Τα ξημερώματα της Δευτέρας διεξάγεται ο τελικός του τελικού του Κόπα Αμέρικα της Εκατονταετίας.
Αξίζει να αναφέρουμε μία μικρή ιστορία πριν μπούμε στην επιμέρους ανάλυση του τελικού, αναφορικά με την ιστορία του τροπαίου. Αναλυτικότερα, από το 1916 και την πρώτη διοργάνωση το πρωτότυπο τρόπαιο δίνεται ως δωρεά προς την Conmebol από το Υπουργείο Εξωτερικών της Αργεντινής. Σχεδιάστηκε από τον οίκο Escasany στο Μπουένος Άιρες με αξία για την εποχή τα 3.000 ελβετικά φράγκα.
Το τρόπαιο έχει ύψος 75 εκατοστών, διάμετρο 30 εκατοστών και ζυγίζει περίπου 9 κιλά. Είναι κατασκευασμένο από ασήμι, ενώ έχει ξύλινη βάση που αποτελείται από τέσσερα «δαχτυλίδια» διαφορετικής διαμέτρου. Σε αυτή τη βάση τοποθετείται μετά από κάθε διοργάνωση χρυσή πλακέτα με χαραγμένο το όνομα της τελευταίας νικήτριας.
Από το 2011 το αυθεντικό τρόπαιο μεταφέρθηκε στο μουσείο ποδοσφαίρου του Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης, στο γήπεδο της Σεντενάριο. Στα επόμενα Κόπα Αμέρικα, απονέμεται στη νικήτρια χώρα μία ρέπλικα, ακριβές αντίγραφο του πρώτου σχεδίου.
Ο νικητής της φετινής διοργάνωσης των ΗΠΑ, εκτός από το καθιερωμένο τρόπαιο, θα λάβει ως αναμνηστικό και το τρόπαιο της Εκατονταετίας, ένα έπαθλο ειδικά κατασκευασμενο για τα 100 χρόνια από την πρώτη διοργάνωση. Το εν λόγω τρόπαιο, θα μείνει για πάντα στην έδρα της νικήτριας ομοσπονδίας.
Το καινούριο Κύπελλο, παρουσιάστηκε τον περασμένο Απρίλιο στην Μπογκοτά. Ο σχεδιασμός του κράτησε 89 μέρες και έγινε από τα «Epic Studios» στις ΗΠΑ, ενώ η κατασκευή του χρειάστηκε άλλες 98 μέρες, από τον οίκο «London Workshops of Thomas Lyte».
Το αναμνηστικό τρόπαιο βασίζεται στο σχέδιο του αυθεντικού, όμως από την εξωτερική πλευρά είναι επενδεδυμένο με χρυσό 24 καρατίων, ενώ η εσωτερική του πλευρά από ασήμι, ως φόρος τιμής στο αρχικό τρόπαιο. Στη διάμετρο υπάρχουν ανάγλυφα σχέδια της αμερικανικής ηπείρου και τα logos της διοργάνωσης, της CONMEBOL και της CONCACAF. Στη βάση του είναι χαραγμένα τα ονόματα των 16 χωρών που θα συμμετάσχουν στην διοργάνωση.
Ο τελικός
Στο MetLife Stadium in East Rutherford του New Jersey, θα βρεθούν αντιμέτωπες οι δύο ομάδες που συγκρούστηκαν και στην περσινή διοργάνωση της Χιλής.
Η Αργεντινή έως τώρα στη διοργάνωση έχει παρουσιάσει ένα πρόσωπο που προκαλεί τρόμο! O Χεράρδο Μαρτίνες αποφάσισε η ομάδα του να ακολουθήσει ένα πλάνο το οποίο θα δίνει την κατοχή στον αντίπαλο και μόλις πάρει εκείνη τη μπάλα , τότε αυτή θα ακουμπάει στο Μέσσι και πάντοτε θα υπάρχουν παίχτες να τρέχουν δίπλα του, με την εντολή στον τελευταίο να παίζει κάθετα, είτε να φτιάχνει συνεργασίες με τον Ιγκουαίν, λόγω της εξαιρετικής κατάστασης που βρίσκεται όλη τη χρονιά.
Οι Μερκάντο, Οταμέντι, Φούνες Μόρι και Ρόχο έχουν δώσει σκληράδα στην άμυνα, με τους Φερνάντες και Μασεράνο να παίζουν μπροστά τους. Καινοτομία του Τάτα Μαρτίνο αποτελεί το γεγονός ότι δίπλα τους, σε ρόλο εσωτερικού μέσου, συνδετικού κρίκου, τοποθετεί τον Μπανέγκα. Η ποιότητα του συγκεκριμένου παίχτη είναι αναμφισβήτητη, θυμηθείτε τον τρόπο που έπαιζε στη Σεβίλλη την τελευταία διετία. Με την τοποθέτηση αυτή μειώνει τα μέτρα που πρέπει να κάνει ο Μέσσι στο γήπεδο, τον έχει μονίμως φρέσκο και δεν χρειάζεται να κατέβει χαμηλά, στα μέτρα, ώστε να κυκλοφορήσει τη μπάλα η ομάδα του. Άλλωστε, το παράδειγμα με το Γκάγκο πέρυσι πρέπει να στοιχειώνει ακόμη τα μέλη της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της Αργεντινής! Ο Λαβέτσι, εάν παίξει λόγω του τραυματισμού που αποκόμισε στον αγώνα με την Κολομβία, δίνει ταχύτητα, δείχνοντας ότι δεν έχει χάσει το ρυθμό του αγωνιζόμενος στην Κίνα και εκμεταλλεύεται άριστα τους χώρους, γι’αυτό και η συνεργασίες του με το Μέσσι είναι καταπληκτικές.
