«Ολυμπιακός για μένα σημαίνει…» μου είπαν να γράψω για κάποια γενέθλια και κείμενο βιωματικό και συναισθηματικό! Τι να σημαίνει ρε παιδιά για μία «Αιώνια αντίπαλο;»
Για να σκεφτούμε, λοιπόν, κάτι που να γράφεται και κυρίως… να δημοσιεύεται! Δύσκολο το project!
Είναι τα πρωινά στο Δημοτικό, μετά από αγώνες Champions League όταν Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός ήταν στους ομίλους αμφότεροι (ένδοξο παρελθόν) και η καζούρα για τον ηττημένο γινόταν εφιάλτης! Διότι εκείνες τις βραδιές της Τρίτης ή της Τετάρτης πιο πολύ μας ένοιαζε να κερδίσει η ομάδα μας σκεπτόμενοι το δούλεμα της επόμενης μέρας στο σχολείο, παρά για τη νίκη καθαυτή! Το ίδιο και στην ήττα. Αν η νίκη δε, συνδυαζόταν και με ήττα του «Αιωνίου αντιπάλου»… ποιος μας έπιανε!
Τι πιο χαρακτηριστικό από την εβδομάδα της «ένδοξης» 7άρας του εορταζόμενου από τη Γιουβέντους και παράλληλα της νίκης του Παναθηναϊκού με 3-1 στην έδρα των Ρέιντζερς! Από την προσευχή είχε ξεκινήσει η πλάκα!
Κι αυτή η πλάκα γύριζε χωρίς κανένα έλεος σε μεγαλοπρεπές boomerang σε κάθε πρωτάθλημα που όσο μεγάλωνα έβλεπα να βάφεται κόκκινο με κάθε πιθανό τρόπο! Τα νεύρα της παιδικής μου ηλικίας κάθε μα κάθε Μάιο, με δύο μόνες εξαιρέσεις!
Και δεν ήταν μόνο το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, τα προφανή δηλαδή. Όπου «μύριζε» ντέρμπι εγώ παρακολουθούσα. Πόλο, βόλεϊ, ανδρών και γυναικών κ.ά. Όχι τόσο για την περιβόητη και ενίοτε υποκριτική… χαρά του αθλήματος, αλλά γιατί η νίκη επί του Ολυμπιακού είχε αξία σε κάθε άθλημα!
Αυτό είναι λοιπόν για μένα Ολυμπιακός! Ναι! Καλά ή κακά συναισθήματα κατά περίσταση, αλλά πάντα μα πάντα έντονα. Συναισθήματα… στο κόκκινο!
Αυτά που ταιριάζουν σε μία σχέση αντιπάλων στον αθλητισμό! Αντιπάλων που ο ένας δε μπορεί να υπάρξει χωρίς τον άλλο! Γιατί στην Ελλάδα το «κόκκινο» δε μπορεί να υπάρξει χωρίς το «πράσινο» και αντίστροφα!
Κάθε φορά που ακούω τη φράση «100 χρόνια», αυτομάτως σιγοτραγουδάω ένα σκοπό που ξεκινάει με τις λέξεις: «Αιώνια πιστός…». Τώρα, όμως, είναι η σειρά κάποιου άλλου. Κάποιου, που ξεκίνησε τη διαδρομή του μερικά χρόνια αργότερα, μεγάλωσε και έκανε πολλά παιδιά να φορέσουν τη φανέλα του και να βγουν στο δρόμο με μια μπάλα, μακριά από διοικήσεις, συστήματα και μασημένες αναλύσεις δημοσιογράφων που μας μολύνουν τη χαρά μέχρι και σήμερα.
Ευχές για επιτυχίες δε μπορώ να του δώσω όπως καταλαβαίνετε. Να είμαστε καλά λοιπόν, να πειραζόμαστε και να τσακωνόμαστε αθλητικά ΚΑΙ ΜΟΝΟ!
Χρόνια Πολλά!