Μιας και έχουμε ήδη μπει σε πασχαλινούς ρυθμούς, έστω και με την κατάσταση αυτή που επικρατεί, είπα να κάνω και εγώ με σειρά μου μια αναδρομή σε ένα προηγούμενο Πάσχα, σε ένα Πάσχα που οι ζωές μας ήταν ακόμα φυσιολογικές και που ο Ολυμπιακός ήταν ακόμα μια ομάδα που θεωρούνταν συν-διεκδικήτρια του ευρωπαϊκού τίτλου. Θα πάμε λοιπόν στην πασχαλινή περίοδο του έτους 2015 και στα μεγάλα παιχνίδια που είχαμε ζήσει τότε με την Μπαρτσελόνα για τους 8 της Ευρωλίγκα.
Η σειρά των πλέι οφ ξεκίνησε την εβδομάδα του Πάσχα με μεγάλο φυσικά φαβορί την ισπανική ομάδα. Το Game 1 της σειρά βρήκε τον Ολυμπιακό σε ιδιαίτερα παθητικό ρόλο και η ήττα ήταν αναπόφευκτη με μια διαφορά γύρω στους 16 πόντους αλλά ακόμα και τότε δεν θεωρούσες τον Ολυμπιακό αποκλεισμένο ή ότι έστω δεν έχει τύχη και αυτό ήταν κάτι που πίστευαν και οι ίδιοι οι παίχτες της ομάδας.
Για αυτό λοιπόν στο δεύτερο παιχνίδι της σειράς ο Ολυμπιακός μεταμορφώθηκε και διέλυσε την Μπαρτσελόνα παίρνοντας άνετα το πλεονέκτημα έδρας. Κάπου εδώ θα ήθελα να μοιραστώ και μια προσωπική ιστορία σε ότι αφορά το συγκεκριμένο παιχνίδι. Μια μέρα πριν το συγκεκριμένο παιχνίδι είδα ένα όνειρο, στο οποίο δεν είδα, και καλά, το παιχνίδι και κερδίσαμε. Οπότε και εγώ σαν πιστός Ολυμπιακός και προληπτικός άνθρωπος έκανα αυτό που έπρεπε, πήρα την τότε κοπέλα μου και της λέω, πάμε σινεμά. Φυσικά είχα τον αδερφό μου καθ’όλη την διάρκεια της ταινίας να με ενημερώνει με τα σκορ των δεκαλέπτων. Όπως καταλαβαίνετε από ένα σημείο και μετά ένιωθα τόσο δικαιωμένος για αυτή μου την απόφαση και παράλληλα τόσο δακτυλοδεικτούμενος ως “γκαντέμης” από τους φίλους μου οι οποίοι θεώρησαν πως κερδίσαμε επειδή δεν είδα εγώ το παιχνίδι (μεταξύ μας και ο ίδιος αυτό θα πίστευα), αλλά αφού βγήκε το όνειρο και από μεριάς μου βοήθησα όσο γινόταν την ομάδα με το να ακολουθήσω πίστα το όνειρο έπρεπε μετά να αποδείξω ότι δεν είμαι και γρουσούζης.
Όποτε μετά στο Game 3 ήμουν εκεί, σε μια ακόμα μεγάλη νίκη και μετά στο Game 4 όπου ήταν η ολοκλήρωση ενός άλλου ονείρου, της εισόδου του Ολυμπιακού σε ένα ακόμα φάιναλ φορ και της έναρξης ενός άλλου, την κατάκτηση του τροπαίου.
Η κατάκτηση αυτή δεν ήρθε αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία γιατί ξέραμε, τότε, ότι ο Ολυμπιακός είναι στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ξέραμε πως όσα δεν έγιναν τότε θα μπορούσαν να γίνουν την επόμενη χρόνια και αυτό είναι κάτι που θέλουμε να ξανά αισθανθούμε και από του χρόνου και του παραχρόνου και γενικά πλέον… Ο Ολυμπιακός έχασε τον δρόμο του τα τελευταία χρόνια, αλλά η φανέλα του δεν χάνει το βάρος της, απλά πρέπει να το θυμηθεί και όταν γίνει αυτό, τότε θα επιστρέψει εκεί που ανήκει, στην κορυφή!
Καλό Πάσχα σε όλους!