συγκεντρώσει αρκετούς βαθμούς για να καθιερώσει τη Γιουνάιτεντ στο υποσύνολο των ομάδων του πρωταθλήματος οι οποίες διεκδικούν, με τα δικά τους πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, την κορυφή.
Η πρόσληψη του Ρούμπεν Αμορίμ, στηρίζεται στην επιτυχία επανόδου της Άρσεναλ επί των ημερών του Μικέλ Αρτέτα και τη σταδιακή, μετρήσιμα ανοδική, πορεία των Λονδρέζων. Είναι ακατόρθωτο και ουτοπικό να θεωρηθεί πως η Γιουνάιτεντ θα μεταμορφωθεί και ότι το πρόβλημα ήταν ο προπονητής της και μερικοί, συχνοί και κάπως δικαιολογημένοι είναι η αλήθεια, τραυματισμοί. Άλλωστε, οι αναμετρήσεις της τελευταίας διετίας είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα πως ούτε κακοτυχία ούτε διάφορες κακοδαιμονίες κυρίευσαν την ομάδα της εργατούπολης του αγγλικού βορρά. Όταν οι περισσότεροι αγώνες είναι στο όριο και σε ελάχιστους η υπεροχή είναι εμφανής, τα αποτελέσματα είναι μηχανορραφίες της ρουλέτας. Απολύτως, μη ελέγξιμες και αποδεδειγμένες ζημιογόνες για το χρήστη από την κατασκευή και το σκοπό της ύπαρξής της.
Γενικότερα, πρέπει να έχουμε κατά νου το γεγονός ότι το πορτογαλικό πρωτάθλημα είναι πιο κοντά στο επίπεδο του ελληνικού παρά σε εκείνο του αγγλικού. Επομένως, όσα θα ακολουθήσουν σε μορφή καταγραφής και σημειώσεων καλό θα ήταν να ληφθούν υπόψιν υπό την κλίμακα προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Ο Πορτογάλος προπονητής εφαρμόζει τη διάταξη 3-4-3 δίνοντας σύνθετους ρόλους στους παίκτες του για να τους ακολουθήσουν στο χορτάρι. Η τάση του να διασπώνται οι γραμμές, εδώ είναι δόγμα. Ξεκινά από τη δυνατότητα των κεντρικών αμυντικών να κρατούν μακριά από την περιοχή και σε ψηλά μέτρα την τελευταία γραμμή άμυνας, ενώ παράλληλα έχουν την ευθύνη της άμεσης μεταφοράς της μπάλας όταν κρίνεται απαραίτητο. Την ίδια στιγμή, οι χαφ με τον τρόπο που τοποθετούν το κορμί τους για να υποδεχτούν τη μπάλα οφείλουν να παίρνουν γρήγορες αποφάσεις.
Ειδικότερα, η τριάδα της άμυνας έχει την εντολή να τρέχει τη μπάλα, ξεκινώντας την επιθετική οργάνωση και αναδίπλωση. Οι ίδιοι, παίζουν τις πάσες προς τα ανεβάσματα των πλαγίων μπακ οι οποίοι κινούνται, σε πολλές περιπτώσεις, σαν εξτρέμ. Οι τελευταίοι χρησιμοποιούν την ικανότητά τους για να κερδίσουν χρόνο προκειμένου να τους προσεγγίσουν οι της επιθετικής γραμμής, να έχουν τον παίκτη παραπάνω στα συγκεκριμένα τετραγωνικά. Εάν αυτό δεν πετύχει, τότε μπαίνουν στην εξίσωση οι μέσοι. Οι μπακ παραμένουν ψηλά δίνοντας το πλάτος. Οι δύο της επίθεσης πατούν περιοχή. Ετούτο συμβαίνει ανεξάρτητα από το εάν η ομάδα έχει ή όχι τη μπάλα. Στόχος είναι η πύκνωση.
Αφού είδαμε τι γίνεται με τη μπάλα, να δούμε τι συμβαίνει χωρίς αυτήν. Η μπροστινή τριάδα ελαττώνει την απόσταση με τους μέσους. Η διπλή γραμμή οχυρώνει την πρώτη ζώνη πίεσης. Οι πλάγιοι μπακ, μόλις προσβληθεί το πρώτο “οχύρωμα” συμμετέχουν και εκείνοι στην ανάσχεση. Είναι προφανές, ότι όπως μας διδάσκουν οι σπουδαίοι Ιταλοί προπονητές της δεκαετίας του 1990, διατάξεις και σχηματισμοί με τριάδα πίσω, μπορούν εύκολα να μεταλλαχθούν σε 5-2-3 ή 5-4-1.