Home >> Sports >> Aπό το Μπατακλάν στη Μόσχα

Aπό το Μπατακλάν στη Μόσχα

Όπου σήμερα τη σκυτάλη παίρνει ο φίλος Παντελής από τη Ρόδο και το κείμενο-παραγγελιά είναι αφιερωμένο σε εκείνον.

Τον Απρίλιο του 2013 αποφασίστηκε να τερματιστεί το εμπάργκο στην εισαγωγή του συριακού πετρελαίου στην Ευρώπη. Το αποτέλεσμα ήταν οι ομάδες που βρίσκονταν στο βορειο-ανατολικό τμήμα της Συρίας να ενισχυθούν οικονομικά από τις πετρελαιοπηγές που έλεγχαν. Ανάμεσά τους και οι ισλαμοφασίστες. Ποιός πήρε αυτή την απόφαση; Οι υπουργοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης!

Ο δημοσιογράφος της εφημερίδας «Le Monde» ρωτώντας «τι συμβαίνει;» ενόσω βιντεοσκοπούσε την τρομοκρατική επίθεση στο Μπατακλάν, μαρτυρά τη φρίκη, την οδύνη και το τρόμο του ιδίου, των θυμάτων, όσων τραυματίσθηκαν και όσων διασώθηκαν. Το ρήμα «μαρτυρώ» και τα παράγωγά του, με ωμό τρόπο συνδέουν  θύτες, αυτόπτες και αυτήκοους μάρτυρες.

Όντες μάρτυρες μιας κτηνωδίας στο κέντρο της μητρόπολης του Παρισιού ορισμένοι επέλεξαν, τότε,το δρόμο του «πολέμου των πολιτισμών», της ισλαμοφοβίας, της τρομολαγνείας και της ακροδεξιάς αντίδρασης. «Μάρτυρας», όπως ίσως έχουν διδαχθεί ορισμένοι από εμάς, είναι το «τρίτο πρόσωπο που προσφέρει ότι γνωρίζει σχετικά με το θέμα της αποδείξεως, δηλαδή τη γνώση του για παρωχημένα γεγονότα».

Ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών, ο Γκίντο Βεστερβέλλε, δήλωνε (22/4/2013): «Επιθυμούμε να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη στις περιοχές που ελέγχονται από την αντιπολίτευση, και γι’ αυτό θα άρουμε τις κυρώσεις που εμποδίζουν το έργο των μετριοπαθών δυνάμεων της αντιπολίτευσης». Οι ισλαμοφασίστες έκοβαν κεφάλια. Αλλά αυτοί μιλούσαν για «μετριοπαθή αντιπολίτευση». 

Η  Γαλλία του σοσιαλιστή Ολάντ, ήταν εκείνη που παρέδωσε επιθετικά όπλα στη λεγόμενη «συριακή αντιπολίτευση» και μέσω αυτής στους ισλαμοφασίστες το 2012, και τούτο παρά το εμπάργκο όπλων που είχε επιβληθεί από το 2011. Η ομολογία είναι του ίδιου του Ολάντ και όπως γράφεται περιέχεται στο βιβλίο του δημοσιογράφου Ξαβιέ Πανόν, με τίτλο «Στα παρασκήνια της γαλλικής διπλωματίας» (εκδόσεις L’ Archipel) που κυκλοφόρησετο 2015. Εκεί σε συνέντευξή του προς τον συγγραφέα, ο Ολάντ ερωτηθείς για τις παραδόσεις γαλλικών όπλων, απαντά: «Αρχίσαμε όταν ήμασταν βέβαιοι πως θα πήγαιναν σε σίγουρα χέρια. Για τα φονικά όπλα, ήταν οι υπηρεσίες μας που προχώρησαν στις παραδόσεις». Ανάμεσα στα άλλα όπλα που παρέδωσε η Γαλλία στο όνομα της καταπολέμησης του Άσαντ και σε «σίγουρα χέρια», ήταν, σύμφωνα με το βιβλίο, κανόνια διαμετρήματος 20mm, μυδραλιοβόλα, εκτοξευτήρες ρουκετών και αντιαρματικοί πύραυλοι.

