Ενώ, η πρεμιέρα του Ευρωμπάσκετ είναι σε λίγες ώρες και πλησιάζει η δική μας σειρά για τα φώτα της σκηνής, στο απόγευμα της Παρασκευής, εμείς, αυθαίρετα, θα γυρίσουμε στο προολυμπιακό τουρνουά του Καναδά, στη Βικτόρια, πριν από ένα χρόνο και κάτι ημέρες.
Τα ανθρώπινα όνειρα είναι για να καταρρέουν, αναφέρει μια ισπανική παροιμία. Όμως, εδώ, παρότι δεν ήρθε η πρόκριση για τους, ετεροχρονισμένους, Ολυμπιακούς Αγώνες της Ιαπωνίας, ο Ρικ Πιτίνο ευεργέτησε το ελληνικό μπάσκετ, βγάζοντάς το από τη λιμνάζουσα κατάσταση η οποία περιγραφόταν με τον επιθετικό και εν πολλοίς κατηγορηματικό προσδιορισμό “σκεπτόμενο”.
Συγκεκριμένα, τότε, η ελληνική ομάδα αναζητούσε να επιτεθεί στο transition, είτε εκδηλώνοντας αιφνιδιασμούς (πρώτα 4 δευτερόλεπτα) είτε να δημιουργήσει ανισορροπία μέσω γρήγορων καταστάσεων (πρώτα 7-8 δευτερόλεπτα) με early drag (σκριν στη μπάλα ενόσω οι πλαϊνοί τρέχουν στις θέσεις τους, με το γκαρντ να επιτίθεται προς το χώρο που χαρακτηρίζεται, ζωγραφιστό). Όλες οι επιθετικές επιλογές κατέληγαν σε δράσεις με πικ εν ρολ. Παράλληλα, υπήρχε εντολή για να πηγαίνουν οι παίκτες πολύ επιθετικά στο ριμπάουντ δεδομένου ότι διαθέταμε και διαθέτουμε, εξαιρετικά μεγέθη σε όλες τις θέσεις. Εκτός αυτών, στο αμυντικό κομμάτι στηριζόταν, κυρίως, στην επιθετική άμυνα που θα προσφέρει αλλοιώσεις (deflections) και ενδεχομένως γρήγορη ανάπτυξη της επίθεσης. Έτσι, αδρομερώς προέκυπτε το εξής σχήμα: (Επιθετική άμυνα > Deflections > Fastbreak (4-5 sec) > Transition (7-8 sec) > Pick-n-Roll).
Το μικρό δείγμα των φιλικών αγώνων, με τα μπόλικα προβλήματα απουσιών ενσωμάτωσης και τραυματισμών, όπως και οι δύο αγώνες για την προκριματική φάση του Μουντομπάσκετ μας έδωσαν την πρώτη γεύση για τη στόχευση της ομάδας μέσω του αγωνιστικού πλάνου από το Δημήτρη Ιτούδη και τους συνεργάτες του.
Αρχικά, η διάθεση για τρέξιμο και πρόκληση λαθών στο παιγνίδι του αντιπάλου. Εδώ, εντοπίζουμε τρεις παράγοντες. Όπως προαναφέραμε, την προσπάθεια για αλλοιώσεις και τρέξιμο (30 πόντοι με το Βέλγιο), τη βοήθεια και άμεση επιστροφή στον παίκτη ώστε να καλυφθούν οι χώροι, τομέας που με τα αδέρφια Αντετοκούνμπο, γίνεται ευκολότερος, και την άμυνα με αλλαγές. Ερωτηματικό στην τελευταία, αποτελεί η κάλυψη στις λόμπες. Τις άμεσες από την κορυφή ή όταν σημαδεύεται το πλεονέκτημα καθώς μετακινείται η μπάλα στις 45 μοίρες.
Με τη Σερβία και περισσότερο με το Βέλγιο, εξαιτίας του μεγέθους και του ανοίγματος χεριών των αθλητών, χρησιμοποιήθηκαν τόσο οι αλλαγές στην άμυνα όσο και η επιθετική έξοδο σε εκείνους οι οποίοι παίρνουν τις αποφάσεις ωθώντας τους στο “κακό” τους χέρι.
Στο επιθετικό κομμάτι, έγινε προσπάθεια να δοθούν στους δημιουργούς μας σκριν στη μπάλα υπό τις συνθήκες που έχουν συνηθίσει και είναι αποδοτικότεροι, ώστε να συνεργαστούν με εκείνους οι οποίοι αναζητούν τη συνδρομή τους για να τελειώσουν τις μπάλες κάτω από το καλάθι. Ωστόσο, έγινε εμφανές πως αν δεν τελεσφορήσει η πρώτη ενέργεια εκδήλωσης επιθετικής κίνησης, υπάρχει πρόβλημα στην κυκλοφορία και οι φάσεις καταλήγουν στο ένας εναντίον ενός. Το πρόβλημα συνίσταται στο γεγονός ότι έτσι, μένουν ανενεργοί πολλοί παίκτες, με χαρακτηριστικά και προσόντα στο τρίποντο και τα κοψίματα από τη βασική γραμμή και εξαντλούνται οι λύσεις στην εξέλιξη των αγώνων από Γιάννη και Ντόρσεϊ. Επιπλέον, το ποσοστό στις ελεύθερες βολές, στα όρια του 40% είναι, χωρίς περαιτέρω σχόλια, ανησυχητικό!
