Δεν μπορώ να πω ότι δεν μου χάλασε η διάθεση με την ήττα από τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ, θα ήταν ψέμα άλλωστε αν το πω. Ωστόσο, αυτή η ήττα αν εντός της ομάδας της διαχειριστούν σωστά, εκείνοι που πρέπει δηλαδή, μπορεί να είναι ευεργετική. Όπως όταν είχαμε χάσει την πρόκριση στην επόμενη φάση του κυπέλλου από τον Μπλουμς και μετά ναι μεν έφυγε ο Μπαρτζώκας αλλά ο Ολυμπιακός έφτασε μέχρι τον τελικό της Ευρωλίγκας και πήρε με σκούπα το πρωτάθλημα απέναντι στους πράσινους και στο τέλος της χρονιάς δεν θυμόταν κανένας την ήττα του Ολυμπιακού για το κύπελλο.
Πρέπει να βάλουμε όλοι καλά στο μυαλό μας ότι η ομάδα δεν είναι ομαδούλα όταν χάνει και ομαδάρα όταν κερδίζει. Η αλήθεια είναι κάπου στην μέση. Μην ξεχνάμε ότι έχουμε ακόμα Νοέμβριο και δεν θα ήθελα προσωπικά να πηγαίνουμε τρένο αυτή την περίοδο. Ας περιμένουμε μέχρι τον Μάρτιο-Απρίλιο για να κρίνουμε σε μια πιο αντικειμενική βάση τη συνολική μας πορεία.
Αρχικά, λοιπόν, θα αναφερθώ λίγο στην ήττα από τον Παναθηναϊκό. Δυστυχώς. για ακόμα μια φορά ο ερχομός του κύριου ανταγωνιστή για το πρωτάθλημα στο ΣΕΦ, με την πλάτη στον τοίχο, έχει υπαρκτό αποτέλεσμα. Έτσι, καταφέρνουν και παίρνουν ένα σημαντικό διπλό. Ποτέ δεν τους έχουμε κερδίσει όποτε είναι με την πλάτη σε αδιέξοδη διαδρομή προκειμένου να τους προκαλέσουμε μεγαλύτερη εσωστρέφεια. Αντιθέτως, πάντα θα τους ανασταίνουμε και αυτό δεν άλλαξε ούτε την παρούσα φορά. Βέβαια, για εμένα δεν ήταν τόσο must win παιχνίδι, τέτοιο ήταν με την Μακάμπι και πραγματικά προτιμώ να μείνει η έδρα απόρθητη στην Ευρωλίγκα παρά στην Α1. Εκεί ό,τι κριθεί θα κριθεί τον Ιούνιο, ενώ στην Ευρωλίγκα κάθε αγωνιστική μετράει και τα λάθη δύσκολα συγχωρούνται.