Έχω γνωρίσει δύο ποδοσφαιρικούς Ολυμπιακούς στη ζωή μου μέχρι τώρα: εκείνον του Κόκκαλη και εκείνον του Μαρινάκη. Ο πρώτος υπήρξε προ κρίσης και μνημονίων· η ψεύτικη ευμάρεια εκείνης της εποχής δημιούργησε το έδαφος ώστε οι ποδοσφαιρικές ομάδες να αναδειχθούν σε ιερές ιδέες της χώρας. Ήταν ο Ολυμπιακός του ρομαντικού ΟΑΚΑ, της Ριζούπολης και του νέου Καραϊσκάκης, μια ομάδα που απολάμβανε την υπερπροβολή από τα πάντα: εφημερίδες, κανάλια, δημοσιογράφους.
Η εποχή Μαρινάκη, αντίθετα, συνέπεσε με την οικονομική κρίση. Η ραγδαία έκρηξη της ανεργίας και η απότομη πτώση του βιοτικού επιπέδου μετέβαλαν τις προτεραιότητες του κόσμου· το ποδόσφαιρο, «το πιο σημαντικό από τα ασήμαντα», έπαψε να είναι τόσο σημαντικό. Παράλληλα, η απουσία σοβαρού ανταγωνισμού έκανε τα πράγματα λιγότερο ενδιαφέροντα.
Αν με ρωτήσεις ποιον Ολυμπιακό προτιμώ, δεν ξέρω τι να απαντήσω. Σίγουρα, πάντως, ο πρώτος έχει χαραχτεί εντονότερα στη μνήμη μου.