Τέλος, λοιπόν, και το πρωτάθλημα, η σειρά που ξεκίνησε με 2-0 του Ολυμπιακού ολοκληρώθηκε με 3-2 για τον Παναθηναϊκό. Ο Ολυμπιακός την πάτησε ξανά όπως την είχε πατήσει και το 2002 από την ΑΕΚ. Η χρονιά ολοκληρώθηκε με τον χειρότερο τρόπο, ελαφρυντικά υπάρχουν όπως φυσικά οι τραυματισμοί που ακόμα και στην τελευταία στροφή δεν έλεγαν να μας αφήσουν (βλέπε Φαλ και προοπτική Έβανς), αλλά είναι η πρώτη φορά που δεν πρέπει να σταθούμε στους τραυματισμούς για την φετινή κατάληξη. Να αναφερθούν ναι, αλλά όχι να σταθούμε σε αυτούς.
Ο Ολυμπιακός είχε μια τεράστια ευκαιρία να κλείσει για τα καλά το στόμα του Παναθηναϊκού, καθώς με το να κατακτούσε τον τίτλο θα έβαζε σύννεφα πάνω από την φετινή χρόνια των πράσινων και ας πήρε την Ευρωλίγκα. Θα ένιωθαν και οι ίδιοι μέσα τους ότι την πήραν επειδή δεν βρήκαν εμάς στον δρόμο τους, κάτι που θα ενίσχυε το κόμπλεξ τους απέναντι μας και για την νέα χρονιά. Δυστυχώς, όμως, ο Ολυμπιακός κατάφερε, διότι περί κατορθώματος πρόκειται, να χάσει τρία match ball στην σειρά. Οι αιτίες πολλές, σίγουρα με Φαλ μπορεί να ήταν και 3-0 υπέρ μας η σειρά αλλά μένουμε στο γεγονός ότι με το προβάδισμα των δύο νικών χάθηκε με μεγάλη ευκολία. Τα χέρια των παιχτών μας είδαν τίτλο και άρχισαν να τρέμουν και αυτό για εμένα ξεκινάει από την διοίκηση και τον οργανισμό.
Προσωπικά, δεν θέλω να πανηγυρίζω, πλέον, πορείες και προκρίσεις. Αυτά είναι για το ποδόσφαιρο, που ακόμα και φέτος που πήρε ο Ολυμπιακός ευρωπαϊκό τίτλο ξέρουμε όλοι ότι δύσκολα θα ξανασυμβεί, και εκεί είναι απολύτως φυσιολογικό να πανηγυρίσω και πρόκριση σε προημιτελικό ή και σε ημιτελικό. Στο μπάσκετ, όμως, δεν μπορώ πια να πανηγυρίζω προκρίσεις το φάιναλ φορ. Όταν βγαίνουν επίσημα και δηλώνουν ότι είμαστε ευχαριστημένοι από την παρουσία μας σε 4αδες Ευρωλίγκας τότε με τι νοοτροπία θα διεκδικήσεις το τρόπαιο; Στο μπάσκετ 6-7 ομάδες πάνε κάθε χρόνο για την διεκδίκηση του τίτλου και είμαστε μια από αυτές, συγχωρέστε με, λοιπόν, αλλά δεν θεωρώ και άθλο πια τις προκρίσεις σε φάιναλ φορ. Ναι δεν πας κάθε χρονιά αλλά για εμένα είναι πλέον η ίδια αποτυχία το να μην πας καν με το να πας και να το χάσεις όπως το χάνουμε πέντε σερί φάιναλ φορ.
Το ποδόσφαιρο το έχουμε ρημάξει στην κριτική τόσα χρόνια που πάλευε στην Ευρώπη με θηρία και πετύχαινε μεγάλες νίκες, έχανε προκρίσεις από διαιτησίες, ατυχίες κτλ, έπαιρνε πρωταθλήματα και, φέτος, έφερε ευρωπαϊκό και το μπασκετικό τμήμα το έχουμε στο απυρόβλητο. Δεν λέω να ακυρώσουμε, προφανώς, καμία προσπάθεια και σίγουρα άλλα τα έσοδα του μπάσκετ και άλλα του ποδοσφαίρου (στο ποδόσφαιρο βέβαια υπάρχει και ένα FFP που σε εμποδίζει από το να χαλάς περισσότερα από όσα βγάζεις), αλλά ο οργανισμός και ο κόσμος του Ολυμπιακού δεν πρέπει να συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο πέρα από τίτλους και ήρθε η στιγμή η διοίκηση και ο κόουτς να κάνουν την αυτοκριτική τους, να αναγνωρίσουν τα λάθη τους και να φτιάξουν μια ομάδα που θα νικάει εκεί που πρέπει και θα κατακτά τίτλους.
