Μια πολύτιμη κληρονομιά στη βιβλιοθήκη των αναμνήσεων. Ιστορίες που μιλούν για σχέσεις μαθητείας και αγάπης. Μυθιστορηματικοί ήρωες. Φθαρμένοι από το χρόνο αλλά με παραπομπές. Αληθινοί δεσμοί συντρόφων με την ύλη. Γλυκιά θυσία της νιότης. Σήμερα, η σελίδα Out Of The Box, φιλοξενεί μικρά αποσπάσματα από γηπεδικά βιώματα δύο φίλων, αδελφοποιτών. Μαζί μας οι κύριοι Παναγιώτης Τζανετάκος και Κωνσταντίνος Χατζηβασίλογλου. Ο λόγος σε εκείνους.
Ήταν Φεβρουάριος του 1981. Το απόγευμα εκείνο που σκοτώθηκαν τα παιδιά στη Θύρα 7. Ήταν τόσο μεγάλος ο ενθουσιασμός που ο κόσμος μόλις τελείωσε το παιχνίδι, σηκώθηκε να φύγει. Ήταν όλοι μαζί. Εγώ έφυγα από την πλευρά του ηλεκτρικού σταθμού. Στη γωνία. Στο πέταλο. Μόλις βγήκα στην είσοδο του γηπέδου και άρχισα να κατεβαίνω, με σήκωσαν στον αέρα και δεν κατάλαβα το πότε κατέβηκα κάτω στο σταθμό, χωρίς να πατήσω πουθενά!
Αργότερα, μάθαμε τι έγινε από την άλλη πλευρά. Περιπέτεια, μετά το Ολυμπιακός-ΑΕΚ 6-0, στις 8/2/1981.
Παναγιώτης Τζανετάκος
Θα ήθελα να κάνω αναδρομή στο παρελθόν για τον Ολυμπιακό. Με σκοπό να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμηθούν οι παλιοί. Κάποτε, δεν υπήρχε οπαδική βία στα γήπεδα με τις τωρινές της διαστάσεις. Όλος ο κόσμος ήταν μαζί. Αντίπαλοι και οπαδοί του Ολυμπιακού, αντάμα στο Καραϊσκάκης. Θυμάμαι, ολοκληρωνόταν το παιχνίδι και όλοι μαζί με τα κασκόλ και τις σημαίες τους, από τα στενάκια, πηγαίνανε μέσα από τα Καμίνια. Όλοι μαζί. Αντίπαλοι και Ολυμπιακοί, χωρίς γκρίνια και τσακωμούς. Στο παλιό στάδιο Καραϊσκάκη, υπήρχε περισσότερος κόσμος, όσον αφορά τη χωρητικότητα, καθώς οι άνθρωποι κάθονταν και όρθιοι. Τοποθετούνταν γύρω γύρω από τα κάγκελα, κατά χιλιάδες και το ίδιο συνέβαινε και στις θέσεις ψηλά. Στο τέρμα των τσιμέντων.
Θυμάμαι παλιούς συμμαθητές από το γυμνάσιο και συμφοιτητές αργότερα, κατεβαίναμε, δίναμε ραντεβού και πηγαίναμε με τα πόδια στο γήπεδο. Από Νίκαια, Κορυδαλλό, Καμίνια, Πειραιά. Όλοι μαζί. Την εποχή εκείνη, πριν τον κύριο αγώνα, έπαιζαν οι μικροί. Έτσι, πολλές φορές, όταν ο κύριος αγώνας δεν ήτανε τόσο καλός και οι μικροί έπαιζαν ποιοτικότερα να συζητάμε μεταξύ΄μας, “καλύτερα να βλέπαμε τους μικρούς παρά τους μεγάλους”. Επίσης, πίσω από το γήπεδο Καραϊσκάκης, ορισμένες φορές διεξαγόταν και άλλος αγώνας. Χαμηλότερης κατηγορίας. Με εφευρετικότητα, ανεβαίναμε επάνω, στην κορυφή του γηπέδου και παρακολουθούσαμε, από κάτω, τις αναμετρήσεις. Να μην ξεχάσουμε, ότι την εποχή εκείνη, ήταν πρώτης βαθμίδας και ανταγωνιστικός, ο Εθνικός. Τα παιχνίδια Ολυμπιακός-Εθνικός ήταν όπως τα ντέρμπι Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Ή όπως με την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ.
Επιπλέον, εκτός του θέματος της βίας, εάν τότε, γινόταν ένα επεισόδιο στις κερκίδες και ήταν 2-3 εναντίον ενός, ήταν ντροπή και ανανδρία να επιτεθείς με τέτοιον τρόπο. Τώρα, έχουμε συμμορίες με μαχαίρια… Επιπρόσθετα, οι γυναίκες δεν πήγαιναν συχνά στο γήπεδο. Όμως, αν κάποιος έβριζε και ήταν κοντά κάποια κυρία, όλοι οι διπλανοί έλεγαν, “εεε, σιγά σιγά, γυναίκα δίπλα!”.
Κώστας Χατζηβασίλογλου
Ευχαριστούμε για την πολύτιμη και συγχρόνως καταλυτική βοήθεια τη Μαρία Πολιτάκη.