Ερωτηματικό αποτελεί η παρουσία ή μη του Ντι Μαρία. Στους δύο αγώνες του ομίλου που πρόλαβε να αγωνιστεί πιστοποίησε για ακόμη μία φορά την κλάση του, κινείτο στους χώρους με και χωρίς τη μπάλα, δημιουργούσε παίζοντας διαγώνια και κάθετα, ενώ πατάει όλο και συχνότερα στην περιοχή. Στα γραφήματα μπορεί να φαίνεται πως αγωνίζεται ως εξτρέμ αλλά ουσιαστικά λειτουργεί ως οχτάρι. Είναι ξεκάθαρο πως του ταιριάζει αυτός ο ρόλος του αφανούς ήρωα, ο οποίος κάνει τις πιο ντελικάτες κινήσεις στο γήπεδο σε δευτερεύοντα ρόλο μιας και δε φαίνεται να μπορεί να σηκώσει το βάρος ενός πρωταγωνιστή στη μεγάλη σκηνή ενός θεάτρου. Συνυπολογίστε στα παραπάνω την ιδιαίτερη παρουσία του στη Μπενφίκα και τη Ρεάλ, τη σημαντική συνεισφορά του στην κατάκτηση του ευρωπαϊκού τίτλου το 2014 στη Λισαβόνα αλλά και το πώς (δεν) ανταπεξήλθε στην πρόκληση της Γιουνάιτεντ.
Στον αγώνα των δύο ομάδων στη φάση των ομίλων, η Αργεντινή έδωσε τη μπάλα, βρήκε μεγάλους χώρους και χτύπησε τους αργούς κεντρικούς αμυντικούς της Χιλής και πάνω τις κακές τοποθετήσεις του Βιδάλ στη μεσαία γραμμή.
Στους προημιτελικούς απέκλεισε την έκπληξη έως τότε του τουρνουά τη Βενεζουέλα χωρίς προβλήματα, ενώ στον ημιτελικό με μεγάλη ευκολία άφησε έξω τη διοργανώτρια χώρα των Η.Π.Α.
H Χιλή με τον τίτλο του 2015 μαζί της συμμετέχει και εφέτος στον τελικό. Σε διάταξη 4-4-2 ή ορθότερα 4-4-1-1, θα εξηγήσουμε το λόγο αργότερα, τοποθετούνται οι Χιλιανοί του Αντόνιο Πίτσι στο γήπεδο. Η τετράδα με τους επιθετικούς ακραίους αμυντικούς Ίσλα και Μποσεζούρ, και τους Μεδέλ και Χάρα στο κέντρο της, δίνει ισορροπία και επιθετικότητα όταν η ομάδα έχει τη μπάλα αλλά υστερεί εμφανέστατα σε ταχύτητα, ενώ δέχεται και πολλές φάσεις από μακρινές μπαλιές στην πλάτη της. Στη μεσαία γραμμή οι Αρανγκουίθ και Βιδάλ θα αποτελέσουν το κεντρικό δίδυμο, με τους Σίλβα και Ερνάντεθ να βρίσκονται στα πλάγια με μειωμένο πλάτος και με ρόλο να δημιουργούν μεγάλη πυκνότητα στο χώρο του κέντρου.
Ο Σάντσεθ είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής της ομάδας, κάνει πολλά μέτρα με τη μπάλα, τρέχει και ξεκινάει από χαμηλά στο γήπεδο, πλαισιώνει το Βάργκας στην επίθεση και παίζει ανάμεσα στους αντίπαλους αμυντικούς, ενώ έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο, να δίνεται εντολή από τον εκάστοτε αντίπαλο προπονητή να αναλάβει να τον περιορίσει το εξάρι της ομάδας, παίρνοντας την κίνησή του.
Προκάλεσε εντύπωση ο τρόπος, οι συνεργασίες που έφτιαξαν και η ευκολία που άνοιξαν τη σκληρή άμυνα των Μεξικανών, ενώ δεν μπορεί να κριθεί, λόγω των καιρικών συνθηκών που διεξήχθη ο αγώνας, η αναμέτρηση με την Κολομβία. Πάντως, δεν βγάζουν την ίδια ένταση συγκριτικά με τη διοργάνωση που έλαβε χώρα στη Χιλή, ενώ ανεβάζουν λιγότερους, κυρίως από τα άκρα, παίχτες από τις πίσω γραμμές για να στηρίξουν την επιθετική λειτουργία. Ωστόσο, ενδεχομένως, να είναι και η καλύτερη ομάδα αυτή τη στιγμή στην Κεντρική και Νότια Αμερική στην κίνηση των παιχτών χωρίς τη μπάλα, με καλές τοποθετήσεις και αποφάσεις, κάτι που είναι εξαιρετικά δύσκολο, δεδομένου ότι δεν είναι σύλλογος αλλά εθνική ομάδα.
Kαλή απόλαυση!