Νιώθουμε σαν την αποκομμένη στιγμή μιας συνέχειας που έχει σταματήσει. Οι διάσπαρτες εικόνες που δυσκολεύονται να γίνουν αναμνήσεις. Ένα ενιαίο τίποτα σε σχέση με το παρελθόν. Γενιές καυχήματος μπλεγμένες στα αγριόχορτα. Η γλώσσα που πασχίζει να νικήσει τη φθορά μέσω της ανθοφορίας.
Το γερό χαστούκι στο δεύτερο ημίχρονο με τη Γαλλία ήταν το κατάλληλο αποχαιρετιστήριο ράπισμα για την εθνική ομάδα μπάσκετ. Κυρίως, για να μείνουν μακριά από το αεροπλάνο για την Κύπρο, οι γνωστοί άγνωστοι οπαδοί των φιλικών νικών και της αποθέωσης, από την προετοιμασία. Πλέον, ετοιμάζουν τους επικήδειους στις αποσκευές τους προτού βγάλουν τα μαχαίρια για την Ευρωλίγκα. Το χειμώνα.
Η Γαλλία είναι η μήτρα που βγάζει τους περισσότερους παίκτες, παγκόσμια, μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Παρουσιάζει αθλητικότητα και δύναμη. Η δική μας ομάδα, έχει κάτι διαφορετικό μετά από χρόνια. Με την παρουσία του Γιάννη και τους χώρους που ανοίγει, σουτάρουμε καλύτερα από μακριά, δημιουργούμε απειλή για στατικές εκτελέσεις, ενώ υπάρχουν παίκτες με προσωπική φάση και σουτ μετά από ντρίμπλα. Αμυντικά το πρόβλημά μας είναι ότι οι καλοί αντίπαλοι χρησιμοποιούν απομονώσεις σε πρώτο χρόνο ή μαζεύονται στην αδύναμη πλευρά και αφήνουν το γκαρντ τους να παίξει ένας εναντίον ενός αφήνοντας τη βοήθεια μακριά από τη μπάλα για να χτυπήσουν τα αργά πόδια των δικών μας περιφερειακών. Ειδικά τους Σλούκα και Ντόρσεϊ.
Η μπάλα γυρνάει σωστά, μπορούμε να επιτεθούμε σε διαφορετικές ταχύτητες όπως αποδείχτηκε στα φιλικά, βάζουμε άμεση πίεση στην παραγωγή φάσεων μετά το πρώτο σκριν στη μπάλα με τον Σλούκα. Δεν έχουμε το γκαρντ με τα δυνατά πόδια για να κατεβάσει τη μπάλα όσο ξύλο κι αν δεχτεί, με λίγα λάθη. Όπως ήταν οι Γουόκαπ και Καλάθης. Οι δύο δημιουργοί, Σλούκας και Γιάννης ανεβάζουν τους δείκτες. Η αναπτυξιακή της δημιουργία παύει να είναι καλή χωρίς τους δύο και γινόμαστε στατικοί αναζητώντας τα μις ματς. Δεν μπορούμε, όπως για παράδειγμα, οι Σέρβοι, να παράξουμε δημιουργία μέσα από τη ροή του συστήματος.
Ο Βασίλης Σπανούλης γνωρίζει καλύτερα από όλους μας ότι έχουμε σημαντικές ελλείψεις σαν ομάδα. Φαίνεται να ψάχνουμε το σημείο αναφοράς μέσα στο τουρνουά για να πάρουμε και να βρούμε τη φλόγα. Η πορεία στη διάρκεια του ομίλου είναι καθοριστική.