”Ο Γκριρ έχει την μπάλα, ο Μπουρούσης είναι μόνος του… δες τον δες τον! Άργησε…σούταρε τώρα σούταρε… πάσα τελικά… γύρνα σωστά… σίδερο.”
Ίσως αυτή η φάση από τον ημιτελικό του Final 4 του Βερολίνου το 2009 να είναι αυτή που έχω δει πιο πολλές φορές στον ύπνο μου από κάθε άλλη. Όχι μόνο γιατί χάθηκε η ευκαιρία για έναν ευρωπαϊκό τελικό (θα ήταν ο πρώτος μετά τη Ρώμη το 1997) αλλά κυρίως γιατί μετά από πολλά δύσκολα χρόνια αποτυχιών και πολλών πειραμάτων είχαμε επιστρέψει στην ελίτ. Λίγες εβδομάδες πριν, η ομάδα κατακτά το πλεονέκτημα έδρας στην ελληνική Α1 και προκρίνεται στο Final 4 (3-1 απέναντι στη Ρεάλ). Τι καλύτερο, λοιπόν, για να δείξεις σε όλους ότι επέστρεψες, από το να αποκλείσεις στον ημιτελικό τον σαφώς πιο έμπειρο αιώνιο αντίπαλο; Μια μεγάλη πίκρα μας άφησε επομένως το Βερολίνο και ένα μεγάλο αν… (αν είχε σουτάρει ο Γκριρ).
Highlight του μικρού τελικού οι περίφημες,πια, δέκα μέρες του Μπουρούση (εκεί είχε Γκόντα…)
‘Ενα περίπου χρόνο μετά και στο Παρίσι είμαστε αποφασισμένοι. Μετά από τρομερή χρονιά, με τον Μίλος να βγαίνει MVP κανονικής περιόδου, τον Κλέιζα πρώτο σκόρερ (αμφότεροι μέλη της καλύτερης πεντάδας) και τον Τσίλντρες μέλος της δεύτερης καλύτερης πεντάδας.
Ημιτελικός με την έκπληξη της διοργάνωσης Παρτιζάν και οι ”ειδικοί” μας έχουν περάσει ήδη στον τελικό. Ας είναι καλά ο Τσίλντρες που έσωσε το σουτ του Τεόντοσιτς και μαζί και τον Γιαννάκη που αποφάσισε να δώσει το τελευταίο σουτ σε παίχτη που μέχρι εκείνη την ώρα είχε 3/11 εντός πεδιάς.
Δυο μέρες μετά, με την Μπαρτσελόνα να έχει αφήσει έξω την ΤΣΣΚΑ, έχουμε πείσει τους εαυτούς μας ότι ο Ολυμπιακός αποκλείεται να είναι για δεύτερο συνεχόμενο ματς τόσο κακός (πράγμα που ποτέ δεν είχε ξανασυμβεί μέσα στη σεζόν) και ότι όλοι θα είναι αλλαγμένοι και έτοιμοι για την κούπα. Κάτι το οποίο δεν έγινε ποτέ. Ο χειρότερος Ολυμπιακός της χρονιάς παρουσιάστηκε στο γήπεδο με τον coach Γιαννάκη να μην μπορεί να διαχειριστεί σε ένα τόσο μεγάλο ματς το καλύτερο ρόστερ της Ευρώπης, αφήνοντάς μας όλους να αναρωτιόμαστε : ‘‘αν όχι και τώρα πότε;”
Ο Πασκουάλ ακόμη πρέπει να ανάβει λαμπάδες στο όνομα του Γιαννάκη αφού έχουν περάσει 6 χρόνια συνεχόμενων αποτυχιών και το Παρίσι φαίνεται να του δίνει ακόμα συγχωροχάρτι.
Πάμε και στη Βαρκελώνη…ώπα! Εκεί δεν πήγαμε! Βλέπετε λίγες ημέρες πριν το μυαλό του Ντούντα κόλλησε ( δεν θέλω να φανώ εριστικός αλλά αυτό έγινε) για περίπου μια εβδομάδα, κάναμε τρεις ίδιες ήττες από τη Σιένα και ο ΠΑΟ κατέκτησε το έκτο ( εξάστερος, ξέρετε) και πιο εύκολο (από πλευράς Final 4 ) ευρωπαϊκό της ιστορίας του. Αυτά έχει η ζωή…
Τρεις συνεχόμενες χρονιές που η ομάδα έφτανε κοντά στην πηγή αλλά νερό δεν έπινε (ορίστε και η γραφικότητα)…τρεις συνεχόμενες χρονιές απόλυτης πίκρας πριν τη διετία της εξιλέωσης και της ηδονής! Ίσως τελικά να ήταν καλύτερα έτσι, ίσως πάλι και όχι…ποιος ξέρει;
ΥΓ. Coach, αφού δεν το κάναμε εμείς τότε στο Βερολίνο, κάνε το εσύ μόνος σου! Άλλωστε, είσαι ένας από εμάς…