Η Γαλλία τροφοδοτούσε με όπλα τον λεγόμενο «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» παρότι ήταν γνωστό ότι τα δύο τρίτα αυτού του εξοπλισμού προωθούνταν προς την Αλ Κάιντα στη Συρία. Ήταν οι μονάδες της Αλ Κάιντα που στη συνέχεια συσπειρώθηκαν – μαζί με τα γαλλικά όπλα τους – με τους τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους».

Από τα Ιλίσια Πεδία μέχρι τον Λευκό Οίκο, οι αρχιστράτηγοι του ολέθρου δήλωναν τότε: «Έχουμε πόλεμο». Πράγματι. Είχαν πόλεμο. Ο πόλεμος τους για τα πετρέλαια, για την ενέργεια, για τον έλεγχο των αγορών, για την επέκταση και την ανακατανομή της οικονομικής και γεωστρατηγικής ισχύος τους, είναι οι νεκροί ανυποψίαστοι αλλά όχι άμοιροι ευθυνών πολίτες.

Ήταν 13/11/2015, στο Σταντ Ντε Φρανς, η εθνική Γαλλίας υποδεχόταν σε φιλικό αγώνα προετοιμασίας για το Γιούρο που θα διοργάνωνε η χώρα τη Γερμανία. Ο Ζιρού έδωσε τη νίκη στην ομάδα. Παρεμπιπτόντως, ο επιθετικός της Τσέλσι δε σκόραρε στη Ρωσία!  Εκρήξεις έλαβαν χώρα εκτός του γηπέδου. Τρομοκρατικά χτυπήματα. Με 153 νεκρούς σε έξι, διαβαθμισμένης έντασης, επιθέσεις  o φόβος διαχύθηκε στην Ευρώπη. Οι επιθέσεις αρχικά έπληξαν την περιοχή γύρω από την αρένα και στη συνέχεια συγκλόνισαν το Παρίσι, βράδυ Παρασκευής με το Μπατακλάν να είναι γεμάτο θεατές και τους υπαίθριους χώρους των έξι καφέ και εστιατορίων να σφύζουν από ζωή. Λίγο καιρό μετά, το συγκρότημα Eagles of Death Metal, του οποίου η συναυλία στο Παρίσι διακόπηκε, έκανε την εισαγωγή στη συναυλία του συγκροτήματος U2 στον ίδιο χώρο. «Καλησπέρα Παρίσι, είμαστε έτοιμοι», είπαν.

Ντυμένοι στα λευκά, τα μέλη του συγκροτήματος από την Καλιφόρνια έπαιξαν μια παραλλαγή του τραγουδιού της Πάτι Σμιθ “People Have the Power” και αμέσως μετά το δικό τους τραγούδι, “I Love You All the Time. O γαλλικός νότος ωθεί την ομάδα του Ντεσάν, με διευθυντή ορχήστρας τον Παγέ ξεπερνά τη Γερμανία στον ημιτελικό, πηγαίνει στον τελικό και πέφτει πάνω στη μπανανόφλουδα του Σάντος.

Ένα χρόνο μετά, οι τελετές μνήμης των δραματικών αυτών ωρών άρχισαν στο ίδιο σημείο, στο εθνικό στάδιο της Γαλλίας.Η αύρα του Σεν-Ντενί και οι περίπου 80.000 θεατές του τήρησαν ενός λεπτού σιγή, πριν αρχίσει ο αγώνας μεταξύ Γαλλίας και Σουηδίας στο πλαίσιο των αναμετρήσεων για το Μουντιάλ του 2018. Παράλληλα, ο Στινγκ, δόνησε το θέατρο του Μπατακλάν και επανέφερε τη ζωή!

