Το πρόβλημα του κραδασμού και οι κίνδυνοι του. Η αγωνία, μήπως, μας παρακάμψει το τρένο της ζωής και η μέθη της ύπαρξης. Ο μυστικός κώδικας επικοινωνίας. Σαν κατάκτηση και γνώση της ιστορίας. Όπως αναφέρει ο ποιητής του κινηματογράφου Αντρέι Ταρκόφσκι: Είμαι πεπεισμένος ότι κάθε προσπάθεια αποκατάστασης της αρμονίας στον κόσμο μπορεί να στηριχτεί μόνο στην ανανέωση της προσωπικής ευθύνης.
Ο ανωτέρω πρόλογος θα μπορούσε να είναι μαζί και ο επίλογος και, με κάπως συμβολικό λόγο, να ολοκληρωνόταν η συνεισφορά μας για τα 100 γενέθλια του Ολυμπιακού. Ωστόσο, αφού είμαστε δικαιούχοι της κληρονομιάς, ας γυρίσουμε το χρόνο πίσω.
Η πρώτη φορά στο νεότευκτο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Η γνωριμία με το Μάνο την επόμενη του 2-4 από τη Βαλένθια. Το διαλυμένο σαλόνι στο γκολ του Πατσατζόγλου στη Βρέμη. Το ρίγος και τα δάκρυα στο 3-0 το Δεκέμβρη του 2007, πάλι με τους Γερμανούς. Τα βουρκωμένα μάτια του Ερνέστο το 2012 όταν έκανε τον μοναχικό γύρο στο γήπεδο και μας χαιρετούσε με τον δικό του τρόπο. Με τη φωτογραφική μηχανή!
Το εισιτήριο διαρκείας το καλοκαίρι του 2011 με τον Μάνο στο μπασκετικό τμήμα με όσα ψιλά είχαμε στον κουμπαρά! Το ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη και ο πατέρας μου ο οποίος σηκωνόταν πρώτος κάθε φορά, δίνοντας το σύνθημα για ενθάρρυνση στην κερκίδα όπου καθόμασταν. Η πάσα του Σπανούλη, το δεξί χέρι του Πρίντεζη και μετά διακοπή μνήμης…
Η μπασκετική παρέα του γηπέδου. Αναλλοίωτη ως προς την παλαιότητα, με νέες προσθήκες για τη ζωηρότητα. Ο κύριος Απόστολος. Φάρος και καθοδηγητής. Με στάση ζωής και παρελθόν που διαμορφώνει και επηρεάζει, αφυπνίζει, τακτοποιεί τις αντιλήψεις. Σημαιοφόρος και πρώτος σκυταλοδρόμος της αγάπης, της ταύτισης, της αφοσίωσης! Το ντουετάκι, σαν τους παλιούς ρεμπέτες, που έχουμε φτιάξει με τον Παντελή και φέρνουμε τις κρίσιμες προκρίσεις και το ευρωπαϊκό τρόπαιο στο βόλεϊ πριν δύο χρόνια. Οι, μακράς διάρκειας, στιγμές παραφροσύνης στα τρίποντα του Μάντζαρη και του Σπανούλη στον τέταρτο τελικού το 2016. Ο “σεισμός” στο Καραϊσκάκης μέχρι να μετρήσει το 2-0 με τη Βίλα στον ημιτελικό. Ο τέλειος συγχρονισμός ανάσας, θορύβου, τσιμέντου, χορταριού, ιδρώτα και αγωνίας.
Η πίκρα στο Κάουνας το 2023, ίδια με εκείνη του Βερολίνου, το 2009. Ο χαμός του δασκάλου Γιάννη Κυριαζή τον Μάρτιο του 2024. Το φευγιού του βαρύ, ακόμα πιο έντονο, όταν αυτόματα θελήσαμε να του μιλήσουμε και να κάνουμε την καθιερωμένη ανάλυση μετά το διπλό, στον ημιτελικό, στην έδρα της Άστον Βίλα. Σε διπλανό μονοπάτι τον ακολούθησε λίγες ημέρες αργότερα, ο πατέρας αγαπημένης φίλης. Το καθήκον και το αίσθημα της ευθύνης για να διατηρηθεί η φλόγα στη στροφή της σελίδας του κουρασμένου άλμπουμ αναμνήσεων. Ο κατάλογος και το μνημείο της ζωής.
Η κραυγή του πατέρα μου στο γκολ του Ελ Κααμπί με τη Φιορεντίνα. Το “γκοοολ” που έσπασε στην ένταση και έγινε λυγμός και ήσυχο ξέσπασμα. Ποιος ξέρει πόσοι περασμένοι μύθοι, με σάρκα, οστά και πάθος, βρήκαν ανακούφιση και γαλήνη. Η φροντίδα από τη δικαιοσύνη του χρόνου.
Τέλος, επειδή στα 200 χρόνια της ομάδας, πιθανολογούμε χωρίς να είμαστε απόλυτα βέβαιοι, πως θα είμαστε αστρόσκονη ή έστω άμμος στην αμμουδιά, να κλείσουμε με την παρακαταθήκη του Σταντάλ (ψευδώνυμο του Μαρί-Ανρί Μπελ) από το σημαντικό του έργο και συνολικά για τη λογοτεχνία στην Ευρώπη τον 19ο αιώνα, Το μοναστήρι της Πάρμας.
“Φεύγει η ζωή, γι’ αυτό κι εσύ μην κάνεις τον δύσκολο στην ευτυχία που σου παρουσιάζεται, κοίτα να χαρείς”.