Ολυμπιακός για ‘μένα σημαίνει (κρατώντας μονάχα τα θετικά, δεδομένης της υφιστάμενης κατάστασης στον ελληνικό αθλητισμό) αφορμή για καζούρα από και προς τα ξαδέρφια μου και, φυσικά, ο Daniel Hackett! Και θα μού πείτε γιατί; Διότι, αφενός, ούσα ΑΕΚ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα οι μεταξύ των δύο ομάδων αγώνες στέκονταν αφορμή για την έναρξη φιλονικιών μεταξύ εμού, του, επίσης, ΑΕΚτζη αδελφού μου και των τεσσάρων “κόκκινων” ξαδερφιών στο χωριό (Παρνασσέ μου!) όπου πάντα με περίσσιο σθένος μετρούσαμε τα κατορθώματά μας και μπαίναμε ο ένας στο μάτι τ’ άλλου (πράγμα τ’ οποίο, ενίοτε, εξακολουθούμε να κάνουμε και τώρα)!
Αφετέρου, σε προσωπικό και μπασκετικό επίπεδο, Ολυμπιακός μεταφράζεται σε “Ντάνι”, καθώς είναι ένας παίκτης και άνθρωπος που εκτιμώ! Αποτελεί τον αθλητή για χάρη του οποίου δεν ήθελα να χάνω αγώνα των ερυθρόλευκων, είναι ο παίκτης που με συγκίνησε, όταν φίλησε φίλαθλο της ΑΕΚ πέφτοντας πάνω του άτσαλα στο τελείωμα μιας φάσης, είναι ο παίκτης του οποίου τ’ όνομα, ως Λαυριώτισσα, φώναζα στο κλειστό του Λαυρίου, είναι ο παίκτης που με υπομονή καθόταν ώρα ολάκερη μετά το πέρας του αγώνα, για να φωτογραφηθεί με τους φιλάθλους κάθε ηλικίας, γιατί γούσταρε και την φανέλα και το λιμάνι του Πειραιά, είναι ο τυπάς που μ’ έκανε να κόψω εισιτήριο και να μπω στο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – ΜΠΑΜΠΕΡΓΚ, για να τον δω να τον βραβεύουν και να φιλά με συγκίνηση τον δαφνοστεφανομένο στο παρκέ, εμβληματική στιγμή και για εκείνον και για τους Ερυθρόλευκους! Όλα αυτά είναι για ‘μένα ο Ολυμπιακός κι ας κυλά στις φλέβες μου κιτρινόμαυρο αίμα!