Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου (29/3/1943-17/5/2022) ήταν μια ιδιοφυΐα που ξεπέρασε τα σύνορα όχι μόνο της Ελλάδας και του κόσμου αλλά και του διαστήματος. Είχε μια δαιδαλώδη διαδρομή από τα συγκροτήματα της Αθήνας μέχρι τη συνάντηση με τη NASA και το μαρς του Οδυσσέα. Ωδές για το σύγχρονο κόσμο, ραψωδίες για το Βυζάντιο με την Ειρήνη Παππά. Πιστός και περίκλειστος. Μυθωδία. Μοίρασε τη ζωή του στο Λονδίνο και το Παρίσι αν και γεννήθηκε στο Βόλο. Αισθανόμενος ότι η γη είναι ένα άστρο, έγραψε μουσική για τα άστρα με ήρωα του, τον Οδυσσέα. Σαν χορός ελληνικής τραγωδίας στο διάστημα. To ταλέντο του το έδειξε στα έξι του χρόνια. Το διαμάντι της ψυχεδελικής μουσικής, ο διπλός δίσκος “6 6 6” ήταν σημείο καμπής στην καριέρα του. Η πόλη η οποία τον υποδέχτηκε και του έδωσε το χώρο της αδιάλειπτης δημιουργίας, χωρίς την υποκριτική μιλιά των προυχόντων και κυρίως του αχυρένιους εγκεφάλους της Ελλάδας, φιλοξενεί το φετινό τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ ανάμεσα στη Ρεάλ Μαδρίτης και τη Λίβερπουλ.
Η φετινή Ρεάλ Μαδρίτης (13 Τσάμπιονς Λιγκ ή κύπελλα πρωταθλητριών) και η νοοτροπία της, δεν θυμίζει σε την ομάδα που γνωρίσαμε την τελευταία 25ετία. Η πρωταθλήτρια Ισπανίας, φέτος αποτελείται από ένα σύνολο παικτών με ετερόκλητα ατομικά χαρακτηριστικά. Πέραν από ηλικιακό κομμάτι που είναι εμφανές, παρατηρούμε ένα κράμα ιδιοτήτων. Από την μια τεχνικά άρτιων ποδοσφαιριστών άλλα όχι τόσο αθλητικών και από την άλλη περισσότερο ταχυδυναμικών, οι οποίοι, ωστόσο, στερούνται την τεχνική κατάρτιση των πρώτων. Ο Αντσελότι, έχει κατορθώσει να ταιριάξει τα κομμάτια του παζλ με στοχεύμενο τρόπο. Η εμπειρία που απέκτησε από την Μίλαν, πάνω στην όσο γίνεται καλύτερη διαχείριση βετεράνων ποδοσφαιριστών, είναι προφανής και εμφανής. Ο ίδιος φαίνεται να έχει δημιουργήσει ένα ιδιαίτερο καλό κλίμα μέσα στα αποδυτήρια και παράλληλα γνωρίζει πώς να αξιοποιεί σωστά τον κάθε παίκτη. Οι ποδοσφαιριστές με τη σειρά τους, στο επιθετικό κομμάτι παρουσιάζονται να έχουν μια ελευθερία κινήσεων στον αγωνιστικό χώρο. Έτσι, παρατηρούμε να γίνονται επιθέσεις οι οποίες είναι δουλεμένες στο τακτικό κομμάτι, αλλά και επιθέσεις που έχουν έντονο το στοιχείο της ατομικής πρωτοβουλίας. Το παραπάνω σχετίζεται, άμεσα, με το γεγονός της φυγής του Κριστιάνο Ρονάλντο, καθώς πολλοί παίκτες έχουν μετατραπεί από κομπάρσοι σε πρωταγωνιστές.