Πέρυσι έκαναν ότι ναναι, δεν είναι κοινό μυστικό και δεν υπάρχουν δικαιολογίες για τον περσινό σχεδιασμό. Φέτος πρέπει να κάνουν τα πάντα για να είναι όπως πρέπει ο Ολυμπιακός. Ξεκίνησαν δυναμικά κλείνοντας τον Έβανς, που όμως εκεί χτύπησε πάλι την πόρτα μας η ατυχία, αλλά πλέον πρέπει να μπουν σε νέα δεδομένα. Φέρτε τον Ντόρσεϊ, λόγω διαβατηρίου και λόγω του ότι σε εμάς έπαιξε το καλύτερο μπάσκετ του και πλέον έχει και την εμπειρία δύο φάιναλ φορ, κάντε τα πάντα να γυρίσει ο Σάσα και φέρτε έναν παιχταρά ακόμα στα γκαρντ.
Ακόμα και η φετινή ομάδα με λίγη τύχη ίσως είχε πάρει όλα τα τρόπαια που διεκδίκησε, της έλειψε όμως αυτός ο finisher, ο παίχτης που θα τελείωνε τον Παναθηναϊκό στους φετινούς τελικούς και αυτός που όταν πήγαμε την Ρεάλ στους 8 πόντους από τους 25 που χάναμε θα της έβαζε ένα τρίποντο να το πάμε στους 5 και μετά εκεί θα μιλούσαμε αλλιώς. Τέτοιοι παίχτες δεν υπάρχουν στην Ευρώπη όποτε περιμένουμε την αγορά του ΝΒΑ, που ίσως βγάλει άλλο ένα λαυράκι εκτός του Σάσα. Μιλάω, φυσικά, για τον Φουρνιέ που είναι όνειρο θερινής νυκτός αυτή την στιγμή, αλλά οι πρόεδροι πρέπει να θυμηθούν ότι κάποτε κατάφερναν να φέρουν πολύ καλούς και σοβαρούς ΝΒΑers βάζοντας το χέρι στην τσέπη και καλώς ή κακώς πρέπει να γίνει το ίδιο φέτος. Δεν τους κάνει κανένας κουμάντο στο πορτοφόλι τους, αλλά αν δεν έχουν πρόθεση να κάνουν σοβαρές αλλαγές και να ανέβει ουσιαστικά και πρακτικά το μπάτζετ ας βγουν να το πουν, εμείς πάλι θα στηρίζουμε. Αλλά, πλέον, το μοντέλο που προσπαθούσαμε να ακολουθάμε από το 12 έως και το 17 έχει παλιώσει, οφείλουν και πρέπει να μπουν χρήματα. Ακόμα και εκείνο το μοντέλο βέβαια είχε Σπανούλη-Πρίντεζη, φέτος δεν είχαμε κανέναν με τέτοια χαρακτηριστικά, όχι τόσο αγωνιστικά αλλά ηγετικά.
Κάποτε δεν στήριξαν τα καλύτερα χρόνια των Σπανούλη και Πρίντεζη με παίχτες αξίας, τώρα έχουμε με τον καλύτερο προπονητή της Ευρώπης που λοιδορείται από ένα ολόκληρο σύστημα. Στηρίξτε, λοιπόν, έστω αυτόν. Δεν πιστεύω ότι ο Μπαρτζώκας δεν θέλει παίχτες-ηγέτες, αν ήταν έτσι δεν θα πηγαίναμε δύο σερί χρονιές για Τζέιμς, ούτε θα συνεργαζόταν παλιότερα με Σβέντ και Ντιλέινι. Ας αφήσουμε λοιπόν την καραμέλα του για όλα φταίει ο Μπαρτζώκας, ο άνθρωπος απλά έχει συνηθίσει να λαμβάνει όλα τα πυρά. Φέρτε τους τρεις παικταράδες και είμαι σίγουρος ότι ο σκακιστής θα κάνει αυτά που πρέπει.
Υ.1. Επίσης, επειδή, σύντομα θα βγουν τα διαρκείας, πριν εκτοξεύσετε τις τιμές, φροντίστε τουλάχιστον να έχει βρεθεί μια λύση με το γηπεδικό σε βασικά πράγματα όπως για παράδειγμα ο κλιματισμός. Απαράδεκτο αυτό που περάσαμε στους τελικούς. Σαν να είσαι σε φούρνο μέσα!
Υ.Γ.2. Τον Γκος τον έχω κράξει φέτος αρκετά, ωστόσο, τουλάχιστον, αυτός δεν φοβήθηκε να πάρει το τελευταίο σουτ σε πολλές περιπτώσεις φέτος.