Ο Δον Κιχώτης είναι ένας αναγνώστης. Για την ακρίβεια, η ανάγνωση είναι η τρέλα του. Ο Δον Κιχώτης θα ήθελε να μετατρέψει σε πραγματικότητα ό,τι είχε διαβάσει σε βιβλία γύρω από την ιπποτική ζωή του. Ο υπαρκτός κόσμος, κόσμος ιπποτών και ληστών, ξενοδόχων, κακότροπων ανδροπρεπών υπηρετριών, στρατιών από αλυσοδεμένους αιχμαλώτους, απορρίπτει τη φαντασία του Δον Κιχώτη, τον ταρακουνάει σαν ιδαλγό σε μια κουβέρτα και χειροδικεί εναντίον του. Παρόλα τα χτυπήματα της πραγματικότητας ο Δον Κιχώτης εμμένει να βλέπει γίγαντες εκεί όπου υπάρχουν μονάχα ανεμόμυλοι. Τους βλέπει γιατί έτσι του λένε τα βιβλία ότι πρέπει να βλέπει. Αλλά υπάρχει μια καταπληκτική σκηνή όταν ο Δον Κιχώτης, ο ακόρεστος αναγνώστης, βλέπει ότι και αυτός ως αναγνώστης είναι με τη σειρά του ανάγνωσμα. Είναι η στιγμή όπου ένα λογοτεχνικό πρόσωπο, ο Δον Κιχώτης, για πρώτη φορά στην ιστορία της λογοτεχνίας μπαίνει σε ένα τυπογραφείο στη Βαρκελώνη. Έφτασε έως εκεί για να καταγγείλει την απόκρυφη έκδοση των περιπετειών του. (…) Μυστικά που μόνον η τυπογραφία και η ανάγνωση θα κοινοποιήσουν στους πρωταγωνιστές της ιστορίας τη γνώση και την κριτική. Τη δημοκρατική εξέταση. Πέθανε ο σχολαστικισμός. Γεννήθηκε η ελεύθερη έρευνα!
Κάρλος Φουέντες, Σε αυτά πιστεύω, εκδόσεις Καστανιώτης, απόσπασμα.
Ο Παναθηναϊκός φιλοξενήθηκε από τη Ρεάλ στη Μαδρίτη, την Πέμπτη 17/10, κλείνοντας τη διπλή αγωνιστική του υποχρέωση για την προηγούμενη εβδομάδα. Βρέθηκε ενώπιον της εξής συνθήκης. Το 80% των επιθέσεων των Μαδριλένων στόχευε σε μια, αρχική, κίνηση στη δυνατή πλευρά, με σκριν ή ποστ απ, για να απομονώσει τον πιο ευάλωτο παίκτη του Παναθηναϊκού στην αδύναμη. Έπειτα, με διείσδυση ή γρήγορη μεταφορά, εκτελούσαν επιθέσεις από έξω προς τα μέσα (close out) για να χτυπήσουν τα αργά πόδια του Σλούκα, του Μήτογλου και του Παπαπέτρου. Το δεύτερο σημείο προβληματισμού για τον Εργκίν Αταμάν θα πρέπει να είναι η δυσκολία συνεννόησης της πρώτης γραμμής στην περιφερειακή άμυνα. Δηλαδή, μόλις αποκτούσε πλεονέκτημα ο Καμπάτσο, μετά το εισαγωγικό σκριν, στην προωθητική ντρίμπλα ενόσω αποκτούσε τα εκατοστά που χρειαζόταν, ο συγχρονισμός του κοντινότερου παίκτη με τον ψηλό, ήταν ανισόρροπος και νωθρός. Οι περιστροφές του πρωταθλητή Ευρώπης είναι σε χαμηλό επίπεδο. Αυτό επιτρέπει, μέχρι στιγμής να παίρνουν οι αντίπαλοι σουτ θέσης, με έτοιμο σώμα και προσανατολισμό το καλάθι. Και πέρυσι, οι πράσινοι ξεκίνησαν έτσι, όμως, την άνοιξη ήταν η καλύτερη άμυνα στο συγκεκριμένο τομέα, επιτρέποντας τα λιγότερα σουτ μέσω τέτοιας δράσης.
Επιπλέον, ο πολύτιμος Γκριγκόνις, ο οποίος έχτισε την καριέρα του με τον Ρενέσες (Άλμπα) και τον Γιασικεβίτσιους (Ζαλγκίρις), αλλά έδειξε μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα στον διαφορετικό τρόπο του Τούρκου προπονητή, σε σύγκριση με τους προηγούμενους δύο, παρά σε εκείνον του Ιτούδη στην ΤΣΣΚΑ. Με την απόκτηση των Οσμάν και Μπράουν είναι πιο πίσω στις επιλογές και προτεραιότητες του έμψυχου υλικού. Το φαινόμενο παρατηρήθηκε, σταδιακά, από το Γενάρη και μετά, ιδίως στα πλέι οφς με τη Μακάμπι και την πληγή του Κόλσον. Κάπως έτσι, οι αποφάσεις περνούσαν αποκλειστικά από τα χέρια των Σλούκα, Ναν και ο Γκραντ με τον Παπαπέτρου ήταν η συγκολλητική ζώνη.
