Τα 100 χρόνια γενεθλίων του αιώνιου έφηβου και από τα 100 χρόνια θρύλου έχω ζήσει μόνον τα 23 από αυτά… Ο Ολυμπιακός για μένα ξεκίνησε να υφίσταται ως έννοια από μικρή, κιόλας, ηλικία, για να μην πω από μωρό, αφού ο αδελφός μου με μύησε στον αθλητισμό με τη πρώτη μου λέξη να είναι “γκολ”.
Ξεκίνησε σταδιακά η μύηση, ώσπου κορυφώθηκε στην ηλικία των τεσσάρων χρόνων. Τότε, κάθε Σαββατοκύριακο πηγαίναμε στο Καραϊσκάκης με τον πατέρα και τον νονό μου. Βρισκόμασταν εκεί, με τα διαρκείας τους και καθόμασταν στην ίδια πάντα θέση για το γούρι. Ήταν τόσο έντονο το φαινόμενο που δεν δίσταζαν να με έχουν μαζί τους σε αγώνες ούσα άρρωστη! Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον νονό μου να κρατάει μια σακούλα με πατατάκια (τρία είδη γεύσεων κάθε φορά) και μια άλλη άδεια, ώστε να τρώω από τη μια και να κάνω εμετό στην άλλη λόγω της αδιαθεσίας! Ήταν τόσο έντονο το συναίσθημα στο γήπεδο που πίστευα πως δεν θα το ξαναζούσα ποτέ. Ύστερα από, σχεδόν, 16 χρόνια απουσίας από το γήπεδο, αφορμή στάθηκε η προτροπή της φίλης μου Μαρίνας, η οποία επέμενε να πάμε, ξανά, στο Φάληρο, το καλοκαίρι του 2023. Τελικά, έπεσα έξω και το έντονο συναίσθημα από τα παιδικά χρόνια, επανήλθε ισχυρότερο. Πιο δυνατό, σαν να μην πέρασε στιγμή.
Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, είναι μια ιδέα και μια αγάπη που εκφράζεται με τον δικό της τρόπο και παραμονεύει σε μια γωνιά για να με κάνει να νιώσω πάλι παιδί!