Κλείνουμε τη σημερινή εισαγωγή στις σημειώσεις μας, καταγράφοντας το τι περιμένουμε και από ποιους καταλύτες και κρυφούς παράγοντες. Ειδικότερα, αναμένουμε περισσότερες συνεργασίες του Καλάθη με το Γιάννη και το κυριότερο, παρά το ρίσκο του μακρινού σουτ, να παίζουν περισσότερη ώρα μαζί. Η ανοικτή γραμμή με τον Καναδά δίνει τη δυνατότητα να θυμηθούμε πως στην αναμέτρηση με την Τουρκία, οι αντίπαλοι είχαν χτίσει την αμυντική τους προσέγγιση στο να σταματήσουν το επιθετικό μας ρυθμό στο ανοικτό γήπεδο αλλά κυρίως τις πικ εν ρολ δράσεις των Σλουκά, Καλάθη και Παπαγιάννη. Βλέπαμε τις βοήθειες που υπήρχαν πάνω στα δύο γκαρντ και πώς έκλεινε προς τα μέσα η άμυνα σε κάθε βύθισμα του Παπαγιάννη ρισκάροντας κάποιο περιφερειακό σουτ. Κάπως έτσι ο Λαρεντζάκης ενεργοποιήθηκε, βάζοντας 11 από τους 27 πόντους της ομάδας στο ημίχρονο. Ήταν κάτι μη αναμενόμενο, η δυνατότητα προσαρμογής είναι μικρή σε τουρνουά εθνικών ομάδων και κατά συνέπεια η άμυνα των Τούρκων παρέμεινε αδρανής απέναντί του. Το παράδειγμα του Λαρεντζάκη είναι η αφορμή για να σημειώσουμε και να δούμε στην πράξη το πόσο καλός και ανταγωνιστικός είναι ο πάγκος της ελληνικής ομάδας συγκριτικά με τους αντίστοιχους των έτερων διεκδικητών μεταλλίων.
Τέλος, θα μπορούμε να παίρνουμε σταθερά πόντους από την άμεση μετάβαση της άμυνας στην επίθεση; Τι ρόλο θα έχει ο Θανάσης και σε ποια θέση θα μπορέσει να προσφέρει, χωρίς υπερβολές και αδικαιολόγητο εκνευρισμό, με την πρέπουσα συμμετοχή στο επιθετικό μισό; Τι αγωνιστικό πρόσωπο θα παρουσιάσει ο Ντόρσεϊ και κατά πόσο θα είναι συγκεντρωμένος και με καλές επιλογές στα κομβικά κομμάτια των νοκ άουτ; Με ποιες πεντάδες θα είναι εφικτότερο να βρίσκει ατομικές επιθετικές φάσεις ο Γιάννης χωρίς αποσυντονισμό των υπολοίπων και επίσης, θα επιλεχθεί από το τεχνικό επιτελείο να παίρνει τη μπάλα από την αρχή των 24 δευτερολέπτων; Θα παρουσιάσουμε πίεση στη μπάλα η οποία να ξεκινά, συνήθως, από τα ¾ του γηπέδου; Θα ανεβάσουμε τη πίεση μακριά από τη μπάλα σε παίκτες σημεία αναφοράς των αντιπάλων με περίσσιο ατομικό ταλέντο; Θα καταφέρουμε να κρατήσουμε αλώβητη τη ρακέτα μας ώστε το πεδίο δράσης που θα παραχωρούμε να είναι «σκοτωμένα» τρίποντα χωρίς ουσία; Οι ψηλοί μας θα παίξουν σπουδαία περιφερειακή άμυνα ή μετά το πρώτο βήμα προσπεράσματος ή αλλαγής κατεύθυνσης θα κάνουν φάουλ; Το σημαντικότερο, κατά την ταπεινή μας γνώμη. Όταν οι προπονητές, στα χιαστί, αποφασίσουν να στήσουν, απέναντι στο Γιάννη, την άμυνα που πρώτοι, προ τριετίας οι Σέλτικς εφάρμοσαν (στην Ευρώπη και το μπάσκετ της ΦΙΜΠΑ δεν υφίστανται τα αμυντικά τρία δευτερόλεπτα), θα έχουμε ικανοποιητικό ποσοστό έξω από τη γραμμή για να την ξεθεμελιώσουμε, με τον αθλητή μας σε θέση 5;
Υ.γ. Τις επόμενες ημέρες, ο Redboss, ο Παντελής Πλατής, ο Μάνος Τριμπόνιας και ο υπογράφων, θα σας κρατούν, υστεροκαλοκαιρινή, μπασκετική συντροφιά, με σχόλια και αναλύσεις των αγώνων της ελληνικής εθνικής ομάδας και όσων συγκεντρώνουν, εμφανώς ή στο ημίφως, την προσοχή για το παρόν, το μέλλον και τη γενικότερη εξέλιξη του αθλήματος.