Ο Ολυμπιακός βρήκε στην πρώτη πεντάδα (Γουόκαπ, Φουρνιέ, Παπανικολάου, Βεζένκοφ, Φαλ) των αγώνων με το Μιλάνο και την Εφές, όσα αναζητούσε το προηγούμενο διάστημα. Ειδικότερα, μέγεθος, αλτρουισμό, συγχρονισμό, αντίληψη, αποστάσεις, κοψίματα, πίεση πάνω στη μπάλα, προστασία της ρακέτας, τρανζίσιον. Το λογικό και εύλογο αποτέλεσμα είναι πως ο Ολυμπιακός πετυχαίνει το 70.7% των πόντων του από συνεργασίες. Παράλληλη κίνηση από πέντε παίκτες. Με συγχρονισμένες δράσεις, ταυτόχρονες. Η ροή της επίθεσης φανερώνει τον αδύναμο κρίκο της άμυνας ή το κομμάτι της, χωρίς να παγώνει η μπάλα με πολλές ντρίμπλες. Η επίθεση του Ολυμπιακού ξεκινά με σκριν ή ποστ απ παιχνίδι, η μπάλα μεταφέρεται στην αδύναμη πλευρά, εκείνη γίνεται δυνατή, στην εφικτά δυνατή περίπτωση να γίνει ενδιάμεση πάσα στην κορυφή και από εκεί στη γωνία για να βρεθεί το ρήγμα. Η ομάδα του Μπαρτζώκα, έχοντας προκαθορισμένες συχνότητες-δράσεις, αφομοιώνει όσα προσφέρει η άμυνα και απαντά με αναγνώριση και άμεση αντίδραση.
Η είσοδος του Λάρκιν και η ανεπάρκεια σε σκληρότητα των Πετρούσεφ, Ντόρσεϊ, έδωσαν ρυθμό στην τουρκική ομάδα, στο παράλογο ένας εναντίον πέντε! Όπως είναι το ρηθέν, τα πλοία πεθαίνουν στα λιμάνια και η Εφές, στο Βόσπορο, επιβίωσε και μετά επικράτησε. Από κοντά και ο ευάλωτος στην άμυνα με αλλαγές ή δυναμική έξοδο, Ράιτ απέναντι στον υπερταλαντούχο γκαρντ. Ο Φαλ παίζει άμυνα με αλλαγές αλλά όχι από την αρχή, παρά μονάχα στα τελευταία δευτερόλεπτα και με την άμυνα πίσω του σχηματοποιημένη και κλειστή. Δεν είναι τυχαίο ότι η δεύτερη πεντάδα των ερυθρόλευκων έδωσε το δικαίωμα και στο Μιλάνο, τρεις μέρες νωρίτερα, να μπει στη διεκδίκηση του αγώνα, με το δικό της παράδοξο με προπονητή τον Ετόρε Μεσίνα. Σπάσιμο των δεσμών του δόγματος πέντε εναντίον πέντε και τρέξιμο στο ανοιχτό και ανοχύρωτο γήπεδο.
Οι τελευταίες φάσεις και η όποια διαχείρισή τους είναι ένα ζήτημα που ξεκινά να αχνοφαίνεται από τον χαμένο τελικού του Κάουνας, το 2023, και συνεχίστηκε και την περυσινή χρονιά. Αμέτρητα τα παραδείγματα με κορυφαίο το χαμένο σουτ του Γκος, στο ΟΑΚΑ, και τον πέμπτο τελικό. Το μπέρδεμα του σχηματισμού του περυσινού ρόστερ στην κατανομή ρόλων και ποιότητας, προσπαθούσε να προσδώσει περισσότερες αρμοδιότητες στον Γουόκαπ, ο οποίος έπρεπε να υποστηρίξει όσα έκανε τα προηγούμενα χρόνια, με την ίδια συνέπεια, και στο τέλος των αγώνων να παραστήσει τον Σλούκα στον τομέα των αποφάσεων. Συνηθιζόταν να βρίσκεται η μπάλα την κατάλληλη μεν στιγμή, στα λάθος δε χέρια. Χαρακτηριστικό μειονέκτημα της μόσιον επίθεσης… Εφέτος, με τους Φουρνιέ, Βεζένκοφ, Ντόρσεϊ, τον Έβανς που έρχεται, τέτοια θέματα δεν υπάρχουν σε θέμα προσωπικοτήτων. Μένει να επιτευχθεί η ευθυγράμμιση όλων με συμβιβασμούς, με συμβατική μέθοδο και μεγαλύτερη απειλή από το πικ εν ρολ.