Το επίπεδο ύψιστης ασφάλειας παραμένει ακόμη, ο στρατός έχει γίνει μέρος του ψηφιδωτού και, κακώς, δεν ενοχλεί κανέναν. Ο “ανελέητος” πόλεμος κατά της βίας που κήρυξε ο Ολάντ, συνεχίστηκε, τα προάστια για λόγους διδάκτρων, εργασιακών μεταρρυθμίσεων και υποτίμησης της ανθρώπινης ζωής εξεγέρθηκαν. Δυνάμεις καταστολής παντού.

Ιούνιος 2018. Ο Ντεσάν αλλάζει το έμψυχο υλικό σε μεγάλο βαθμό. Καθαρίζει τα βαρίδια, φτιάχνει μια ίδια ομάδα σε κυβικά με εκείνη του Γιούρο. Με μία υποσημείωση. Πλέον, το αγωνιστικό σχέδιο δεν αλλάζει κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης. Η Γαλλία κατακτά το Παγκόσμιο Κύπελλο με επιβλητικό και στομφώδη τρόπο.

Από το 1998 στην αποτυχία του 2002 και από τη νύχτα στο Βερολίνο με τη σφραγίδα του Ζιντάν το 2006 στο ξέφτισμα της Νότιας Αφρικής το 2010. Η αναδόμηση δειλά δειλά ξεκινά από τη Βραζιλία, δοκιμάζεται εντός των τειχών και κορυφώνεται με επιτυχημένο τρόπο στη ρωσική πρωτεύουσα. Ενδεχόμενη αποτυχία θα έστρεφε τα βλέμματα σε εκείνους που στο αδοκίμαστο μάτι φαίνονται πιο ανίσχυροι. Οι εύκολοι στόχοι με άλλα λόγια. Παιδιά με καταγωγή από αφρικανικές χώρες. Πρώην αποικίες και άμεσα εξαρτώμενες ανάλογα με το νομικό πολιτισμό και το εθιμικό δίκαιο έκαστης. Παραγωγής του γαλλικού ποδοσφαίρου, οι ίδιοι. Έμαθαν, επωάστηκαν και ανέβηκαν στην κεντρική σκηνή μέσω του εθνικού πρωταθλήματος. Από τα τμήματα υποδομής έως την ευκαιρία  να γίνουν βασικά στελέχη ομάδων που πρωταγωνίστησαν σε μεγάλες βραδιές και τη συνακόλουθη τύχη σε μικρή ηλικία να βρεθούν και να επωμιστούν ευθύνες.

Ο Tομάς Λεμάρ γεννήθηκε στη Γουαδελούπη, που ανήκει στη Γαλλία. Δεν θεωρείται μετανάστης και έπαιξε στη γαλλική εθνική ομάδα, μιας και η πρώην αποικία είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ποδοσφαιρικής κουλτούρας της Γαλλίας και πολλοί σημαντικοί παίκτες του Μουντιάλ είχαν καταγωγή από κει.

Ο γεννημένος στο Κονγκό Στηβ Μανταντά μετακόμισε σε νεαρή ηλικία στη Γαλλία και σήμερα είναι ένας από τους τερματοφύλακες της γαλλικής ομάδας.

Ο Σαμιέλ Ουμτιτί γεννήθηκε στο Καμερούν και έφτασε στη Γαλλία σε ηλικία δύο ετών. Παίζει στη γαλλική ομάδα από το 2016. Η ιστορία του Εμπαπέ είναι γνωστή.

Ο Γριεζμάν που για τους υπερασπιστές της καθαρότητας των φυλών αποτελεί γνήσιο τέκνο της γαλλικής μπουρζουαζίας άρα και διάκονο της ηθικής ανωτερότητας έχει κι αυτός καταβολές από μακριά. Ωστόσο, καλό είναι να μην τους χαλάσουμε τις σοβινιστικές κραυγές-αφηγήσεις. 

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *