Ιστορίες από το παρελθόν που ακόμα λάμπουν χωρίς να χάνουν την αθωότητα τους. Το Παπαστράτειο και το στάδιο Καραϊσκάκης για μπάσκετ και ποδόσφαιρο μέχρι την εκδρομή στο Τελ Αβίβ. Με αεροπλάνα και πλοία. Κάτοχος διαρκείας από τότε. Ο κ. Στέλιος Αγγελής μάς διηγείται επιλεγμένες, ερυθρόλευκες, ιστορίες.
Η πιο άσχημη, στο φάιναλ φορ του Τελ Αβίβ, ήταν όταν γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, ενώ είχαμε χάσει. Ήταν μαζί μας και ο Ατίλιο (Βασίλης Δουρίδας). Έτυχε να είμαστε στο ίδιο λεωφορείο και ξενοδοχείο. Αν του έκοβες το χέρι, δεν θα έβγαινε αίμα! Ήμασταν όλοι σαν Μεγάλη Παρασκευή… Αντίθετα, όταν νικήσαμε τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό, επικράτησε μεγάλος ενθουσιασμός. Είχαμε πάρα πολύ κόσμος. Εκδρομείς. Σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό. Μπορεί και πενταπλάσιο. Ήταν και το πρώτο μας φάιναλ φορ, οπότε επικρατούσε πανικός! Είχαμε εισιτήριο διαρκεία και μόλις προκριθήκαμε, πήγαμε κατευθείαν! Για όλους εμάς που αγαπούσαμε την ομάδα του μπάσκετ ήταν μεγάλη ιστορία ότι περάσαμε στο φάιναλ φορ! Επίσης, το 73-38 το 1996! Ο κόσμος στην κερκίδα αλλά και ο πάγκος έλεγε το γνωστό σύνθημα με το σε ποιο σημείο του σώματος πρέπει να τοποθετηθεί το Πρωτάθλημα Ευρώπης το οποίο μόλις είχε κερδίσει ο Παναθηναϊκός…
Φοιτούσα στην πρώτη γυμνασίου, 1983-84. Τον πατέρα μου τον έχασε 13 χρονών. Είχε πεθάνει Απρίλιο. Εμείς, παίζαμε τον Σεπτέμβριο με τον Άγιαξ. Ο πρώτος αγώνας είχε λήξει 0-0. Ο αγώνας πήγε στην παράταση. Όπως καταλαβαίνετε, γύρισα με τα πόδια μέχρι την Νέα Ιωνία. Την επόμενη μέρα γράφαμε έκθεση στο σχολείο. Θυμάμαι, έγραψα 8, ενώ συνήθως, ήμουν στο 14-15! Βέβαια, εμένα με ενδιέφερε αυτό το παιχνίδι.