Στο τακτικό κομμάτι οι Μαδριλένοι έχουν κατορθώσει και δημιουργήσει τρίγωνα στον αγωνιστικό χώρο που ξέρουν να ξεκλειδώνουν τις αντίπαλες άμυνες. Οι Μπενζεμά, Μόντριτς, Βινίσιους και Μεντί συνεργάζονται πολλές φορές με κλειστά μάτια. Ο Μόντριτς αν και μεγάλος σε ηλικία, πετυχαίνει να τα βγάλει εις πέρας με τους πιο αθλητικούς αντίπαλους χαφ, εκμεταλλευόμενος την υψηλή τεχνική που, πλέον, μόνο ίδιος κατέχει στη συγκεκριμένη θέση. Από την άλλη, ο Μπενζεμά με όπλο και αυτός την υψηλή τεχνική του, προκαλεί βραχυκύκλωμα στις αντίπαλες άμυνες. Η αιτία όλου αυτού είναι πολύ απλή, αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι οι σύγχρονοι αμυντικοί, δεν ξέρουν να μαρκάρουν στην κατά μέτωπο επίθεσή τον επιτιθέμενο, αλλά κύριο μέλημα τους αποτελεί το πώς θα βγουν πρώτοι ή το πώς θα βγάλουν οφσάιντ τον αντίπαλο. Τέλος, δεν μπορεί να μην γίνει ειδική μνεία στον Κουρτούα. Προσωπική μου γνώμη είναι το πιο ολοκληρωμένο δείγμα που έχουμε δει σε τερματοφύλακα. Αλλά εκείνο το στοιχείο το οποίο ξεχωρίζει πάνω του, είναι οι τρομερές τοποθετήσεις που έχει στα τετ α τετ. Οι τελευταίες κλείνουν όλο το πεδίο του εκτελεστή και τον αναγκάζουν να σημαδέψει το απέναντι γάμα του τέρματος. Με αποτέλεσμα η μπάλα, σχεδόν πάντα, όταν επιχειρείται αυτό, να βγαίνει εκτός ορίων των γραμμών του γηπέδου.
Η ομάδα από το Λίβερπουλ ( έξι Τσάμπιονς Λιγκ ή κύπελλα Πρωταθλητριών) έκανε την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο στροφή προς τα έξω και στροφή προς τα μέσα. Καθώς, η ευτυχία βρίσκεται και μέσα και έξω. Δεν είχαν ψευδαισθήσεις και ουτοπίες σχετικά με την επιλογή διοργανώσεων. Διεκδίκησε όλους τους εγχώριους στόχους, έφτασε σε τρίτο τελικό από το 2018 και ο χάρτης της νύχτας την έφερε στη γαλλική πρωτεύουσα με αντίπαλο τη Ρεάλ Μαδρίτης. Η ισπανική ομάδα, με το δικό της, ολότελα ξεχωριστό τρόπο, κατάφερε να επιβεβαιώσει πως στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι τελικοί που επιθυμεί το φίλαθλο κοινό, δεν πραγματοποιούνται.
Ο Κλοπ κατά τη διάρκεια του χειμώνα κατέκρινε την απόφαση της αγγλικής ομοσπονδίας ποδοσφαίρου για τη μη εναρμόνιση και τήρηση των πέντε αλλαγών όπως συμβαίνει στα υπόλοιπα πρωταθλήματα. Παράλληλα, ενώ η Ρεάλ κατέκτησε το πρωτάθλημα με 13 βαθμούς διαφορά από τη Μπαρτσελόνα, η Λίβερπουλ έφτασε στα όρια τη Σίτι και έμεινε ένα βαθμό πίσω (93 έναντι 92) και 18′ από τον τίτλο.
Βασικές διαφορές σε σύγκριση με τη Λίβερπουλ του τελικού στο Κίεβο είναι ο χρόνος δουλειάς ενός συνόλου ποδοσφαιριστών, προπονητών, επιστημόνων και η βελτίωση σε συγκεκριμένους τομείς του παιχνιδιού μα και σε θέσεις της ενδεκάδας. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ο Άλισον Μπέκερ. Έτσι, πλέον οι τερματοφύλακες, ακόμα και στα τετ α τετ δύσκολα χρησιμοποιούν τα χέρια τους. Όλα γίνονται με τη σωστή στάση του σώματος, την τοποθέτηση του κορμού, τη γρήγορη αντίληψη της εξέλιξης της φάσης και τις εργατοώρες στο γήπεδο. Γι’αυτό είναι ευκρινές ότι η μέριμνα των επιθετικών είναι να σουτάρουν κάτω από το πόδι που λυγίζει, συρτά και χωρίς να αναπηδήσει η μπάλα.
Εξάλλου, πρωτεύοντα ρόλο στο υψηλότατο επίπεδο των νοκ άουτ του Τσάμπιονς Λιγκ παίζει η ευστοχία στις πάσες διότι βοηθά και αναπτύσσει τους παίκτες στο χορτάρι. Είναι μείζον θέμα σε στιγμές πίεσης του αντιπάλου να αναχαιτίζεται η απειλή, χωρίς να γυρίζει η μπάλα στον τερματοφύλακα και εκείνος υπό τις δεδομένες συνθήκες, να τη σηκώνει.
