Ξέρω, μπορεί να φαίνεται κλισέ αυτή η φράση αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινή, με αντιπροσωπεύει πλήρως πλησιάζοντας τα δεύτερα …άντα της ζωής μου.
Από τα πρώτα χρόνια του σχολείου, θυμάμαι να ασχολούμαι με ότι αφορούσε αθλητικά γεγονότα, κυρίως ομαδικά αλλά και ατομικά χωρίς να “συγκλίνω” προς τα κάπου, μιας και από τον οικογενειακό μου κύκλο δεν υπήρχε κάποιο ερυθρόλευκο ερέθισμα. Το οποίο ερέθισμα το βρήκα μόνος εκείνη την βραδιά της 17ης Μαρτίου 1999 στο παιχνίδι με την Γιουβέντους. Τότε, στο βραδινό γυμνάσιο θυμάμαι σαν σήμερα την λαχτάρα κ την προσμονή όλων των συμμαθητών/καθηγητών να τελειώσουμε τα μαθήματα για να ακολουθήσει αυτό το μεγάλο παιχνίδι του συλλόγου. Η επιστροφή σπίτι και η καθήλωση μου μπροστά από την τηλεόραση όλο το 90λεπτο ήταν η απαρχή, το έναυσμα για να γνωρίσω το μεγαλείο της λαοφιλέστερης ομάδας της Ελλάδας.
Τα υπόλοιπα που ακολούθησαν για τον σύλλογο με τον δαφνοστεφανομένο έφηβο στο στήθος, στο πέρασμα των χρόνων ήταν απλά η επιβεβαίωση που πήρα για την ορθότητα της επιλογής μου αλλά και την αφοσίωση μου σε αυτόν!
Ολυμπιακός για μένα σημαίνει: ανιδιοτελής αγάπη, περηφάνια, ντομπροσύνη, προσμονή για το επόμενο παιχνίδι, μία καψούρα (όπως συνηθίζω να λέω) που δεν ξεπερνιέται ποτέ, όσο κ αν σε πληγώνει (καμιά φορά) τόσο πιο πολύ σε πωρώνει και σε εθίζει.
Χρόνια πολλά Ολυμπιακέ μου και σε ευχαριστώ, κυρίως για τις δύσκολες μέρες που με βοηθάς να ξεπερνάω… αλλά και για τον θετικό τρόπο που επηρεάζεις την ζωή μου σε όλα τα επίπεδα της, οικογένεια, φίλους, προσωπικά, παρέες, εργασία.