Επιπρόσθετα, η τριάδα Τιάγκο, Κεϊτά, Φαμπίνιο, ανεβάζει πάρα πολύ τη Λίβερπουλ. Εξαιτίας τραυματισμών, συντήρησης και αγωνιστικού καταμερισμού δυνάμεων, τους συγκεκριμένους τρεις τους είδαμε για πρώτη φορά στη Λισαβόνα στον πρώτο προημιτελικό με τη Μπενφίκα και έπειτα στο Έτιχαντ, με τη Σίτι. H Λίβερπουλ με τους τρεις έχει στο γήπεδο ποδοσφαιριστές οι οποίοι ξεφεύγουν από το πρωτύτερο πλάνο του Κλοπ, έως το 2018. Ειδικότερα, έχει αναχαίτιση με το Φαμπίνιο ασπίδα της αμυντικής γραμμής, έλεγχο του ρυθμού και καλή μεταφορά της μπάλας με τον Τιάγκο και πατήματα από τον άξονα στην περιοχή με τον Κεϊτά.
Επίσης, όπως η πρώιμη ιδέα του Γκουαρδιόλα να εμφανίσει το Φάμπρεγας στην αιχμή της επίθεσης, χωρίς κλασικό φορ με τη Μπαρτσελόνα, ήταν για το ποδόσφαιρο της δεκαετίας του 2010 κάτι πρωτόγνωρο, η αντικατάσταση ή έστω το μοίρασμα του χρόνου μεταξύ Ζότα, και Φίρμίνο είναι για τον Κλοπ η αποτροπή στην αξιοπιστία της απειλής, με το Ντίας άρτια προσαρμοσμένο γρανάζι της μηχανής. Ίδια λογική ποδοσφαίρου, με άλλες οδηγίες, εφαρμόζουν τόσο ο Πεπ όσο και ο Τούχελ. Το χρήμα και ο ορθός λόγος. Η κοσμική εξουσία στον άνθρωπο χωρίς φαντασία.
https://www.youtube.com/watch?v=ccJJ0uxigVA
Η εικόνα του δεύτερου αγώνα στον ημιτελικό με τη Βιγιαρεάλ, ενδεχομένως, να είναι το πάτημα για την τακτική της Ρεάλ και αυτό διότι, η αμυντική διάταξη της ομάδας του Έμερι ξεκινούσε με πίεση 10-15 μέτρα μετά τη μεσαία γραμμή. Δεν ασκούσαν πίεση στους αμυντικούς. Ήταν απλωμένοι τέσσερις παίχτες. Οι δύο στην κορυφή και δύο χαμηλότερα και στα πλάγια. Όταν, η μπάλα περνούσε το πρώτο εμπόδιο, τότε, παρατάσσονταν με ένα 4-4-2, συμπαγές, με δύο ζώνες μπροστά από τον τερματοφύλακα και πολύ κοντά τις γραμμές. Όταν έπρεπε να επιτεθούν, επέλεξαν πολλά σηκώματα της μπάλας με σημείο αναφοράς το πεδίο στο χώρο πίσω από την εσωτερική κίνηση του Άρντολντ, και τα ανεβάσματα του Ρόμπερτσον.
Αναλυτικότερα, έβγάζαν φάσεις από τα αριστερά αφού γνώριζαν πως ο Άρνολντ, το καλύτερο δεξί πόδι για χτύπημα εν στάσει της μπάλας, πρέπει να παίζει στον άξονα για να έρχεται σε περισσότερες επαφές ο Σαλάχ μέσα στην περιοχή έχοντας διανύσει λιγότερα μέτρα με τη μπάλα και επομένως, ευκολότερο τελείωμα με μικρότερη καταπόνηση. Μόνον έτσι θα μπορεί να κρατηθεί η Ρεάλ από το να μην μπει στην περιοχή της και να απορροφήσει την πίεση. Να βγάζει άμεσα τη μπάλα. Ο τελικός του Κυπέλλου με την Τσέλσι έδειξε πως όταν οι Λονδρέζοι προσπερνούσαν την ένταση της Λίβερπουλ στο μπροστινό μπλοκ ξεδίπλωναν επιθέσεις, κυρίως από τα αριστερά της επίθεσής τους, δεδομένου ότι για να υποστηριχτεί από τη Λίβερπουλ αυτή τη τακτική, πρέπει να είναι σε απόσταση 25-30 μέτρων οι γραμμές και είναι εύκολο να δεχτεί φάσεις όταν ο Κονατέ βγαίνει ψηλά για μαρκάρισμα.
Ακόμη ένα στοιχείο για μελέτη είναι η ταυτόσημη αδυναμία των Σίτι και Λίβερπουλ, στις κυριακάτικες αναμετρήσεις τους με Άστον Βίλα και Γουλβς, να αποφύγουν να πλήθος ευκαιριών από βολέ του αντίπαλου τερματοφύλακα. Για να υπηρετήσουν την πίεση και τη συγκέντρωση παικτών σε μικρό χώρο, ήταν τόσο κοντά οι γραμμές που ήταν εύκολο να φύγει παίχτης σπάζοντας το οφσάιντ είτε πάνω στο Φερναντίνιο είτε στο κενό δεξιά του Άρνολντ.